ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

Τ. Λυκειάρχη

 

 

Μας δόθηκε κι άλλη φορά η ευκαιρία να αναφερθούμε στους δυσχείμερους χρόνους του τέλους του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ου. Καιροί δύσκολοι για τον Ελληνισμό της Μακεδονίας και ιδιαίτερα για την περιοχή μας. Και δεν μας έφτανε η τουρκική καταπίεση που ξεκίνησε από το 1373, χρονιά που ο εξωμότης Γαζή Εβρενός Μπέης κατέλαβε τη Δράμα και την περιοχή της, ήρθε μια δεύτερη ανεπίσημη κατοχή που προερχόταν από τους Σχισματικούς Βορείους γείτονες μας, οι οποίοι, χρησιμοποιώντας ως προπέτασμα τον σχισματικό προσηλυτισμό, αποβλέπανε στην ουσία στον αφελληνισμό της περιοχής μας μετερχόμενοι παντοία τεχνάσματα: οικονομικές ενισχύσεις σε ενδεείς, άσκηση τρομοκρατίας, άγριες δολοφονίες, πυρπολήσεις οικιών, εξαναγκασμό σε αποδημία κ.α.

Το Ορθόδοξο Οικουμενικό Πατριαρχείο γνωρίζοντας καλά τα δεινά, τα οποία υφίστατο ο Ελληνισμός της περιοχής μας, εξέλεξε ως θρησκευτικό ταγό από την Τριγλία της Μ. Ασίας τον Χρυσόστομο Καλαφάτη, νεαρότατο, με επίζηλο ελληνικό φρόνημα, βαθιά αγάπη για την Ελλάδα, θαρραλέο και αποφασισμένο να κάνει πράξη ζωής τον αγιογραφικό λόγο: «ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησι υπέρ των προβάτων του».

Αναφερθήκαμε αρκετές φορές στο παρελθόν στη δράση του σημερινού Οσιοϊερομάρτυρα Αγίου Χρυσοστόμου στην επαρχία της Δράμας. Παρακολουθήσαμε με συγκινητικό και πλήρους θαυμασμού ενδιαφέρον τον τιτάνιο αγώνα του εναντίον των Σχισματικών Βουλγάρων, την αγωνία του για τα αυτοδιοικητικά πράγματα, το αμέριστο ενδιαφέρον του για την ίδρυση και λειτουργία Σχολείων και Πολιτιστικών Συλλόγων για αναπτέρωση του φρονήματος των Ελλήνων πνευματικών του τέκνων, αλλά και για την ανέγερση ευκτηρίων Οίκων. Βαθύς ήταν ο πόνος του κάθε φορά που κάποιος ορθόδοξος ναός της επαρχίας του περιερχόταν είτε με τη συναίνεση είτε και με την ανοχή των επισήμων τουρκικών διοικητικών οργάνων στους Εξαρχικούς.

Αλλά και ανέκφραστη ήταν η χαρά του κάθε φορά που επιτύγχανε να ανεγείρει ένα ναό. Σε μια τέτοια στιγμή ανέγερσης νέου ναού στο Μπουμπλήτσι (σημ. Πύργους) θα αναφερθούμε σήμερα, όπως αποτυπώνεται σε επιστολή του προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη Ιωακείμ τον Γ’ με ημερομηνία 28 Νοεμβρίου 1903:

«Παναγιώτατε Δέσποτα, εν των Καζά Δράμας υπάρχει χωρίον μικρόν ανέκαθεν πιστόν διαμείναν εν τη Ορθοδοξία, ονομαζόμενον Μπουμπλήτσι, στερούμενον σχεδόν ειπείν εκκλησίας, διότι μία σκοτεινή καλύβη και αυτή ετοιμόρροπος είναι ο ναός του Θεού εν των χωρίω τούτω. Το χωρίον αποτελείται από 32 οικογένειας Ορθοδόξους και από 40 οικογένειας Τουρκικά. Μετά πολλά κατόρθωσαν να εισπράξωσι περί τας 100 λίρας, έχουσι δε και εις υλικά ασβέστου, λίθων κ.λ. ετέρας 50 λίρας ετοίμους. Η εκκλησία θα κτισθή λίθινος επί του ιδίου οικοπέδου, εφ’ ου κείται η παλαιά, και όπου ουδέν κώλυμα εκ της φύσεως του εδάφους παρουσιάζεται, διότι είναι μούλκι (=ελεύθερη γεωργική ιδιοκτησία) της εκκλησίας. Θα κτισθή με μήκος 18 πήχεων, με πλάτος 12 πήχεων και με ύψος 8 πήχεων. Το όνομα της ιεράς εκκλησίας είναι η “Θεία Μεταμόρφωσις”. Παρακαλώ θερμώς όπως μίαν ώρα τάχιον έλθη το ιστιλάμιον (=υπηρεσιακό έγγραφο) και εκδοθή το Φριμάνιον (=Σουλτανικό Διάταγμα, που εκδιδόταν σε εκτέλεση απόφασης Υπουργικού Συμβουλίου) δια την έναρξιν του έργου. Εσωκλείω και το παρουσιασθέν μοι σχέδιον τελείως νηπιώδες και υποδιατελώ. Ο Δράμας Χρυσόστομος».

Όντως ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ’ ενήργησε τάχιστα. Το φιρμάνι εκδόθηκε και οι κάτοικοι του Μπουμπλητσίου με το υστέρημά τους και την αμέριστη συμπαράσταση του Ποιμενάρχη τους που είχε ευθαρσώς δηλώσει στις 16 Μαΐου 1907 στο φίλο του Αρμάνδο Λοττέν ότι θα επιθυμούσε «να πέσει ως αετός και όχι να αποθάνει ως η κόττα εις κανένα της Ανατολής ή αλλαχού ορνιθώνα!» αποκτήσανε τον ευπρεπή οίκο Θεού, όπου, μακριά από τις οχλήσεις των φεσατζήδων Βουλγάρων, που συχνά πυκνά έβαφαν τα χέρια τους με το αίμα αθώων Ορθοδόξων Χριστιανών, οι οποίοι δεν υποκύπτανε στις πιέσεις τους για να προσχωρήσουν στη Βουλγαρική Εξαρχία, υμνούσαν τον αληθινό Θεό, το Θεό της Αγάπης και τηρούσαν πιστά τους κανόνες της ορθοδόξους Εκκλησίας, της πιστής στο Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως.

Για την ευσέβειά τους διακρίνονταν και εξακολουθούν να διακρίνονται οι κάτοικοι των Πύργων. Το επισημάναμε στο παρελθόν. Το επισημαίνουμε και σήμερα. Απόδειξη ο επίσημος εορτασμός της συμπλήρωσης 100 χρόνων από την ανέγερση του ευκτηρίου Οίκου τους με τη συμμετοχή και την ευλογία του πράου, ηπίου και εμπλέου αγάπης προκαθήμενου της μαρτυρικής Μητροπόλεως Δράμας κ. Παύλου.