ΠΕΡΙΟΔΟΣ Η’ ΠΡΟΣ ΕΥΑΓΡΙΟΝ 1

 

 

ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

τ. Λυκειάρχη

 

Σου γράφω, λαμπρέ μου φίλε Ευάγριε, σήμερα 18 Αυγούστου και ώρα 18.30 από το ερημητήριό μου, που εδώ και μέρες άφησα το θορυβώδες άστυ μπας και βρω την ευκαιρία για ενδοσκόπηση.

Αρχή και στάση της ζωής μου να προσφέρω συχνά, χωρίς αντάλλαγμα, τη βοήθειά μου προς συνανθρώπους μου, που την είχαν ανάγκη χωρίς να μου το ζητήσουν. Κάκιζα μάλιστα εκείνους, που είχαν αντίθετη άποψη προς μια τέτοια συμπεριφορά. Τόνιζαν μάλιστα κάποια οικεία πρόσωπα πως πρέπει κάποιος να είναι φειδωλός σε τέτοιες ευγενείς χειρονομίες και κυρίως, όταν προβαίνει σ’ αυτές χωρίς να του το ζητήσουν. Συνήθως οι τέτοιες χειρονομίες δεν εκτιμούνται δεόντως, υπάρχει μάλιστα ο κίνδυνος, ακραίο φαινόμενο βέβαια, ο ευεργετηθείς μη μπορώντας να εκτιμήσει την αγαθή σου πρόθεση, συμπεριφέρεται αντιδεοντολογικά φτάνοντας μάλιστα στο σημείο όχι μόνο να υποβαθμίσει την ευεργεσία, που του προσφέρεις, αλλά να σου προσφέρει «αντί του μάννα χολήν αντί του ύδατος όξος».

Και σ’ αυτήν την περίπτωση είναι εύλογο να νιώθεις πικρία, όμως εδώ χρειάζεται να έχεις χαλυβδωμένη τη δύναμη της ψυχής σου και να ξεπερνάς την αχαριστία. Δεν θα ήθελα να απαλύνω τον πόνο της ψυχής σου, προσφέροντάς σου ως ίαμα τον θυμόσοφο λαϊκό λόγο «κάνε το καλό και ριξ’ το στο γιαλό».

Είναι λοιπόν και η λαϊκή αυτή φιλοσοφία ένα αντίδοτο για το ξεπέρασμα της αχαριστίας. Δικαιολογημένα θα αντιτείνεις. Πόσα αποθέματα ψυχής μπορεί να έχει ένας ευεργέτης, ώστε να ξεπερνά τις πικρίες;

Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου πως έχεις δίκιο. Πόσοι συνάνθρωποί μας έχουν τη δύναμη να αντιπαρέρχονται τις πικρίες από την αχαριστία και να συνεχίσουν το ευλογημένο έργο του ευεργέτη; Δυστυχώς, θα σου απαντούσα, με πολλή άνεση, ότι τέτοιοι συνάνθρωποι μας είναι ελάχιστοι. Είναι σπάνιο είδος και μάλιστα σε μια εποχή, κατά την οποία ο ευτελισμός έχει καταντήσει κανόνας αδιαμφισβήτητος.

Όμως έχε υπ’ όψη σου, καλέ μου φίλε Ευάγριε, ότι εδώ έγκειται το μεγαλείο της ψυχής του ανθρώπου. Να μην τον αγγίζουν οι οδυνηρές σαϊτιές, που εκτοξεύει η αχαριστία και στητός κι ολόρθος να συνεχίζει την ευλογημένη πορεία του. Άλλωστε μη λησμονείς ότι η ομορφιά δεν εσμιλεύθει στο πολύ, αλλά στο λίγο και το δύσκολο.

Σε μια τέτοια περίπτωση δοκιμάζεται το μεγαλείο της ψυχής του ανθρώπου. Οι άλλες περιπτώσεις είναι του συρμού και γρήγορα καταλαγιάζουν, όπως τα αναμμένα φρύγανα.

Μην σε παρασύρουν τα εύκολα. Αυτά είναι για τους πολλούς. Για τους ελάχιστους είναι η σκληρή δοκιμασία. Είναι αυτή που χτίζει δυνατούς χαρακτήρες, είναι το αλάτι που κρατεί άσηπτη την κοινωνική ζωή και δεν διαλύει τις ανθρώπινες σχέσεις.

Δεν σου τα έγραψα όλα αυτά για παρηγοριά, αλλά για έναν έντονο προβληματισμό, που στο τέλος τα σου προσφέρει απλόχερα τη χαρά της ιδιαιτερότητας.

Είναι εύκολο να πας με τους πολλούς. Είναι όμορφο όμως να πας με τους λίγους. Προσπάθησε να τηρήσεις αυτή την αρχή. Δε θα βγεις ζημιωμένος.

 

Με πολλή αγάπη

Ο Δάσκαλός σου