ΑΡΘΡΟ
Του Χρήστου Καραγιαννίδη
Πρώην Βουλευτή Ν. Δράμας
Μέλους Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ
Στις εκλογές του Μαΐου 2012 υπήρξε η πλήρης αποτύπωση της ρευστοποίησης του πολιτικού συστήματος. Η Ν.Δ. έπεσε στο ιστορικά χαμηλότερο ποσοστό της (18,85%) και το ΠΑΣΟΚ έπαθε pasokofication και κύλησε στο 13,18% από το 43,92% που είχε λάβει μόλις 3 χρόνια πριν. Μετά από ένα μήνα στις επαναληπτικές εκλογές η Ν.Δ. ανέβηκε στο 29,66% και με την σύμπραξη Πα.Σο.Κ. και ΔΗΜ.ΑΡ. κυβέρνησε ως τις αρχές του 2015 για να πέσει μετά από 2,5 χρόνια διακυβέρνησης στις εθνικές εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 στο 27,81% και να χάσει για πρώτη φορά στην ιστορία από ένα κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Στο διάστημα μεταξύ 2012 και 2019 η Ν.Δ. είχε δεξιότερα της ένα ποσοστό της τάξης του 17% με 18% που ψήφιζε από γνήσιους ναζί μέχρι ναζί με γραβάτες, όπως το κόμμα του Τζήμερου, ενώ στις εκλογές του περασμένου Ιουλίου το ποσοστό αυτό έπεσε στο 7%. Στις εκλογές του Ιουλίου αφού υιοθέτησε όλες ή τις περισσότερες θέσεις της Ακροδεξιάς κατάφερε να μαζέψει όλη την εκλογική πελατεία που βρισκόταν δεξιότερα της. Το δόγμα νόμος και τάξη ακολουθούμενο από την υπόσχεση για μείωση της φορολογίας και περισσότερες ευκαιρίες απασχόλησης φάνηκε να κερδίζει τις καρδιές των ψηφοφόρων όπως φάνηκε και από το αποτέλεσμα των εκλογών. Αν σ’ αυτό προσθέσουμε και την εθνικιστική υστερία για τις Πρέσπες, μαζί με τις ακραία ρατσιστικές απόψεις που ακούστηκαν για το προσφυγικό από πλευράς Ν.Δ., καταλαβαίνουμε πως η συγκρότηση μιας πολιτικής ταυτότητας της νέας Δεξιάς έχει συγκροτηθεί στη χώρα.
Η Ν.Δ. ακολουθώντας το πανευρωπαϊκό ρεύμα συντηρητικοποίησης μετατοπίζεται πλέον σε ακραίες δεξιές θέσεις και απορροφά όλες τις πολιτικές οργανώσεις στα δεξιά της. Όπως διατυπώνουν πλέον με ξεκάθαρο τρόπο τα στελέχη της Χρυσής Αυγής, η Ν.Δ. εκφράζει πολλές από τις θέσεις τους, όπως για παράδειγμα στο προσφυγικό. Απέναντι στο νεοσυντηρητισμό ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να οργανώσει την κοινωνία με τις ιδέες της Αριστεράς και να δημιουργήσει το πλαίσιο ενός κόμματος που θα έχει την κοινωνική αποδοχή, αλλά κυρίως το κοινωνικό υποκείμενο που θα μπορεί να αντιπαρατεθεί στην δεξιά επίθεση που πραγματοποιείται τους τελευταίους μήνες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ το 2012 εκτινάχθηκε, γιατί κατάφερε να είναι μέσα στην κοινωνία, να συνομιλεί μαζί της, να οργανώνει και να οργανώνεται, να ακούει και να ακούγεται, να προτείνει και να δέχεται προτάσεις. Ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα που απέκτησε συνοχή και λειτούργησε δημοκρατικά στις περισσότερες πτυχές της κομματικής του ζωής ήταν αυτό που μας οδήγησε στην κυβερνητική εξουσία. Σήμερα και για ένα μακρύ χρονικό διάστημα θα χρειαστεί να ξαναγυρίσουμε πίσω στις πηγές μας. Εκεί που γίναμε ορατοί και χρήσιμοι.
