ΑΡΘΡΟ
Του Γ.Κ. Χατζόπουλου
τ. Λυκειάρχη
ΠΕΡΙΟΔΟΣ Θ’ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΣΕ ΕΡΗΜΗΤΗΡΙΟ
-Δεν νομίζεις καλέ μου φίλε Αρποκράτη, ότι είμαστε αδικαιολόγητα επιλήσμονες; είπε ο Ασμοδαίος μόλις τον συνάντησε.
-Αν εννοείς ότι έχουμε πολύ καιρό να χαρούμε τη συντροφιά του αγαπητού μας διδασκάλου Φωκίωνος, έχεις απόλυτο δίκιο Ασμοδαίε. Ξέρε ότι ποτέ δεν τον λησμόνησα. Ούτε για μια στιγμή δεν φεύγει από το μυαλό μου. Θα ήμουν αχάριστος αν τον λησμονούσα. Σε μια εποχή, πνευματικά άνυδρη, οι διδαχές του διδασκάλου μας είναι το βάλσαμο της ψυχής μας. Ο σύγχρονος πολιτισμός, που πιστέψαμε ότι θα μας έφερνε την ευτυχία, λειτουργεί αντίστροφα. Καθημερινά μας βυθίζει στην απογοήτευση και στην απαισιοδοξία. Ο χαμόγελο κοντεύει να σβήσει από τα χείλη μας –και αυτό, που σπάνια εμφανίζεται είναι προσποιητό, είναι γιατί στο επιβάλλουν οι κυριαρχούσες συνθήκες. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα αράχνιαζε τόσο πολύ η ψυχή μας. Ο πολιτισμός μας μάς προσφέρει «αντί του μάννα χολήν, αντί του διαυγούς ύδατος όξος».
Νομίζω πως αρκετά σκέπασα την ψυχή σου με κατάμαυρα σύννεφα. Καιρός είναι να επισκεφθούμε τον προσφιλέστατο διδάσκαλό μας για να μας αποκαθάρει την ψυχή. Κάνε τον κόπο και ειδοποίησε τον Δημόδοκο και τον Πολυκράτη. Πιστεύω πως θα το χαρούνε.
-Σύμφωνοι, αύριο κιόλας θα αναχωρήσουμε για το ερημητήριο.
Με τη ροδοστάλαχτη αυγούλα να τους χαμογελά με ικανοποίηση πήραν τη στράτα για το ερημητήριο. Τα αγριοβότανα, η ρίγανη, το θυμάρι, τα μανουσάκια, σκορπούσαν χωρίς τσιγκουνιά το απαλό και μεθυστικό άρωμά τους σε πείσμα της σύγχρονης γεωπονικής επιστήμης, που μας χάρισε το χάρμα οφθαλμών χρώμα, όμως μας στέρησε το ποθούμενο της όσφρησης.
Ο φτερωτός κόσμος συνόδευσε την κοπιαστική πορεία τους με ανέξοδη συναυλία. Είναι κι αυτά ένα θείο δώρο μπροστά στην ανθρώπινη αχαριστία, που απερίσκεπτα υψώνει το κρυερό εγχειρίδιο.
Ήρεμος, όπως πάντα, ο σεβαστός διδάσκαλος τους υποδέχτηκε στο έμπα της αυλής του, στρωμένης με αργές λίθινες πλάκες. Τους αγκάλιασε σφιχτά όλους και τους ένευσε να καθίσουν στα αυτοσχέδια σκαμνάκια, που δεν είχαν καμιά συγγένεια με τον σύγχρονο πολιτισμό. Ύστερα τους προσέφερε αφέψημα από μέντα και θυμάρι, που αφθονούσαν γύρω από το ερημητήριό του.
-Μην μας επιπλήξεις, σεβαστέ μας διδάσκαλε, για την πολύκαιρη απουσία μας, πήρε το λόγο ο Αρποκράτης. Δεν φεύγεις ποτέ από τη σκέψη μας, όσες σκοτούρες κι αν μας βασανίζουν!
-Το αντιλαμβάνομαι πλήρως, λαμπρέ μου φίλε Αποκράτη. Είναι εύλογο σεις οι αστοί να είστε περιχαρακωμένοι με ακάνθινο πλέγμα. Αυτή είναι η επιλογή του σύγχρονου ανθρώπου. Δέσμιος της επίπλαστης ευτυχίας αναζητεί εναγωνίως την αληθινή ευτυχία μετερχόμενος το ρόλο ενός σύγχρονου Σισύφου. Μάταια όμως! Όσο κι αν αγωνίζεται για να ξανανθίσει το πραγματικό χαμόγελο στα χείλη του, δυστυχώς θα κυνηγάει χίμαιρες. Έχασε το μέτρο της ζωής. Καβάλησε στο ωραιόφαντο άρμα με τα χίλια δυο πλουμίδια και, αντί για την Εδέμ, οδεύει στην πυρίκαυστη έρημο, τι κι αν το σμάρι των συνανθρώπων του κινείται καθημερινά στις στράτες για την εξασφάλιση του επιούσιου. Σωρεύει αγαθά, που αρκετά από αυτά δεν του είναι και τόσο απαραίτητα, αλλά γιατί το επιτάσσει ο σύγχρονος συρμός. Θα πρέπει κάποια στιγμή να το συνειδητοποιήσει καλά ότι ουκ εν τω πολλώ το ευ. Μέτρο χρειάζεται στη ζωή και όχι απληστία.
Είναι καιρός να το καταλάβει ο άνθρωπος ότι τα υλικά αγαθά δεν έφεραν ποτέ ούτε και φέρνουν την ευτυχία την πραγματική. Απλούστατα φέρνουν το περιτύλιγμα της φενάκης, συνοδό της δυστυχίας.
-Κατά πώς μας τα λες, σεβαστέ μας διδάσκαλε, θα πρέπει να θέσουμε φραγμό στον καλπασμό της τεχνολογίας; τον διέκοψε κάπως άκομψα ο Ασμοδαίος.
-Αλίμονο, λαμπρέ μου φίλε Ασμοδαίε, δεν είμαι εναντίον της τεχνολογίας. Αντίθετα προσφέρει πολλά αγαθά. Το πρώτο είναι ότι ο αποδέκτης ή τα χρησιμοποιεί ασυλλόγιστα ή υπερβολικά. Καλά θα κάνει να συνετισθεί. Και μάλιστα όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Εδώ τελείωσε το σύντομο επισκεπτήριο. Το ανανέωσαν για σύντομο χρονικό διάστημα.
