ΑΡΘΡΟ
Του Γ.Κ. Χατζόπουλου
Τ. Λυκειάρχη
ΕΙΚΟΝΕΣ ΖΩΗΣ
Στην ίδια διαδρομή κάθε πρωί, όσο διαρκούν οι διακοπές στο ησυχαστήριο. Τούτη τη φορά ένα σμάρι από λιλιπούτεια μυρμήγκια επιδίδονταν αραδιαστά σ’ έναν αγώνα ταχύτητας. Έβγαιναν μέσα από ένα τρυπάκι του πεζοδρομίου και επέστρεφαν αγκομαχώντας μ’ έναν σπόρο, δυσανάλογο με τον σωματότυπό τους.
Δεν άντεξε στον πειρασμό. Διέκοψε για λίγο την πορεία του και επιδόθηκε σε συζήτηση μ’ ένα, που φαινόταν πιο μεγαλόσωμο από τα άλλα. Ίσως να ήταν ο αρχηγός της ομάδας.
-Γιατί τόση βιασύνη, καλέ μου φίλε; Κι από τα χαράματα!
-Ποιος είσαι του λόγου σου, κύριέ μου, και τολμάς να διακόψεις το έργο μου; απάντησε κάπως ενοχλημένο το μυρμήγκι, που έδινε την εντύπωση του ηγέτη της πειθαρχημένης στρατιάς. Και συνέχισε. Δεν βλέπεις πώς όλοι οι σύντροφοί μου ούτε για να πάρουν μια ανάσα δεν στέκονται; Λησμονείς ότι οδεύουμε προς το τέλος του καλοκαιριού και σε λίγο θ’ αρχίσουν οι βροχές παρασύροντας τους σπόρους; Και τα θα γίνουν τα αμπάριά μας; Θα τα αφήσουμε άδεια; Και το χειμώνα με τις παγωνιές και τα κρύα άντε να βγεις από τη ζεστασιά σου ψάχνοντας για κανένα σπόρο για να μην τα τινάξεις από ασιτία. Όσο είναι καιρός, πρέπει να βιαστούμε. Το καλοκαίρι δεν μας περιμένει. Είναι τόσο βιαστικό μα και σύντομο. Ύστερα έτσι μας έμαθαν τα γονικά μας. κι εμείς δεν λέμε να ξεστρατίσουμε από την παρακαταθήκη τους. Από την άλλη μεριά και ο αρχηγός μας δεν είναι και τόσο ελαστικός, όπως συμβαίνει με εσάς τους ανθρώπους. Εμείς εκεί κάτω, στις θεοσκότεινες κατοικίες μας, υπακούουμε στο τρίπτυχο: πειθαρχία, δουλειά, συνεργασία. Δεν είμαστε σαν κάποιους άλλους, που αναμένουν τον ερχομό του καλοκαιριού για να δώσω τις αφιλοκερδείς συναυλίες τους, αδιαφορώντας για τον επιούσιο. Πιστεύω πως ξέρεις ποιους εννοώ και ποιο είναι το τέλος τους. Με το ξεψύχισμα του καλοκαιριού, τελειώνει και η ανεμελιά τους και ανήμποροι πια κείτονται φαρδείς πλατείς κατάχαμα.
-Πρόλαβες, φίλε μου, την επόμενη ερώτηση που ήθελα να σου κάνω. Προχθές αντάμωσα στο πεζοδρόμιο έναν τροβαδούρο του καλοκαιριού ξαπλωμένο, που περίμενε το τέλος του. Δεν πέρασαν λίγα λεπτά κι ένα σμάρι σας, αφού τον περιεργάστηκε για λίγο, επιδόθηκε στο να τον κατακρεουργήσει, αδιαφορώντας για τα παρακάλιά του να μην τον βασανίσουν. Μα εσείς ανάλγητοι τον κάνατε κομμάτια. Κι ο καθένας κουβαλώντας από ένα κομμάτι της σάρκας του, δυσανάλογο με τον σωματότυπό του, όδευε προς την υπόγεια πολιτεία σας. Κι εδώ είναι η μεγάλη μου απορία. Απ’ ό,τι ξέρω, η φάρα σας έχει ως διατροφή της τα φυτικά προϊόντα. Τι τις θέλετε τις σάρκες;
-Άκου, φίλε μου, κυκλοφορεί ανάμεσά σας ότι εμείς είμαστε μόνο φυτοφάγοι. Πρέπει να ξέρετε όμως ότι έχουμε ανάγκη και από πρωτεΐνες. Τις βρίσκουμε βέβαια και στις φυτικές τροφές, όχι όμως στην ποσότητα, που τις χρειαζόμαστε. Γιατί σου φάνηκε περίεργο; Αυτή είναι η ζωή. Ο κανόνας: «ο θάνατός σου η ζωή μου» θα ζει και θα βασιλεύει, όσο υπάρχει ζωή. Το ίδιο δεν συμβαίνει και με τη δική μας τη φάρα; Πόσα πτηνά άλλωστε δεν δείχνουν την προτίμησή τους σε μας! Ευτυχώς που ο μεγάλος Δημιουργός του σύμπαντος προνόησε, ώστε να αυξανόμαστε κατά μυριάδες, για να μην χαθεί το είδος μας. Τα πάντα εν σοφία εποιήσε!
