ΑΡΘΡΟ
Του Βασίλειου Μελαδίνη
Αρχιτέκτονα Χωροτάκτη
Στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, της δεκαετίας του ‘60, την εποχή των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων και του ποινικού μητρώου, όσοι από εμάς, έφηβοι τότε, υποστηρίζαμε ότι τα γεγονότα του Έβρου και η υπόθεση «Ασπίδα» ήταν χαλκευμένα, ή όσοι από εμάς διαβάζαμε φανερά την εφημερίδα «Αυγή», ή, ακόμα χειρότερα, ήμασταν Λαμπράκηδες, μας χαρακτήριζαν συνοδοιπόρους, θύματα προπαγάνδας, περίεργους τύπους, παραπλανημένους, ακόμα και αχάριστους απέναντι στη «δημοκρατία» που είχαν εφεύρει και εφάρμοζαν.
Σαν φοιτητής, αργότερα, όταν επέστρεφα στη Δράμα στις διακοπές, έβαζα την «Αυγή» μέσα στην εφημερίδα «Ελληνικός Βορράς». Αυτό γινόταν για να μην εκθέτω τους γονείς μου που ήταν δάσκαλοι, δηλαδή δημόσιοι υπάλληλοι, μόνιμοι μεν αλλά όχι ισόβιοι όπως σήμερα, και κινδυνέψει η θέση τους. Παρά τις προφυλάξεις όμως και μέσω του σπουδαστικού της ασφάλειας έφθαναν στη Δράμα αναφορές για την πολιτική μου δράση στη Θεσσαλονίκη.
Θυμάμαι πως σε όλες τις προσκλήσεις για να περάσω από την ασφάλεια «διά υπόθεσίν μου», πιστεύοντας αφελώς πως θα μπορούσαν να με φοβίσουν, τους αντιμετώπιζα χωρίς θυμό και γενικόλογους αφορισμούς γιατί τα όνειρα του μέλλοντός μου, μου έδιναν την ηρεμία και τη σιγουριά πως το δίκιο και οι καιροί ήταν με το μέρος μου, όσο και αν γρύλιζαν.
Επικίνδυνα και στριμωγμένα νιώθαμε στις φοιτητικές διαδηλώσεις, όταν τα καλά παιδιά της ΕΚΟΦ (Εθνική Κοινωνική Οργάνωση Φοιτητών) έμπαιναν μέσα στο σώμα της διαδήλωσης και σημείωναν με κιμωλία στην πλάτη όσους πίστευαν ότι το σπουδαστικό της ασφάλειας έπρεπε να τους κυνηγήσει, να τους απομονώσει και να τους σπάσει τουλάχιστον στο ξύλο. Όμως απέναντι σε αυτή τη βαρβαρότητα υπήρχε η εκφορά ενός μεστού, ειλικρινούς και ελπιδοφόρου λόγου, παρά του ότι βλέπαμε ότι τα σύννεφα των αρπακτικών της ζωής μας γινόντουσαν βαριά. Μέχρι που μια ηλιόλουστη μέρα του Απρίλη του 1967 το μέλλον μας φόρεσε μαύρα!
Τα επτά χρόνια που ακολούθησαν ήταν δύσκολα για όλους, περισσότερο ίσως για κάποιους που ήταν χαρακτηρισμένοι και μάλιστα χωρίς να το ξέρουν. Αυτό δεν καλύπτεται στα στενά όρια ενός άρθρου. Αυτό είναι θέμα για ένα διήγημα.
Όταν ο εφιάλτης κατατροπώθηκε και βγήκαμε πάλι στο φως, πολλοί από εμάς συνεχίσαμε το ταξίδι της ιδεολογικής μας αναζήτησης χωρίς ποτέ να επιθυμήσουμε να εξαργυρώσουμε τίποτα από όσα κάναμε ή μας έκαναν. Κάπου εκεί όμως η εικόνα άρχισε να ξεθωριάζει και οι ρόλοι σιγά – σιγά αντιστράφηκαν. Ο λόγος που εκφερόταν πλέον από τους νέους και άκαπνους ινστρούχτορες και αγκιτάτορες, ήταν λόγος αποστεωμένος, οικονομίστικα διεκδικητικός, ξύλινα εκδικητικός και απειλητικός και απελπιστικά μονότονος χωρίς ίχνος φαντασίας και αισθητικής, βαρετός και αδιάφορος σχεδόν πάντα.
