ΑΡΘΡΟ

Της Τόλης Καραγιαννίδου – Τσολπίδου

Συνταξιούχου τραπεζικής υπαλλήλου πρώην Α.Τ.Ε.

Ιεροτελεστίες, ένα πανάρχαιο έθιμο (Πλάτων – Πολιτεία) με δεήσεις, θυσίες και προσφορές για να πετύχουν οι ζωντανοί τη συγχώρεση των θεών για τα αμαρτήματα των νεκρών τους.

Σήμερα γίνονται μνημόσυνα (4οημερα, ετήσια κλπ.) όπου γίνεται επιμνημόσυνη δέηση στην Εκκλησία μετά τη λειτουργία με μοίρασμα στερνών, δηλαδή κόλυβα και ότι άλλο.

Παραθέτω γεγονότα που συνέβησαν στα μέσα Δεκεμβρίου που μου εξομολογήθηκαν κάπου προς Νευροκόπι μεριά… Ήταν 27 μόνο μέρες από τον θάνατο του πατέρα μου και μου ‘παν πως έπρεπε τώρα να γίνει το μνημόσυνο επειδή ακολουθούν γιορτές Χριστουγέννων. Είναι οι νόμοι της Εκκλησίας… γιατί άραγε; Για να μη χάσουν ούτε έναν οβολό; Μάλιστα στην κηδεία μου ζήτησαν 70 ευρώ, ενώ στο μνημόσυνο 170 ευρώ και ο παπάς γνωρίζει πως είμαι άνεργη μητέρα με παιδί φοιτητή. Το άλλο παράδοξο. Μέσα στην εκκλησία μαζεύαμε λεφτά για το μνημόσυνό μιας πάμφτωχης νεκρής… Γιατί η Εκκλησία να μην κάνει δωρεά το μνημόσυνο; Και μάλιστα τώρα στις Άγιες ημέρες που λένε;

Συμπέρασμα δικό μου: Κατά το μνημόσυνο ψάλλεται τρισάγιο στον τάφο του νεκρού για τη μνήμη του νεκρού δικού τους ανθρώπου. Άρα καλό είναι οι οικείοι να πηγαίνουν στον τάφο του δικού τους ανθρώπου που δεν θα στοιχίσει πολλά χρήματα, θα κλάψουν τον δικό τους άνθρωπο και για κάποιους φίλους που θα οδηγηθούν στο σπίτι, χωρίς μνημόσυνα…

Εγώ δίνω εντολή στα παιδιά μου, δεν θέλω μνημόσυνα που στοιχίζουν και πολλά λεφτά και που οι ξένοι έρχονται γιατί πρέπει. Μία δέηση ίσως και αν δύνανται μόνο για την μνήμη μου ή του συζύγου μου φτάνει. Τίποτα άλλο.

Υιοθετήστε αυτό! Δεν έχουμε χρήμα για μνημόσυνα και η μνήμη είναι μόνο από μας φια τους δικούς μας ανθρώπους.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.