ΑΡΘΡΟ
Του Χρήστου Καραγιαννίδη
Πρώην Βουλευτή Ν. Δράμας
Μέλους Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ
Ο πανικός σίγουρα δεν είναι καλός σύμβουλος. Η επίρριψη των ευθυνών σε κάποιον άλλο επίσης δεν χαρακτηρίζει έναν τίμιο πολιτικό. Η ανακοίνωση μέτρων με ελάχιστη ή ακόμα και μηδενική θετική επίπτωση το μόνο που κάνουν είναι να απαξιώνουν την αξιοπιστία ακόμα και των σωστών αποφάσεων που πρέπει να τηρηθούν.
Ναι γράφω για την… υπέρκομψη Κυβέρνηση που μας έχει φτάσει στο χείλος της υγειονομικής καταστροφής. Για την οικονομική δεν το συζητώ, γιατί αυτήν την έχουμε εξασφαλισμένη.
Τα αίτια έχουν γραφτεί εδώ και καιρό. Η χωρίς σχέδιο χαλάρωση των μέτρων, το άνοιγμα χωρίς σοβαρούς ελέγχους των συνόρων, η μηδενική προσπάθεια ενίσχυσης του ΕΣΥ, η αντιφατικότητα των μέτρων που ανακοινώνονταν και πολλά ακόμη ήταν αρκετά για να φτάσουμε στο σήμερα με τον τριψήφιο αριθμό κρουσμάτων σε καθημερινή βάση.
Προσέξτε όμως την ευθύνη δεν την αναλαμβάνει ο Πρωθυπουργός. Φταίει ο κόσμος, οι νέοι ειδικότερα αλλά και οι παρτάκηδες που δεν προσέχουν. Μόνο που αυτές οι ομάδες ανθρώπων υπήρχαν και τον Μάρτη που η χώρα μας ήταν πρότυπο επιτυχίας με την διαφορά ότι τότε μας έσωζε ο Μωυσής που είχε το θεϊκό άγγιγμα. Τις τελευταίες λέξεις δεν τις βγάζω από το μυαλό μου. Είναι γραπτά των μπουκωμένων Μ.Μ.Ε. και των ενσωματωμένων «δημοσιογράφων».
Ο Πρωθυπουργός έχει βρει την συνταγή και για το συνονθύλευμα που έχει στήσει ως υπουργικό συμβούλιο. Όταν αποτυγχάνουν οι πολιτικές που ο ίδιος αποφασίζει τα φορτώνει στους Υπουργούς του. Τους υποβιβάζει ευτελίζοντάς τους και αφαιρώντας τους όλες τις αρμοδιότητες. Τον Άδωνη που μαζί κατάφεραν να έχουν χαμηλότερη ανάπτυξη ακόμα και από την περίοδο της προηγούμενης κρίσης τον έκανε Υπουργό ελέγχου της τιμής της μελιτζάνας. Τον Κικίλια που μαζί απέτυχαν να διαχειριστούν την επιδημία τον έκανε Υπουργό μεταφοράς των κινέζικων μασκών στις αποθήκες του Υπουργείου.
Με αυτόν το τρόπο ο κ. Μητσοτάκης αποκόπτει τις ευθύνες στο επίπεδο του Υπουργείου κι αυτός προχωρά καθαρός στη διαμόρφωση των επόμενων πολιτικών… που θα αποτύχουν.
Τελευταία έχει ανακαλύψει μία ακόμα χρήσιμη (για τον εαυτό του και τα συμφέροντα που εξυπηρετεί) πρακτική. Όταν τα πρότζεκτ που στήνει δεν βγαίνουν ή προσκρούουν στους αναθεματισμένους νόμους γίνεται προφήτης. Για παράδειγμα με την περιοχή στην Κέρκυρα. Διέβλεψε πυρκαγιά που θα δικαίωνε την (παράνομη) επιλογή του. Και ω! του θαύματος η πυρκαγιά ήρθε, τα προβλήματα (νομίζει) θα εξαφανιστούν και το πρότζεκτ θα προχωρήσει.
Αν δεν είναι αυτό δημοκρατία τότε τι άλλο μπορεί να είναι;