Ο τόπος γέμισε επαναστατημένους συνδικαλιστές, λυσσασμένους για μια μερίδα εξουσίας, διεκδικώντας το άδικο και το ανέφικτο, κουνώντας το δάκτυλο ακόμα και σε συντρόφους ή συναγωνιστές τους, θεωρώντας το θράσος ηρωισμό και την αγένεια προοδευτική μαγκιά και εξυπνάδα! Νόμισα πως είχα κάνει λάθος πως δεν είχα τη σωστή οπτική και προσέτρεξα για να μάθω την αλήθεια στην πατρίδα του υπαρκτού σοσιαλισμού, την ΕΣΣΔ. Έκανα δύο μηνιαία ταξίδια σε δύο διαφορετικές χρονιές και μάλιστα με δικό μου αυτοκίνητο. Από το Εχμιατζίν της Αρμενίας μέχρι το Βύμποργκ του Λένινγκραντ, από το Λβόβ της Ουκρανίας μέχρι το Στάλινγκραντ, από το Κισινάου της Μολδαβίας στην Οδησσό και μέχρι το Κρασνογιάρσκ. Παντού η εικόνα ήταν ήρεμη όπως σε μια αλέα νεκροταφείου. Οι άνθρωποι ευγενικοί και ήρεμοι αλλά πολύ σιωπηλοί, πιο πολύ σιωπηλοί είναι μόνο οι νεκροί, με την προσοχή τους στραμμένη με σεβασμό και φόβο στα υψηλόβαθμα στελέχη του κόμματος που ξεχώριζαν παντού όπου πήγαινα. Και πάλι αμφέβαλα για την οπτική μου και πέρασα τον Ατλαντικό για να βρω την επανάσταση της εφηβείας μου στη χώρα του Τσε Γκεβάρα, την Κούβα! Πήγα με την ευκαιρία μιας μπριγκάδας και έμεινα σε καπαμέντο (στρατόπεδο φιλοξενίας) για ένα μήνα προσφέροντας εθελοντική δουλειά. Εκεί ήταν που με ξεκούφανε ο θόρυβος του βερμπαλισμού και του κουρδισμένου χαμόγελου. Γύρισα πολύ ζαλισμένος, χωρίς εικόνες και απαντήσεις μέσα στα αδιέξοδα που με είχα ταξιδέψει.
Στο μεταξύ στην πατρίδα μου χόρευε η αμάθεια, θέριευε ο εφησυχασμός και η κούφια αυταρέσκεια πως πάει τους κατατροπώσαμε τους εχθρούς και την αστική τάξη και όπου να είναι θα γίνουμε χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη!
Ήταν καιρός για μια ενδοσκόπηση, για μια επιστροφή στην αφετηρία προκειμένου να μπει τάξη σε αυτό που φαινόταν αναπόδραστα αντιφατικό και κατάφωρα άδικο για τα όνειρα που μου παράγγελνε το μέλλον. Γύρω μου μειλίχιοι και έντιμοι συνοδοιπόροι μου στις ελπίδες των περασμένων χρόνων είχαν μετατραπεί σε κατήγορους κάθε ελεύθερου συλλογισμού και απορίας που σωρεύονταν με τις αλλεπάλληλες καταρρεύσεις των παραδείσων του παρά φύση ανέφικτου και ανεδαφικού οράματος.
Οι παραπλανημένοι τώρα ήταν οι έχοντες απορίες, που δεν μπορεί σίγουρα ήταν κρυφοί αστοί ή συνοδοιπόροι τους, αν όχι «πληρωμένοι» αντιδραστικοί. Ήταν τα θύματα της προπαγάνδας όσοι είχαν αντιρρήσεις στη θεωρία ότι εξωτερικοί μαύροι εχθροί που επιβουλεύονταν τον υπαρκτό σοσιαλισμό επέδραμαν με οικονομικό στραγγαλισμό και εν τέλει τον κατέλυσαν. Πουθενά δεν έφταιγε η ξεμωραμένη και παραφύση εφαρμογή με μαστίγιο και ρόπαλο της θεωρίας περί του ότι όλοι είναι ίσοι. Εξαίρεση οι αθλητές διεθνούς επιπέδου, εξαίρεση τα στελέχη, εξαίρεση το διπλωματικό σώμα, εξαίρεση όποιος μας «γυαλίζει» και λογαριασμό δεν δίνουμε!
Και πριν ο αλέκτωρ της επανάστασης λαλήσει τρεις, ξεπετάχθηκε από το κομματικό αυγό ο Alexis! Κανείς δεν τον κάλεσε στην ασφάλεια για τις ιδέες του, κανείς δεν του σημείωσε με κιμωλία το σακάκι στη διαδήλωση ή στα πάρτι των καταλήψεων. Δεν τον έστειλαν σε μονάδα με αποφυλακισμένους ποινικούς των στρατιωτικών φυλακών, γιατί ήταν χαρακτηρισμένος. Ούτε έψαξε ποτέ για δουλειά, όταν του έδωσαν το δίπλωμά του, γιατί απλά «ήταν του κόμματος»! Τα βρήκε όλα στρωμένα! Ακόμα και τις ανώμαλες καταστάσεις μέσα στις οποίες ευδοκιμεί η αριστερά, φρόντισαν να του τις δημιουργήσουν με την οικονομική κρίση είτε ο λαϊκιστής αστός επαναστάτης «χωρίς αιτία» απέναντι στο πατέρα του, είτε ανίκανα και κουρασμένα «πολιτικά κεφάλαια»!
