ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

τ. Λυκειάρχη

 

Το έχω γράψει κι άλλη φορά, μα δεν πρόκειται να παύσω να το ξαναγράφω. Ειλικρινά με εκπλήσσει αυτή η φρενοβλάβεια, που έχει καταλάβει το έμφρον ον. Ζούμε χωρίς αμφιβολία σ’ ένα κλίμα, που ο άνθρωπος έχασε το μέτρο της συμπεριφοράς του. Το αίμα των αθώων ανθρώπων ρέει χωρίς φειδώ. Τα μνημεία του πολιτισμού καταστρέφονται ανάλγητα και χωρίς αναστολές. Μυριάδες άνθρωποι φεύγουν από τη ζωή χωρίς να φταίνε σε τίποτα.

Νήπια οδηγούνται στην ορφάνια. Κατοικίες που χτίστηκαν με ιδρώτα και αίμα μεταβάλλονται σε ερείπια και στάχτες. Το μίσος διογκώνεται. Η ανθρώπινη ζωή κατήντησε άχρηστο είδος, που πρέπει να αφανιστεί με κάθε τρόπο.

Και εύλογα διερωτάται κάποιος. Γιατί τόσο μίσος ανθρώπων εναντίον συνανθρώπων τους; Γιατί τόση έλλειψη σεβασμού στο κατ’ ευφημισμόν ασθενές φύλλο; Η δότειρα της ζωής απογυμνώθηκε από την προσωπικότητά της και μεταβλήθηκε σε εμπορεύσιμο είδος σάρκας. Όσο κι αν οι Πολιτείες θεσπίζουν ασπίδες νομικής προστασίας της γυναίκας, αυτή εξακολουθεί να καθίσταται εύθραυστο άθυρμα στη βούληση του ισχυρού φύλου.

Από την άλλη οι βιομηχανίες κατεργασίας του σιδήρου και της πυρηνικής ενέργειας λειτουργούν νυχθημερόν για την παραγωγή όπλων μαζικών θανάτων. Ο φόβος μήπως μείνουν χάσκουσες οι αποθήκες του ολέθρου εντείνουν όλο και περισσότερο την αγωνία των βιομηχάνων μήπως χάσουν το παιχνίδι του αθέμιτου ανταγωνισμού.

Οι εστίες πολέμου ξεπηδούν σαν τα μανιτάρια. Άνθρωποι ξεσηκώνονται κατά μυριάδες για ν’ αποφύγουν την απώλεια της ζωής τους, χωρίς να υπολογίζουν τον κίνδυνο του καταποντισμού. Και οι έμποροι του αμαρτωλού κέρδους τρίβουν τα χέρια τους επενδύοντας στο χαμό αθώων. Η ανθρώπινη ζωή γι’ αυτούς στοιχίζει λιγότερο από αυτήν των αγριμιών. Οι θυσίες στο βωμό του Μολώχ γιγαντώνονται. Έχουν θέσει στο περιθώριο και αυτή τη σωρεία των εκατομβών.

Και δεν φτάνουν μόνον οι απώλειες αθώων συνανθρώπων, δοκιμάζεται ανελέητα και το ευλογημένο περιβάλλον, αυτό που με τόση σοφία εποίησε ο Θείος Δημιουργός. Η μόλυνση της γης, των υδάτων και του αέρα χτυπάει κόκκινο. Και όλα αυτά αφήνουν τους εμφανείς και αφανείς ηγέτες αδιάφορους. Λες και αυτοί θα μπορέσουν να αποφύγουν τις δυμενείς επιπτώσεις, που γεννά η αφροσύνη τους.

Δεν θα ήταν άδικο, αν υποστηριζόταν ότι ζούμε στον αιώνα του παραλογισμού, της παραφροσύνης και του κουφιοκεφαλισμού. Κατήντησε ο ευλογημένος πλανήτης μας «ένα απέραντο φρενοκομείο» για χάρη της συσσώρευσης των αργυρίων και της αρρωστημένης νοοτροπίας για ικανοποίηση μιας καρέκλας με σύντομη ημερομηνία λήξεως.

Αλήθεια, πότε θα πρυτανεύσει η λογική του διαχωρισμού των νοσηρών αντιλήψεων, όπως η λατρεία του Μαμωνά, η ευτελής αρχομανία, ο ρατσισμός, η απαξίωση, η μάταια πίστη για εφήμερη εξουσία;

Θα βρεθούν άραγε κάποτε συνετοί ηγέτες, οι οποίοι διακατεχόμενοι από φόβο Κυρίου, θα σταθούν ως πρόφραγμα στην αδικαιολόγητη αφροσύνη ή θα συνεχίσουν κάποιοι να ευφραίνονται στη θέα των ανθρώπινων εκατοβομβών;

Διαφωνούμε ριζικά ότι διακατεχόμαστε ως άνθρωποι από την αρετή του τελειοτέρου όντος του Θείου Δημιουργού. Δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά μια ζούγκλα, που μας ηδονίζει περίτρανα το αδίκως εκχεόμενο ανθρώπινο αίμα.

Ένα νομίζουμε πως μας πρέπει ως επιβράβευση. Ντροπή και μόνο ντροπή! Θα κερδίσουμε πολλά, αν καταφύγουμε στην Πυθαγόρεια αυτοκριτική. Ίσως έτσι καλυτερέψουμε την εικόνα του «έμφρονος θηρίου»! Όμως δεν αισιοδοξούμε. Έτσι ήρθαμε φαίνεται, έτσι και θα πάμε αλληλοσπαρασσόμενοι και ενίοτε χύνοντας άφθονα κροκοδείλια δάκρυα και θεσμοθετώντας κίβδηλες ασπίδες προστασίας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.