ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

Τ. Λυκειάρχη

 

 

24 Αυγούστου. Η Ε.Μ.Υ. ανακοίνωσε συνέχιση του καύσωνα. Ο νυχτερινός ύπνος ήταν διακοπτόμενος. Ας όψεται ο καύσωνας. 4 η ώρα και σήμανε εγερτήριο. Έμεινε για καμιά ώρα στο κρεβάτι. Βασανιστικός ο χρόνος. Δεν άντεξε. Πήρε των ομματίων του και βγήκε στη στράτα. Τα φώτα άναβαν. Κάποιοι ξενύχτηδες έχοντας τέρμα ανοιγμένη τη μουσική ξεδίπλωναν σαν σε ράλλυ την οδό Μ. Μερκούρη. Και καθώς πορευόταν στο πεζοδρόμιο –Θεός να το κάνει πεζοδρόμιο-. Σε κάποια σημεία του πρέπει να είσαι πελαργός για να το περπατήσεις κι αλλού στέκονται ατίθασα εμπόδια οι ρυπαροί κάδοι, που αναδίδουν ανυπόφορη μπόχα. Πολιτισμός! Και τι πολιτισμός! Χλεύη των χιλιάδων περιηγητών, που ήρθαν να κάνουν διακοπές σε ένα από τα ωραιότερα θέρετρα της χώρας μας. Και οι λαλιές: Βαβέλ. Αγγλικά, γαλλικά, ρωσικά, αλβανικά, σερβικά, τσέχικα και ό,τι άλλο βάζει ο νους σου δονούν την ατμόσφαιρα.

Και δεν φτάνουν μόνον όλα αυτά. Είναι και εκείνο το δίκτυο ύδρευσης. Κάθε τρις και λιγάκι σπάζουν οι σωλήνες μεταφοράς του νερού. Και περνούν μέρες για να διορθωθεί η βλάβη, ενώ τα φρεάτια χάσκουν για καιρό με αποτέλεσμα να θεωρούνται εύκολος χώρος απόθεσης απορριμμάτων.

Και τι γίνεται με την υγεία των κατοίκων; Δεν είναι αρκετό, που μας βομβαρδίζουν καθημερινά χιλιάδες μικρόβια, που πολλά αυτά είναι αναπόφευκτα, να εισάγουμε στον οργανισμό μας κι άλλα εξαιτίας της απρονοησίας μας;

Ξεστράτισα όμως από αυτό, στο οποίο, κυρίως, ήθελε να εστιάσει τον πρωινό του προβληματισμό.

Καθώς περνούσε κάτω από μια συστάδα πεύκων, ξαφνιάστηκε ακούγοντας τον εθελοντή τροβαδούρο του καλοκαιριού. Είχε να τον ακούσει από τα μέσα του Αυγούστου. Ο τελευταίος των Μοϊκανών, ο καθυστερημένος αφιλοκερδώς προσφέρων την ψυχαγωγία του. Λες κι ανέβαινε ο τροβαδούρος αγκομαχώντας κακοτράχαλη ανηφόρα. Δυστυχώς, νόμος της ζωής να διαδέχεται το λυκόφως το λυκαυγές. Dura lex, sed led (σκληρός νόμος, αλλά νόμος). Οδυνηρό το λυκόφως. Οδύνη και για τον εθελοντή τροβαδούρο. Επιστροφή στη μάνα γη. Χρέος όλων των έμβιων όντων να καταλήγουν στο χωνευτήρι της. Κι εκείνη να χύνει στα προαιώνια καλούπια της τις ποικίλες μορφές, όπως τις παρέλαβε. Τόση μνήμη στο πλάσιμο πανομοιότυπων μορφών, πανομοιότυπων ενασχολήσεων και συμπεριφορών! Ποιος σοφός νους με μνήμη ανεξίτηλη πλάθει με ανακυκλώσιμα υλικά τις χαρές της ζωής; Πολλοί τον κατηγορούν για την επιμονή του να κρύβει την ανωνυμία του. Μάλλον έχουν άδικο. Ποτέ δεν επιδίωξε την ανωνυμία Του. Η παρουσία Του είναι αισθητή παντού. Μπορούμε να την αισθανθούμε αρκεί να το θέλουν.