Έτσι το 2015 το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Η εξουσία κατελήφθη αλλά όχι και τα θερινά ανάκτορα, γιατί οι αρμοί της εξουσίας έτριζαν ακόμα στο βαθμό που ήθελε η «επάρατος» δεξιά παρά του ότι στο θρόνο της πρωθυπουργίας τον κάθισε ένα μικρό ακροδεξιό κόμμα!
Για τον Alexis το συνονθύλευμα της ευκαιριακής συνάθροισης στο μικρό αυτό κόμμα της Λαϊκής Δεξιάς, ψεκασμένων, συνωμοσιολόγων, θρησκόληπτων κτλ, του θύμιζε την ηρωική εποχή που το μικρό τότε κόμμα του πάσχιζε να μπει στη Βουλή. Μικρό τότε – μεγάλο τώρα με τη μέθοδο της αποστασίας που το 1962 θεωρούσαν οι σύντροφοί του μιαρή, όπως και όλοι μας. Όμως μπράβο του, γιατί την ανήγαγε σε «πατριωτική κίνηση», εκεί γύρω στο 2014. Έτσι η παρά φύση σύμπραξη έγινε, αλλά στο τέλος, όπως η λιβελούλα τρώει το σύντροφό της μετά τη συνεύρεση, καταβροχθίσατε το μικρό, λαϊκίστικο κόμμα που σας ακολούθησε πιστά για πέντε χρόνια και οικειοποιηθήκατε με τη γνωστή σας μέθοδο τους Βουλευτές του. Εύγε!
Αυτή η σύμπραξη, όσο καιρό κράτησε, σας μεταλαμπάδευσε τη Γκεμπελική προπαγάνδα, την άρνηση των αληθινών γεγονότων, την ευκολία εκφοράς του ψέματος και της διάψευσης των λεγομένων σας όταν σας στρίμωχναν, τον εκφοβισμό μέσω συμμοριών που τις βαφτίσατε ομάδες κοινωνικής διαμαρτυρίας και δεν ξέρω τι άλλο!
Και έφθασε η ώρα του απολογισμού. Ήταν πολλά όσα έγιναν και μας έστειλαν τρομαγμένους στη γωνιά μας να περιμένουμε τα ακόμα χειρότερα. Σκεφτόμασταν πως, αν μόνο ένα από τα κατορθώματά σας, το διέπραττε, ένας «κοινός θνητός», θα ήταν στη φυλακή παρέα με όσους θα τον είχαν βοηθήσει! Όμως ο Alexis ήταν τυχερός γιατί τους Πρωθυπουργούς δεν τους στέλνεις φυλακή αλλά στο σπίτι τους! Αυτή την ανοχή που προσφέρει η αστική δημοκρατία εκμεταλλεύτηκε ο Alexis για να βάλει σε εφαρμογή τις παιδικές επαναστατικές φαντασιώσεις του και να η κατάληξη!
- Μέσα στη παραζάλη του «πρώτη φορά αριστερά» αποφασίσατε ένα, με κάθε έννοια, παράνομο και αντισυνταγματικό δημοψήφισμα, που κατέληξε στο θρίαμβο του «όχι» που επιδιώκατε!
- Ο αγαπητός σας φίλος Πάκης και Ευρωπαίοι ηγέτες σας συνέφεραν και το «όχι» το κάνατε «ναι» το ίδιο βράδυ του εκλογικού σας θριάμβου. Τέλεια εικόνα του βάθους του χαρακτήρα και της πίστης του ανδρός
- Αναγκάσατε τη χώρα να υποστεί ένα αχρείαστο τρίτο μνημόνιο με επιπλέον χρέωσή μας 100 δις ευρώ, γιατί πιστέψατε ότι τα παγόνια γνωρίζουν οικονομία και βάλατε τα καλούδια της χώρας στο Υπερταμείο της Ευρώπης. Εύγε!
- Όταν οι παράνομοι μετανάστες, που λιάζονταν στη πλατεία Συντάγματος, γίνανε πολλοί, ακόμα και για τα δικά σας κριτήρια, δημιουργήσατε το κολαστήριο της Μόριας, γιατί μέχρι εκεί ήταν το μάθημα που πήρατε από τους συντρόφους σας για τα Γκούλαγκ της Σιβηρίας!