Στις κοινωνικές εντάσεις και στις κοινωνικές διεκδικήσεις, στην αδιαμόρφωτη, ακόμα, κίνηση των ανθρώπων για την υπεράσπιση πραγμάτων που κινδυνεύουν να χαθούν, στα δύσκολα της αντιμετώπισης των προσφυγικών ροών, στα πανεπιστήμια που η προπαγάνδα τα ονοματίζει «γιάφκες τρομοκρατών», στην επαρχία που ο εθνικισμός και το σκοτάδι του μετεμφυλιακού κράτους κρατά φοβισμένους τους ανθρώπους μας. Όλα αυτά όμως χρειάζονται κόμμα και μάλιστα κόμμα μαζικό. Διευρυμένο προς τη κοινωνία και ανοιχτό ως προς τις ταξικές ανάγκες της. Χρειάζεται όμως κόμμα αριστερό που να έχει την προσφορά στην μετώπη του, κι όχι την καριέρα στη βιτρίνα.
Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες που βρίσκονται στα λιμάνια για να καλωσορίσουν τους πρόσφυγες, οι ίδιοι που τρέχουν στις κομματικές οργανώσεις αφήνοντας ατομικές τους υποχρεώσεις, είναι το παράδειγμα της κομματικής δουλειάς. Η νέοι και οι νέες που κόλλησαν χαρτιά στα τρόλεϊ και προσήχθησαν στην ΓΑΔΑ είναι το παράδειγμα γι’ αυτό. Τα παραδείγματα κομματικής ή κοινωνικής κίνησης δίνουν ελπίδες γέννησης νέων κινημάτων που τόσο μας λείπουν στην παρούσα συνθήκη που διαμορφώνει η δεξιά επίθεση. Η κοινωνική συμμαχία δημιουργείται στο έδαφος των κοινωνικών συμφερόντων και των αναγκών των τάξεων που υπερασπιζόμαστε. Τούτο όμως σημαίνει παρουσία στους χώρους που ζουν κι αναπνέουν οι τάξεις αυτές. Ναι, χρειαζόμαστε νέα μέλη, νέους και νέες, εργαζόμενους/ες, άνεργους/ες, αγρότες και αγρότισσες. Τους χρειαζόμαστε όμως για να εμπλακούν στις δραστηριότητες, στις διεκδικήσεις, στην καθημερινή δουλειά που χρειάζεται να γίνει.
Να συζητήσουμε με τους πολίτες για τα σχέδια που έχει ένα αριστερό κόμμα, για την κοινωνική οργάνωση που επιδιώκει ένα αριστερό κόμμα, για τις κοινωνικές αλλαγές που οραματίζεται ένα αριστερό κόμμα. Να συνδιαμορφώσουμε και να δώσουμε παραδείγματα στάσης ζωής και συμπεριφοράς. Να δηλώσουμε τη βασική αρχή της Αριστεράς, που είναι η αλληλεγγύη. Στο παρελθόν δηλώναμε πως κανένας και καμία δεν πρέπει να μείνει μόνος/η στην κρίση. Σήμερα δεν μπορούμε να αφήσουμε κανέναν και καμία μόνο του/της στην επίθεση που εκτυλίσσεται από το δεξιό αυταρχικό κράτος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή ως μοναδικό παράδειγμα αριστερού πλειοψηφικού κόμματος στην Ευρώπη δοκιμάζει και δοκιμάζεται. Οι άνθρωποι που μας παρακολουθούν, που μας βλέπουν, που θέλουν να στηρίξουν την προσπάθεια μας, γνωρίζουν πως είμαστε ένα κόμμα της Αριστεράς που έχει δώσει δείγματα της κοινωνικής απεύθυνσης. Όμως, απέναντι στα παρωχημένα και χρεοκοπημένα πολιτικά σχέδια της Δεξιάς και του ΚΙΝΑΛ το δικό μας πολιτικό σχέδιο πρέπει να αποδεικνύει καθημερινά την κοινωνική του μεροληψία υπέρ των αδυνάτων, αλλά και τη δημοκρατική του λειτουργία. Απέναντι σε διαδικασίες συνεδρίων που θυμίζουν ημερίδες εταιριών, όπως είδαμε να συμβαίνει τις τελευταίες μέρες με Ν.Δ. και ΚΙΝΑΛ, εμείς θα πρέπει να αντιπαραβάλουμε διάλογο, πολιτικές θέσεις, εσωκομματική δημοκρατία.
*Το άρθρο του κ. Καραγιαννίδη δημοσιεύτηκε στα «ΕΝΘΕΜΑΤΑ» της εφημερίδας «ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΥΓΗ»
