ΑΡΘΡΟ

του Μαργαρίτη Τζίμα

Οικονομία και οικονομική ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρχει, χωρίς την ύπαρξη εργατών. Δεν θα μιλήσω σήμερα για την αξία των επιστημόνων, των εμπόρων κλπ. Θα μιλήσω για την αξία του εργάτη σε μια οικονομία και μια δημοκρατία.

Αυτή την εργατική τάξη που υπέστη και υφίσταται μια βάναυση εκμετάλλευση από τις πολιτικές εξουσίες σε ολόκληρο τον κόσμο.

Σίγουρα έχουν γίνει βήματα προόδου και βελτίωσης των εργασιακών σχέσεων. Όμως είναι απαράδεκτο για μια κοινωνία ισοπολιτείας και ισονομίας ο εργάτης να είναι ακόμη ο πλέον χαμηλά αμειβόμενος. Ναι. Η ίδια δουλειά στην Ελλάδα αμείβεται διαφορετικά στην Τουρκία, στην Αμερική, στη Γερμανία.

Κάποτε υπήρχαν μαζικά κινήματα διαμαρτυρίας, διαδηλώσεις με σοβαρούς συνδικαλιστές και εργάτες που διεκδικούσαν το δίκαιο της εργασίας τους. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια απαξιώθηκε και το συνδικαλιστικό κίνημα όπως και το πολιτικό σύστημα και έτσι περνάνε αντεργατικοί νόμοι από τα κοινοβούλια που αφαιρούν κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων και δεν υπάρχει καμία αντίδραση. Φυσικά ό,τι καλύτερο για μια εξουσία.

Σε μια υγιή δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρχουν πολίτες α και β κατηγορίας. Δεν μπορεί η εξουσία να είναι ικανοποιημένη να υπάρχουν πολίτες της που αμείβονται με μισθούς πείνας. Φυσικά, κάποτε, κάποιοι κατήγγειλαν τα σκλαβοπάζαρα της Δύσης, όμως σήμερα βλέπουμε πως Ευρωπαϊκές χώρες μεταφέρουν τις βιομηχανίες τους σε χώρες που έχουν φθηνά εργατικά χέρια. Και όλο αυτό το κύκλωμα έχει και γεωπολιτικές προεκτάσεις.

Μας προξενεί εντύπωση γιατί Ευρωπαϊκές χώρες υποστηρίζουν την Τουρκία. Μα όταν εκεί έχουν τα εργοστάσια τους και κατασκευάζουν ηλεκτρικές συσκευές, αυτοκίνητα, τι θα κάνουν;

Το συμφέρον. Το χρήμα. Υπάρχει λύση; Ναι. Όταν οι λαοί ξυπνήσουν από το λήθαργο της απάθειας. Καταλάβουν πως χωρίς τον δικό τους ιδρώτα δεν κινείται τίποτε στον πλανήτη. Μπορεί ο άνθρωπος να πήγε στο διάστημα. Χρειάζονται οι επιστήμονες. Όμως χωρίς τον εργάτη που θα κατασκευάσει το εξάρτημα, δορυφόρος δεν γίνεται. Πρώτα πρέπει ο εργάτης να καταλάβει την αξία του. Γιατί οι εξουσίες τον θέλουν εξουθενωμένο για να μην μπορεί να αντιδράσει.

Μισθοί και ζωή αξιοπρέπειας για όλους. Είναι απαράδεκτο ο επιστήμονας γιατρός να διορίζεται με μισθό 1.100 ευρώ, ο καθηγητής με 800 ευρώ και ο εργάτης 620 καθαρά. Και από την άλλη να υπάρχουν μισθοί τεράστιοι στελεχών της εξουσίας και της διοίκησης.

Για ποια κοινωνία αξιοκρατίας μιλάνε όταν εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο από την πείνα. Και φυσικά δεν πεθαίνουν των πλουσίων.

Θέλουν πολλά συμφέροντα να κρατάνε στην αθλιότητα τους λαούς. Και κυρίως χώρες με τεράστιας αξίας υπέδαφος ορυκτά πολύτιμα γίνονται πεδία μαχών. Και οι λαοί δεν ωφελούνται σε τίποτε από την αξία των πολύτιμων αγαθών που άλλοι εκμεταλλεύονται.

Η ανισότητα στο μεγαλείο της μέσα στην ίδια Ευρωπαϊκή Ένωση. Μισθοί εργατών διαφορετικοί. Άλλος μισθός στην Αυστρία, άλλος στη Βουλγαρία, άλλος στην Ελλάδα. Πού είναι η έννοια της αλληλεγγύης; Τι σόι Ενωμένη Ευρώπη είναι αυτή που επιτρέπει άλλα κίνητρα και φορολογικούς συντελεστές στα κράτη μέλη της;

Φυσικά στην άκρη ο εργάτης. Χρειάζεται ενότητα του εργατικού χώρου, για να μην πω εργατικού κινήματος γιατί κίνημα δεν υπάρχει πουθενά.

Μέσα από την ενότητα και την διεκδίκηση έρχεται η αλλαγή. Αλλιώς ας καθίσουμε στον καναπέ και με εργαλεία το τηλεκοντρόλ και το πληκτρολόγιο να περιμένουμε να αλλάξει η ζωή μας.