- Για το τέλος της βασιλείας σας φυλάξατε τα καλύτερα. Βαφτίσατε Μακεδόνες τα Σλαβικά φύλλα που εγκαταστάθηκαν στα γειτονικά της Μακεδονίας εδάφη της Δαρδανίας, σχεδόν εννιακόσια χρόνια μετά την εποχή του Μεγάλου μας Αλέξανδρου. Τους δώσατε επιπλέον γλώσσα και εθνότητα Μακεδονική και πιστεύετε ακόμη ότι η ιστορία θα είναι καλή μαζί σας!
- Με προκηρυγμένες τις εκλογές, από εσάς τον ίδιο, κρατήσατε τη Βουλή για μια εβδομάδα ανοικτή και ψηφίσατε τον παιδικό ποινικό κώδικα. Με τον τρόπο αυτό κατορθώσατε να θριαμβεύετε για πάντα στις εκλογές στις ποινικές φυλακές με κομουνιστικά ποσοστά!
- Ταυτιστήκατε από τη μια με τον Ρουβίκωνα που λερώνει ότι βρει μπροστά του σαν ανήλικο και πιστεύει ότι τρομοκρατεί την αστική τάξη και από την άλλη, μετά τη δεκαετία του 1950, επαναφέρατε την ημιμάθεια στο προσκήνιο και την κάνατε μόδα και ανέκδοτο. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από ένα παιδί, γέννημα δύο κομματικών σωλήνων. Υπερβήκατε κάθε προσδοκία πολιτικής ανοησίας και καταστροφής. Ξεκίνησα να γράψω τον πολιτικό «δωδεκάλογο του γύφτου», αλλά δεν φτάνει ο χώρος ενός άρθρου για αυτό και έτσι σταματώ.
Και ήρθαν οι εκλογές του 2023. Οι πρώτες έγιναν για να εκπληρώσουν τις ανόητες ιδεοληψίες του Alexis για την απλή αναλογική και οι δεύτερες, ήταν οι κανονικές. Στο μεσοδιάστημα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων μάς κουνήσατε για μια ακόμα φορά το δάκτυλο ως ο μεγάλος τιμονιέρης της τύχης μας. Μας ψέξατε ότι παραπλανηθήκαμε και προσπαθήσατε να μας φοβίσετε με την πιθανή παντοδυναμία του αντιπάλου σας, μην τυχόν και πραγματοποιήσει συνταγματικές αλλαγές ή όποια άλλη αγκύλωση δημιουργεί η φοβική πολιτική σας σκέψη. Ήταν αδύνατο να καταπιείτε το ποσοστό 20% που πήρατε. Πείτε μου κύριε σε τι διαφέρετε από αυτούς που με χλεύαζαν, κάπου εκεί, στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ως συνοδοιπόρο και παραπλανημένο, όταν με έβλεπαν με την Αυγούλα στα χέρια; Θεωρείτε ότι είστε καλύτερός τους και σας κατανοούμε γιατί αυτοπροσδιορίζεστε ως αριστερός; Αυτό είναι το επιχείρημα αγαπητέ Alexis; Πλάνη οικτρά!
Αλήθεια αντιλαμβάνεσθε πώς φαίνεστε στα μάτια ανθρώπων σαν και εμένα; Σαν ένα μικρό τρολ. Ένα μοχθηρό μικρό παιδί που χαίρεται με την καταστροφή των άλλων ακόμα και αν είναι να καεί το σπίτι του. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την αριστερά που υπηρέτησα; Τι σχέση έχω ως κατηγορούμενος συνοδοιπόρος του «νεοφιλελευθερισμού», με τον παράδεισο που υπόσχονται οι αξιαγάπητοι κύριοι Φίλης, Σκουρλέτης, Πολάκης, και όλο το παρεάκι; Καμία, γιατί δεν πίστεψα ποτέ στον παράδεισο και τη δεύτερη παρουσία. Δεν θα το κάνω τώρα γιατί το λένε οι «πεφωτισμένοι» της νέας αριστεράς!
Αυτό είναι μια σύντομη ιστορική αναδρομή, μήπως και καταλάβουν όσοι ακόμα έχουν απορίες για το πως τα πράγματα πηγαίνουν κατά διαόλου όταν κυνηγάμε πυγολαμπίδες στο πολιτικό σκοτάδι της άγνοιας και αφήνουμε τον χρόνο να μας προσπερνάει. Απλά καταδικάζουμε τις μελλοντικές γενιές στο να προσπαθήσουν διορθώσουν τις πομπές και τους παιδισμούς μας.
