ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

Τ. Λυκειάρχη

 

 

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΕΝΤΥΠΟΥ

σσ. 264, σχ. 17 Χ 24, Δράμα 2016

 

Θεωρώ εκ προοιμίου χρέος μου να εκφράσω τις θερμότερες ευχαριστίες μου προς τον εξαίρετο συμπολίτη μας Ξενοφώντα Κλωναρίδη, Διευθυντή Παραρτήματος Προστασίας Παιδιού Δράμας, για την τιμή, που έκανε στην ταπεινότητά μου να την ενημερώσει για μια τόσο σημαντική σελίδα της τοπικής ιστορίας μας με τη συγγραφή ενός αξιόλογου πονήματος, του οποίου η σύνθεση δηλώνει ανάγλυφα το πόσο ο δημιουργός του καταπονήθηκε στην έρευνα, μελέτη, αξιοπρεπή και ευπαρουσίαστη έκδοσή του, στην οποία συνέβαλε η ΔΕΚΠΟΤΑ.

Δυστυχώς η ΔΕΚΠΟΤΑ, που προσέφερε σημαντικά στη διάσωση του πνευματικού πλούτου του τόπου, δεν υφίσταται πλέον. Η ληξιαρχική πράξη του θανάτου της υπεγράφη από μερίδα τοπικών δημοτικών αρχόντων με το αιτιολογικό ότι έπασχε από παιδικές ασθένειες; Ευελπιστούμε ότι μελλοντικά θα μετανοήσουν, γιατί δεν φρόντισαν για την ίασή της, αλλά αρκέσθηκαν στην δια ψήφου καταδίκη της σε θάνατο.

Κλείνει εδώ η παρένθεση και ο λόγος για το τόσο αξιόλογο πόνημα, που ξεκινάει με τη συγκινητική αφιέρωση στα παιδιά, που έζησαν στο Ίδρυμα και στην οικογένειά του. Ακολουθεί ο εγκωμιαστικός χαιρετισμός της τέως Αναπληρώτριας Υπουργού Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης Θ. Φωτίου, τον διαδέχεται ο χαιρετισμός του Δημάρχου Χρ. Μαμσάκου, καθώς και η ευγενική ευχαριστήρια επιστολή του συγγραφέως προς τον χορηγό Δήμο Δράμας.

Ο αναλυτικός πίνακας περιεχόμενων μαρτυρεί τη σκέψη του συγγραφέα για άνετη διευκόλυνση του μελετητή του τόσο χρηστικού πονήματος.

Η πολύχρονη παρουσία του συγγραφέα στο Ίδρυμα εξηγεί όχι μόνο τη σκέψη του για την ενημέρωση του κοινού γύρω από την προσφορά του Ιδρύματος, αλλά και η κοπιώδης και μακρόχρονη προσπάθειά του για τη συλλογή στοιχείων για την ιστορική του πορεία.

Και η συγκέντρωση στοιχείων συντελέστηκε με υπευθυνότητα, αντικειμενικότητα, διασταύρωση και παρουσίαση με σεμνότητα χωρίς τη διάθεση υποβάθμισης, αλλά και λιβανισμού όσων κατά καιρούς διηύθυναν τις τύχες του Ιδρύματος.

Υπήρξε όντως αξιόλογη η προσφορά του Ιδρύματος στον κοινωνικό χώρο. Αξιολογώντας αντικειμενικά και με τις αρχές μιας γόνιμης και λειτουργικής παιδείας,

κατηύθυνε τους τροφίμους σε πορεία ωφέλιμη όχι μόνο για τους ίδιους, αλλά και για την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας.

Η ταπεινότητά μου έχει μια μικρή γεύση της προσφοράς του Ιδρύματος, αφού είχε την τύχη να διδάξει σε τροφίμους του, οι οποίοι διακρίνονταν για την πειθαρχία τους, τη σεμνότητά τους και τον πόθο τους για μάθηση. Αποτέλεσμα αυτής της συμπεριφοράς τους υπήρξε η επάξια διαδρομή τους και η επωφελής ένταξή τους στο κοινωνικό σύνολο, γεγονός που τιμά ιδιαίτερα όλους εκείνους που αναλώθηκαν ιερουργούντες στην αγία Τράπεζα της ψυχής των τροφίμων.

Αξίζει εδώ να τονισθεί κυρίως η περίοδος εκείνη της προσφοράς του Ιδρύματος, κατά την οποία ο τόπος διήρχετο χρόνους πόνου, οικονομικής δυσπραγίας, ορφάνιας, οικογενειακών δραμάτων, αντικοινωνικής συμπεριφοράς (δικαιολογημένης), δυσκολίας ένταξης στο κοινωνικό σύνολο.

Και αυτή την όντως εθνική προσφορά του Ιδρύματος ανάγλυφα παρουσιάζει στο φιλαναγνωστικό κοινό ο συγγραφέας.

Εκθύμως συνιστά η ταπεινότητά μου τον εμπλουτισμό των βιβλιοθηκών των πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων σχολικών μονάδων με το εν λόγω πόνημα. Ευελπιστούμε ότι τούτο θα αποτελέσει ένα χρήσιμο βοήθημα για τους ιερουργούς της παιδείας στο επίπονο έργο τους, που δοκιμάζεται από συμπεριφορές, οι οποίες λειτουργούν αρνητικά. Και βέβαια για τις όποιες περιθωριακές συμπεριφορές η ευθύνη δεν βαρύνει αποκλειστικά τους λειτουργούς της παιδείας, αλλά εξωεκπαιδευτικούς παράγοντες.

Κλείνοντας θα ήθελε η ταπεινότητά μου να συγχαρεί ολόθερμα τον πονήσαντα, ο οποίος, δικαιολογημένα και με τη σεμνότητα, που τον διακρίνει να ομολογεί ενδόμυχα ότι «ουκ εις μάτην εκοπίασε».