ΑΡΘΡΟ

Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά

ATPL

AIRLINE PILOT

B737NG AIRBUS 320

 

  • Εμείς ας αναρωτηθούμε για τους τζάμπα Ιερατείο και Χριστιανούς…

 

 

Προς τον νοώντα και κατά σάρκα Πνευματικό Πατέρα, έχει γνώση ότι αναφέρομαι σε αυτόν. Σήμερα είμαι πολύ ανακουφισμένος ψυχικά, παρότι συμβαίνει το αντίθετο με το σαρκίο μου, μιας και διευκρινίσθηκαν καλή τη πιστή και προαίρεση ένθε και ένθε ασάφειες και κάποιες μικροπαρεξηγήσεις που ίσως από μεριάς μου έδειχναν και μικροπρέπεια, όχι προς τα ιδία τα γεγονότα αλλά στο να κάθομαι και να ασχολούμαι με τέτοιου είδους μπερδέματα επί των μπερδεμάτων. Ας τα πάρει ο παλιός ο χρόνος και ο νεοαφιχθείς ας μας φέρει την κατά Χριστό Αδελφική Αγάπη.

ΑΔΕΛΦΙΚΗ ΑΓΑΠΗ.

Τι θυμήθηκα τώρα για να γράψω με την Λυκαυγή του Νέου έτους.

Τουλάχιστον προσπάθησε…!!!

«Εκ τούτου γνωρίζομεν την αγάπη, ότι εκείνος υπέρ ημών την ψυχή αυτού έβαλε, και ημείς χρεωστούμεν υπέρ των αδελφών να βάλλωμεν τας ψυχάς ημών». (1Ιωάν. 3:16)

Είμαστε σίγουροι σχεδόν πως κάποιοι θα σπεύσουν να παρεξηγήσουν την παράθεση αυτού του χωρίου κάτω από την ιστορία του νεαρού ΗΡΩΑ της Καβάλας, που έχασε τη ζωούλα του προσπαθώντας να σώσει τα αδέλφια του.

Βεβαίως δεν υπάρχει καμία σύγκριση με τα πνευματικά πλαίσια, όμως η εντολή του Ιωάννη αναφέρεται σε γήινα επίπεδα, επειδή μόνο εδώ μπορούμε «υπέρ των αδελφών να βάλλωμεν τας ψυχάς ημών».

Και παρ’ όλο που δεν βρήκαμε ακόμη εκείνον που θα ήταν πρόθυμος να το κάνει μέσα στις εκκλησίες με τα πολλά λόγια, θαυμάσαμε τον νέο που χωρίς πολλή σκέψη, προσπάθησε έστω να το κάνει μέσα στις φλόγες…

Ουαί υμίν και ημίν μέσα στις εκκλησίες Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί …

Οι φλόγες άγγιζαν το Παγγαίο, οι καμπάνες χτυπούσαν και καλούσαν τον κόσμο να τρέξει προς βοήθεια στο σπίτι που καιγόταν στην Καβάλα και ο μικρός στην ηλικία αλλά μεγάλος σε ψυχή Τηλέμαχος με το παιδικό κορμάκι του φορώντας μονάχα τις παντόφλες του όρμησε μέσα στις φλόγες για να σώσει τα αδελφάκιά του…

Να το παράδειγμα το τι σημαίνει άδολη αγάπη για τον επί γης αδελφό μας, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για όλους μας νομίζω. Εμάς μας ενδιαφέρει αυτές τις ημέρες το τι θα ψωνίσουμε για να φάμε και να ντυθούμε και το πώς θα διασκεδάσουμε, αλλά για το τι κάνει ο διπλανός μας δεκάρα. Δεν δίνουμε παρότι ξέρουμε ότι είναι άρρωστος και δεν έχει κανέναν.

Μεγάλη πρόκληση των ημερών να δείξουμε αδελφική αγάπη στους αδελφούς μας, μας το λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης και σιγουρότατα αναφέρεται σε γήινα επίπεδα επειδή μόνο εδώ μπορούμε να δώσουμε υπέρ των αδελφών μας την αγάπη μας.

Όταν το φως το εν σοι είναι σκότος, τότε τι περιμένεις από αυτήν την κοινωνία για ΕΝΝΟΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Στη Χριστιανική θρησκεία δηλώνεται η αδελφική αγάπη, «η στοργή του Θεού προς τον άνθρωπον και του ανθρώπου προς τον Θεόν».

