ΑΡΘΡΟ
Του Κωνσταντίνου Μπλούχου
Βουλευτή Ν.Δ. Ν. Δράμας
Με αφορμή δύο πρωτόγνωρα, για τους περισσότερους από εμάς, περιστατικά των τεσσάρων τελευταίων μηνών, τον κίνδυνο αθρόας και οργανωμένης εισβολής παράτυπων μεταναστών από τον Έβρο και την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορωνοϊού, γίνεται πολύς λόγος περί του ηρωισμού και των ηρώων. Θα έλεγα μάλιστα ότι αναδεικνύεται μια συλλογικής μας ανάγκη. Αυτή της ανάδειξης ηθικών προτύπων.
Και σε τι τα χρειαζόμαστε τα πρότυπα; Είτε ως ήρωες, είτε ως ημίθεοι, είτε ως άγιοι, θα έλεγα ότι αυτά τα πρότυπα της ανθρωπιάς και της αυτοθυσίας δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται ως είδωλα αλλά ως δρομοδείχτες του ατομικού και συλλογικού βίου. Ο δρομοδείχτης είναι η ταμπέλα της σήμανσης στον άγνωστο δρόμο τον οποίο ακολουθείς, που σε προειδοποιεί για οτιδήποτε υπάρχει στην πορεία σου ώστε να φτάσεις ασφαλής και σώος στον προορισμό σου.
Τίθεται λοιπόν το μέγιστο υπαρξιακό μας ερώτημα: και ποιος είναι ο προορισμός μας; Η απάντηση μπορεί να δοθεί μέσα από τις ηθικές αρχές και αξίες του καθενός ή τη μεταφυσική του πίστη. Το βέβαιον είναι ότι σε μια οργανωμένη πολιτεία όπως η δική μας, προορισμός μας είναι η συλλογική ευημερία, όπως αυτή εκφράζεται με την εξασφάλιση των δημοσίως αναγνωρισμένων αγαθών της ζωής, της ασφάλειας, της υγείας, της παιδείας, της εργασίας, της δημιουργικότητας, της ανάπτυξης. Ας τα ιεραρχήσει ο καθένας με όποια σειρά θέλει.
Σίγουρο είναι ότι η προσωπικότητα που πρέπει να αναγνωρίσουμε ως ήρωα, ενδέχεται να μην είναι ένα αναγνωρισμένο «είδωλο» διότι ούτε θορυβεί, ούτε επαίρεται, ούτε προκαλεί. Συνάμα δεν καμώνεται τίποτε, άρα δεν αναζητά και κάποιο χαμένο δίκαιο, ούτε μεμψιμοιρεί και οπωσδήποτε δεν θριαμβολογεί περιαυτολόγωντας.
Αναζητώντας εξ εμπειρίας τους δρομοδείχτες της ζωής μου, θα έλεγα σε πολύ προσωπικό επίπεδο, που ενδέχεται να περιγράφει σε ικανό βαθμό την πραγματικότητα, η ηρωική μορφή είναι ο άνθρωπος που δεν λογαριάζει τον εαυτό του. Τον υπερβαίνει, χωρίς να το αναλογίζεται. Ξεβολεύεται εύκολα και γρήγορα, ενώ το άγχος και η αβεβαιότητα δεν τον εμποδίζουν σε κάτι. Απλώς πολεμά, στο καθήκον, σαν σε καθημερινή άσκηση θάρρους, να σηκώνεται όρθιος, περιφρονώντας οτιδήποτε τον ρίχνει.
Ο άνθρωπος αυτός πρωταγωνιστεί στο καθήκον και όχι στο ναρκισσισμό, στον κομπασμό, στη φλυαρία.
Από τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούμε απέναντι στους ανθρώπους του καθήκοντος, καταθέτω μερικά οδυνηρά πλην ελπιδοφόρα συμπεράσματα. Η συλλογική μας παρακμή, η κοινωνική αποσύνθεση και η σύγχυση αξιών που κυριαρχούσε –και εν πολλοίς θα συνεχίσει να υπάρχει με δεσπόζουσα θέση στη ζωή μας- έφερε την μεγάλη έκπληξη και το θαυμασμό απέναντι στο λησμονημένο όραμα του καθήκοντος: της ηρωικής προσήλωσης στην υπηρέτηση του άλλου ως Άλλου. Δηλαδή του συνανθρώπου ως εικόνας ενός μεγαλείου. Του μεγαλείου της πατρίδας, ως τόπου με γεωγραφικά σύνορα αλλά και ως τρόπου ζωής που ιεραρχείται από πολιτιστικές συντεταγμένες, λησμονημένες μα ολοζώντανες.
Οι άνθρωποι πίσω από τις μάσκες, στα ΤΕΠ και τις ΜΕΘ των νοσοκομείων ή στα σύνορα του Έβρου και των νησιών μας, ή οι επιστήμονες στα επιτελεία σχεδιασμού, προτάσσουν το καθήκον τους πάνω και πέρα από οποιαδήποτε άλλη προτεραιότητα ευζωίας.
Η αλήθεια είναι ότι πέρα της υπενθύμισης της έννοιας του προτύπου στη ζωή μας, μας υπενθύμισαν κάτι πολύ οδυνηρό: ότι η αφοσίωσή τους στο καθήκον αποτέλεσε την πλέον εξιλεωτική πράξη για τη συλλογική μας αδυναμία, παρακμή και ένδεια τις οποίες παρουσιάσαμε πολλάκις, του να μην μπορούμε να αντιμετωπίσουμε επαρκώς ένα πρόβλημα πρακτικό, όπως στις προπέρσινες εμπερίστατες καταστάσεις της Αττικής.
Οι ήρωες τους οποίους σπεύδουμε να αναγνωρίσουμε και δυστυχώς να ειδωλοποιήσουμε εσχάτως, είναι το ξόρκι στην ανικανότητα και την αδιαφορία ως πρότυπο ζωής. Ένα αρνητικό πρότυπο μάλιστα το οποίο γιγαντώθηκε μέσα από παράλογες διεκδικήσεις ατομικής ευζωίας που προέταξαν άνθρωποι ως κοινωνιοκεντρικό αφιόνι μιας υποτιθέμενης αριστερής ιδεολογικής αυταπάτης.
*Το άρθρο του κ. Μπλούχου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» την 1η Ιουνίου 2020