-Με την άδεια σου θα ήθελα να σου κάνω μια τελευταία ερώτηση. Μπορείς να μου δώσεις μια εικόνα της υπόγειας ζωής σας;
-Χαίρομαι για την ερώτησή σου και θα σου απαντήσω με κάθε ειλικρίνεια χωρίς να κρύψω κάτι. Εκεί κάτω δουλεύουν τα πάντα ρολόι. Ο αρχηγός μας δεν είναι αυστηρός. Είναι όμως αξιοκράτης, είναι νοικοκύρης, είναι μεθοδικός, δεν αδικεί κανένα. Η αξιοκρατία είναι ο βασικός κανόνας της ζωής εκεί κάτω. Και μη νομίσεις ότι κάθεται αμέριμνος στο θρόνο του. Ξυπνάει πρώτος και κοιμάται τελευταίος. Τα θέλει όλα τακτοποιημένα. Το κάθε είδος στη θέση του. Χώρια η τροφή για τους ηλικιωμένους. Εμείς δεν τους στέλνουμε στους Οίκους Ευγηρίας, γιατί μας είναι βάρος, όπως κάνετε εσείς, και ύστερα, όταν πιάσει η οικονομική κρίση, τους παίρνετε πίσω, όχι, γιατί τους επιθυμήσατε, ούτε γιατί νιώσατε τύψεις, που τους ξεφορτωθήκατε, αλλά γιατί σας χρειάστηκε η σύνταξή τους. Με τι μούτρα το κάνετε αυτό; Λίγη τσίπα δεν έχετε επάνω σας; Εμείς τους έχουμε δίπλα μας, ους ταΐζουμε, τους ποτίζουμε και με πόνο ψυχής τους κλείνουμε τα μάτια ευγνωμονώντας τους, που μας έφεραν στη ζωή και μας δώσανε τις πιο σημαντικές αρχές: να δουλεύουμε, να μην αδικούμε, να πειθαρχούμε, να προστατεύουμε το περιβάλλον.
Σε άλλο διαμέρισμα αποθηκεύουμε τις πιο εκλεκτές τροφές για τα μωρά. Για μας τα μωρά είναι η ζωή μας. Δεν τα θεωρούμε ούτε γατιά ούτε σκυλιά για να τα αμολάμε στους δρόμους, όπως κάνουν μερικοί από εσάς. Τα φροντίζουμε μέχρι να μπουν στη δουλειά. Δεν υπάρχει ανεργία σε μας, όπως την μεθοδεύουν πολλοί από τους ηγέτες σας για να έχουν εκλογική πελατεία. Δεν νομίζετε ότι κάτι τέτοιο σας προσβάλλει;
-Απ’ ό,τι καταλαβαίνω στον κόσμο σας ισχύει το σοσιαλιστικό σύστημα.
-Ευτυχώς, που το κατάλαβες! Το σύστημά μας δεν είναι μαϊμού σοσιαλισμός, όπως εσείς, τα τελειότερα όντα του Θείου Δημιουργού, το δημιουργήσατε και το βιώνετε. Αλλά, φίλε μου, αρκετό από τον πολύτιμο χρόνο της δουλειάς μου σου χάρισα. Ελπίζω να σε προβλημάτισα. Αν, όχι κακό του κεφαλιού σου.
Αυτά είπε το λιλιπούτειο ζωάκι και συνέχισε την εντολή του Σεπτιμίου Σεβήρου: «Laboremus = Ας εργαζόμεθα».
