ΑΡΘΡΟ
Της Τόλης Καραγιαννίδου – Τσολπίδου
Συνταξιούχου τραπεζικής υπαλλήλου πρώην Α.Τ.Ε.
Στην αρχαία μας γραμματολογία υπάρχει ένα απόσπασμα… η δομή του… ουκ εν τω πολλώ το ευ, που σημαίνει δεν έχει σημασία η ποσότητα (το πολύ), όσο η ποιότητα (το ευ). Συνώνυμο της αρχαίας μας αυτής πρότασης στη Νεοελληνική είναι: Τα πολλά λόγια φτώχεια και τα λίγα θησαυρός.
Συμβουλή διαχρονική.
Είναι λοιπόν μια παράφραση της ρήσης του αυλητή Καφισία για ένα μαθητή του, που έπαιζε τον αυλό του με ιδιαίτερη ένταση.
Με τη λέξη δομή που έγραψα παραπάνω, θυμήθηκα μία κατά λάθος συνάντηση πριν 3 χρόνια με συνομήλικες μου κυρίες σε καφέ της πόλης μας. Όμως στις μικρές μας κοινωνίες, καθώς και από την εργασία μας, από την κοινωνικότητά μας, γνωριζόμαστε σχεδόν όλοι μας.
Ανήκαν σε κάποιο Σύλλογο (αν θυμάμαι ενός χωριού) και πάνω στη συζήτηση είπαν πως πριν λίγο καιρό είχαν επισκεφτεί ένα από τα ιδρύματα, δομή εθελοντικού οργανισμού μη κερδοσκοπικού, και τις προσέφεραν γεύμα αν και ήταν πριν το μεσημέρι και τα εδέσματα ήταν ακριβά και πολλά και το περίσσευμα –καθώς έβλεπαν- δεν θα χρησιμοποιούταν φυσικά.
Πολύ κακή, μα πολύ κακή εντύπωση μου έκανε το γεγονός και φυσικά το σχολίασα αμέσως, διότι έπρεπε να τις προσφέρουν κάτι λιτό –αυτό ήθελαν οι επισκέπτριες- ώστε να μη γίνει σπατάλη, άρα έτσι γινόταν και σε κάθε επίσκεψη ατόμων. Κρίμα βέβαια, γιατί όλη η Ελλάδα συνεισφέρει με όσο μπορεί ο καθένας μας στο ίδρυμα αυτό, όπως και σε άλλα.
Συμπέρασμα αυτό που γράφω συνέχεια. Να αλλάζουν τα πρόσωπα οπωσδήποτε και ούτε αποχωρώντας να τοποθετούνται παιδιά τους, σύζυγοι, «κλίκα» τους, ώστε να μπορούν να διαφεντεύουν οι ίδιοι.
Σίγουρα συμφωνείτε μαζί μου. Ας το επιδιώξουμε λοιπόν για μια λειτουργία σωστή σε κάθε θεσμό.
