ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

τ. Λυκειάρχη

Όντας φίλαθλος της Δόξας από τα δεκατρία μου χρόνια αποφάσισα να αποτυπώσω την αγάπη μου για τους θρύλους της Δόξας, τους γνωστούς στο Πανελλήνιο ως ΜΑΥΡΑΕΤΟΥΣ. Με συγκίνηση γράφονται, όσα ακολουθούν.

Πιστεύω ότι και στους αναγνώστες θα συγκινήσει η αναδρομή στο παρελθόν. Έτσι αποφάσισα με λακωνικές ερωτήσεις να σμιλέψω το πορτρέτο των ποδοσφαιριστών εκείνων, που μάτωναν για τη φανέλα, πανηγύριζαν για τη νίκη και βαρυπενθούσαν, όταν γνώριζαν την ήττα, ελέω του άρχοντος του γηπέδου για ευνόητους λόγους.

Θα κάνω την αρχή με τον Άνθιμο τον Ζαμανόπουλο, τον γνωστό Μάκη ή Μακούλη, όπως τον αποκαλούσαν κάποιες φίρμες του Κέντρου, που μολονότι ήταν αντίπαλός τους, όμως το ήθος του, τους έκανε να τον συμπαθούν και να τον θαυμάζουν καθώς, πληθωρικός όπως ήταν, έστηνε συχνά τείχος απόρθητο έξω και μέσα από την μεγάλη περιοχή του γηπέδου.

-Κύριε Ζαμανόπουλε, πότε αρχίσατε να παίζετε ποδόσφαιρο και σε ποια ομάδα; Δώστε μας την ποδοσφαιρική σας σταδιοδρομία λακωνικά.

-Ξεκίνησα το ποδόσφαιρο σε ηλικία 13 ετών στον ΑΡΗ Μικροχωρίου.

Εν συνεχεία πήρα μεταγραφή στον ΠΑΝΔΡΑΜΑΪΚΟ το 1972 και μετά από 7 χρόνια στην Β’ Εθνική πήγα στη ΔΟΞΑ και έπαιξα στην Α’ Εθνική.

Το ποσό μεταγραφής μου στη ΔΟΞΑ ήταν τυπικό: 1.800.000 δρχ. και ο Τάκης Σεραφείμ δόθηκε στον ΠΑΝΔΡΑΜΑΪΚΟ.

Έπαιξα στόπερ, λίμπερο και αμυντικό χαφ. Η πιο αρμονική μου συνεργασία ήταν με τον αείμνηστο Ταντζίδη Μιχάλη τόσο στη ΔΟΞΑ όσο και στον ΠΑΝΔΡΑΜΑΪΚΟ και φυσικά με τον Ανδρέα Σταύρου.

Έβαλα γκολ και με τη ΔΟΞΑ και με τον ΠΑΝΔΡΑΜΑΪΚΟ.

Κόκκινη κάρτα δεν δέχτηκα ποτέ, όσα χρόνια έπαιξα ποδόσφαιρο.

Στη ΔΟΞΑ είχαμε όλα τα παιδιά αρκετές διακρίσεις.

Η αγάπη του κόσμου, τα πολλά ταξίδια, ξενοδοχεία, καλό φαγητό, θαυμάστριες πολλές. Θαύμασα τον Στράντζαλη, τον Παπαμιχαήλ, τον Ταντζίδη και τον Αθανασιάδη.

Μετά τη ΔΟΞΑ πήγα μαζί με τον Ταντζίδη ξανά για ένα χρόνο στον ΠΑΝΔΡΑΜΑΪΚΟ και μετά πήγα και βοήθησα τον ΑΚΡΙΤΑ Ν. ΚΡΩΜΝΗΣ για 3 χρόνια στη Γ’ Εθνική.

Ύστερα πήρα το πτυχίο του προπονητή και εργάστηκα ως προπονητής στις ομάδες: ΑΚΡΙΤΑΣ Ν. ΚΡΩΜΝΗΣ, ΟΡΦΕΑΣ ΧΩΡΙΣΤΗΣ, Α.Ε. ΚΑΛΑΜΠΑΚΙΟΥ, σε πρωτάθλημα Γ’ Εθνικής, Ξηροποτάμου, Κεφαλαρίου, Ν. Αμισού, Μικροχωρίου, Μαυροβάτου, Α.Ε. Κρατικών, Κουδουνίων, Χωριστής, Αλιστράτης, δύο χρονιές, Κορμίστας και Ροδολίβους.

Ξεχώρισα από τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ τους Νοβοσέλατς, Μπάγεβιτς, Συνετόπουλο, Αναστόπουλο. Από τον ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ τον Ρότσα. Από τον ΗΡΑΚΛΗ τον Χ’’ Παναγή. Από την ΑΕΚ τον Μαύρο και τον Ραβούση. Από τον ΑΡΗ τους Κούη, Ζελελίδη, Μπαλή. Από τον ΠΑΟΚ τους Κουδα, Αποστολίδη, Αναστασιάδη. Από τις ομάδες του Εξωτερικού θαυμάζω τη ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ και την ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ.

Η κατάσταση στη Δόξα δεν είναι καθόλου ευχάριστη. Οι φίλαθλοί της είναι απογοητευμένοι.

Οι ξένοι παίκτες δεν πονάνε την ομάδα. Αλλάζουν ομάδες. Πρέπει να προσελκύσουμε παιδιά του Νομού μας. Υπάρχουν ταλέντα. Την πρώτη χρονιά στην Α’ Εθνική στη ΔΟΞΑ παίζαμε όλοι από τον Νομό μας. Η πρόοδος της Δόξας θα προσφέρει πολλά οφέλη στον τόπο μας. Αν πάμε αρκετά χρόνια πίσω θα θυμηθούμε πώς γινόταν όσο η ΔΟΞΑ ήταν στην Α’ Εθνική. Όταν είχε αγώνα στη Δράμα γινότανε χαμός. Κόσμος πολύς επισκεπτόταν την πόλη μας. Αν σήμερα έπαιζα ποδόσφαιρο, θα προτιμούσα την άμυνα, όπως παλιά!

Δεν ασχολήθηκα με τα διοικητικά της Δόξας, γιατί δεν θέλω να χάσω την αγάπη του κόσμου, που έχω σήμερα.

Πιστεύω πολύ στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Θεωρώ πολύ καλό, γιατί έτσι συγκεντρώνει τα νέα παιδιά στα γήπεδα και δεν τα οδηγεί αλλού. Με ζήτησαν η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ να μεταγραφώ, όμως η μεταγραφή μου δεν έγινε για λόγους που δεν μπορώ να πω.

Αυτά μου είπε με λόγο απλό και ειλικρινή ο αγαπητός των Δραμινών Μάκης Ζαμανόπουλος. Μας γύρισε στα όμορφα χρόνια. Τότε που πανηγυρίζαμε τις επιτυχίες των Μαυραετών. Τότε που η Δόξα μεσουρανούσε και κέρδιζε ακόμη και τους μεγάλους αντιπάλους της με το ήθος της. Ήταν ο εξαίρετος πρεσβευτής της Δράμας στον Ελλαδικό χώρο.