Από τη θεολογική θέση θα ορίζαμε την αγάπη, ως τη θεία αγάπη εν δράσει εντός της ανθρώπινης καρδιάς. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας δίδαξε μόνον την αγάπη, και το ότι η αγάπη είναι μια καλή διάθεση προς τον συνάνθρωπό μας, πλήρης κατανόησης, δημιουργικότητας, μα προ παντός, συγνώμης. Βιώνοντας τη ζωή μέσα στο υλικό του σώμα, εκεί στο Όρος των Ελαιών επιλέγει κι αρχίζει το δραματικό του ταξίδι, το συνεχίζει στην σταύρωσή του και στην κατάβαση της θείας ψυχής Του στον κόσμο των σκιών, θυσιαζόμενος για όλους τους θνητούς, στο όνομα της θείας Αγάπης Του γι αυτούς. Ο ύμνος της Αγάπης, του Αποστόλου Παύλου, που αναφέρει επτά ενέργειες που κάνει αυτός που αγαπά και οκτώ άλλες, που αποφεύγει να κάνει είναι πράγματι εκπληκτικός. Σας τον παραθέτω κατωτέρω. «Ακόμα και αν γνώριζα να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων, μα και αυτές των αγγέλων, χωρίς όμως να έχω αγάπη, θα είχα γίνει χαλκός, που βγάζει μόνον ήχους ή τύμπανο που δημιουργεί μόνο φασαρία. Κι αν είχα το χάρισμα της προφητείας και κατανοούσα όλα τα μυστήρια και κατείχα όλη τη γνώση, κι αν είχα όλη την πίστη, έτσι, που να μπορώ να μετατοπίζω βουνά, χωρίς όμως να έχω αγάπη, θα ήμουν ένα τίποτα. Κι αν ακόμα μοίραζα όλα τα υπάρχοντά μου, για να θρέψω τους πεινασμένους, κι αν παρέδιδα το σώμα μου να καεί στη φωτιά, χωρίς όμως να έχω αγάπη, δε θα με είχε ωφελήσει σε τίποτα. H αγάπη μακροθυμεί, επιζητά το καλό. H αγάπη δεν φθονεί. H αγάπη δεν καυχησιολογεί, δεν αλαζονεύεται, δε φέρεται άπρεπα, δεν κυνηγάει το δικό της συμφέρον, δεν κυριεύεται από θυμό, δεν κρατά λογαριασμό, για το κακό που της κάνουν, δε χαίρεται για την αδικία, αλλά μετέχει στη χαρά, για την επικράτηση της αλήθειας. Όλα τα καλύπτει, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. H αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει. Ενώ, όλα τα άλλα, είτε είναι προφητείες, θα καταργηθούν, είτε είναι γλώσσες, θα πάψουν, είτε είναι γνώση, θα καταργηθεί. Γιατί μόνο ως ένα βαθμό γνωρίζουμε και ως ένα βαθμό προφητεύουμε. Μα όταν έρθει το τέλειο, τότε το ατελές θα καταργηθεί. Παιδάκι όταν ήμουν, σαν παιδάκι μιλούσα, σαν παιδάκι σκεφτόμουν, σαν παιδάκι έβγαζα συμπεράσματα. Μα όταν έγινα άντρας, σταμάτησα να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν παιδάκι. Γιατί πραγματικά, τώρα βλέπουμε απροσδιόριστα, σαν σε θαμπό καθρέφτη. Τότε όμως θα δούμε πρόσωπο με πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μονάχα ως ένα βαθμό, τότε όμως θα γνωρίσω τέλεια, όπως ακριβώς μ’ έχει γνωρίσει ο Θεός. Αυτά λοιπόν, που μένουν τελικά, είναι η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Αυτά τα τρία, με κορυφαία τους, όμως, την αγάπη. (Α’ Κορινθίους κεφ. 13)».

Από το βιβλίο της γερόντισσας Γαβριηλίας «Η Ασκητική της Αγάπης» σας μεταφέρω,:

«…Μία είναι η μόρφωση: το να μάθουμε πως να αγαπάμε το Θεό. Ποιός μπορεί να ισχυριστεί πως το γνωρίζει;…» «…Όποιος αγαπά δεν το νιώθει, όπως δε νιώθει ότι αναπνέει…» «…Αν έχεις αγάπη για όλο το κόσμο, όλος ο κόσμος είναι όμορφος…» «…Πρέπει να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους και να τους αγκαλιάζουμε όπως μας τους φέρνει ο Θεός. Έτσι ορίζει ο ίδιος ο Κύριος και η Ορθόδοξη Παράδοση…» «…Για να γίνει το Θαύμα αρκεί να αγαπάμε. Ούτε η προσευχή ούτε το κομποσχοίνι έχουν τέτοια δύναμη…» «…Αγαπώ με όλη μου τη ψυχή κάποιον θα πει προσεύχομαι γι’ αυτόν. Όποιος έχει την εμπειρία αυτή είναι στο Παράδεισο…» «…Ότι δεν αγαπά κανείς, θα το περάσει οπωσδήποτε. Γι’ αυτό, καλό είναι να μην υπάρχουν πράγματα που αντιπαθούμε…» «…Η Αγάπη είναι πάντα στο Σταυρό αφού ο Χριστός είναι πάνω στο Σταυρό…» «…Η Αγάπη δεν διδάσκεται. Δίνεται Άνωθεν όταν τη ζητήσουμε με επίγνωση του εγωισμού μας που θέλουμε να συντρίψουμε…» «…Το να θυμάσαι τον άλλον είναι μια έκφραση αγάπης…» «…Να αγαπήσεις τον άλλον χωρίς να τον κρίνεις, όπως σου τον παρουσιάζει και όπως τον αγαπά Εκείνος. Τότε ο Θεός θα σε βοηθήσει και θα παραβλέψει τα δικά σου παραπτώματα…» «…Δε πρέπει να σε γνωρίσω, πρέπει να σε αγαπήσω…».

Για να μπορέσουμε να την εκφράσουμε σε όλη της την έκταση, πρέπει να την νιώσουμε. Για να νιώσουμε όμως την πραγματική αγάπη, πρώτα πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε τον ίδιο μας τον εαυτό χωρίς όρους και μετά τους άλλους. Η αγάπη, με τον τρόπο που σήμερα την χρησιμοποιούμε, χάνει το δυνατό της περιεχόμενο, συμβολίζει κάτι εντελώς διαφορετικό από την αυθεντική αγάπη. Μοιάζει να είναι σαν ένα είδος συναλλαγής. Πολλές φορές την παρέχουμε υπό όρους, προσβλέποντας σε κάποια ιδιαίτερη ανταμοιβή για τον εαυτό μας. Παζαρεύουμε την αγάπη που θα λάβουμε από τον άλλο, με αντίτιμο την δική μας αγάπη. Αυτή είναι αγάπη υπό όρους και προϋποθέσεις και αποτελεί κάτι εντελώς διαφορετικό από την πραγματική, την αυθεντική, την ειλικρινή αγάπη. Η αγάπη σαφώς και δεν πρέπει να είναι «δούνε και λαβείν». Πρέπει να την προσφέρεις ανιδιοτελώς, χωρίς υπολογισμούς και κρυφές ή δεύτερες σκέψεις. Όταν η αγάπη που χαρίζουμε είναι η πραγματική και δίνεται άνευ όρων, τότε δεν μας απασχολεί η συμπεριφορά μας αλλά ούτε και η συμπεριφορά του άλλου.

Αγάπη είναι οτιδήποτε κάνουμε προς όφελος κάποιου, χωρίς να προσβλέπουμε σε κανένα αντάλλαγμα. Αποτελεί την έκφραση της ανιδιοτέλειας και έχει να κάνει με την εκούσια θυσία του εαυτού μας, προς όφελος των συνανθρώπων μας. Πραγματική αγάπη έχουμε όταν παραιτούμαστε, με την θέλησή μας, από το προσωπικό κέρδος και το «εγώ» μας και δινόμαστε ειλικρινά, για τη βελτίωση της ανθρωπότητας, ή για την ευημερία ενός αγαπημένου μας προσώπου. Στην αγάπη, αυτά που μπορεί να εισπράξουμε είναι καλοσύνη και Όταν αγαπάμε πραγματικά, δείχνουμε κατανόηση, μπορούμε να συγχωρούμε και είμαστε ήρεμοι και ικανοποιημένοι για αυτό που προσφέρουμε. Πρόκειται για ένα συναίσθημα που μας δίνει δύναμη, χαρά και μας κάνει πιο δημιουργικούς και αισιόδοξους. Ξεπερνάει τα όρια του «εγώ» και περνάμε στο “εμείς”. Στην άνευ όρων αγάπη, το “εμείς” υπερισχύει μπροστά στις προσωπικές επιθυμίες, υπέρ του κοινού καλού.

Με την πράξη του αυτή ο Μικρός Τηλέμαχος μας έδωσε αλλά και μας δίδαξε αυτά που ο Κύριος μας έπραξε κατά την ανθρώπινη του παρουσία σε αυτόν τον κόσμο και ο όποιος έδωσε άπειρη αγάπη σε καθένα που την χρειαζόταν δίχως να ζητά ανταμοιβή. Αυτόν τον Κύριο Ιησού Χριστό μιμήθηκε ο Τηλέμαχος και σήμερα σίγουρα είναι…

Και παρ’ όλο που δεν βρήκαμε ακόμη εκείνον που θα ήταν πρόθυμος να το κάνει ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ Λαϊκό ή Ιερωμένο, με τα πολλά λόγια, τις πολύχρωμες στολές και τα πολλά άνευ ουσίας Κύριε Ελέησον θαυμάσαμε ΤΟΝ ΝΕΟ που χωρίς πολλή σκέψη, ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΕΣΤΩ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ μέσα στις φλόγες…

«Αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ εμού έση εν τω Παραδείσω»

ΚΑΛΟ και ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ.