ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

Τ. Λυκειάρχη

 

  • «Η εμπειρία μεγάλος διδάσκαλος ιδιαίτερα, όταν συνοδεύεται από τη λογική» (Σύγχρονος διανοητής)

 

Παρά θίν’ αλός αμπελοφιλοσοφούσαν ο Δαμοκλής με τον Αρμόδωρο. Και το θέμα της αμπελοφιλοσοφίας πότε θα δουν το φως στο βάθος του τούνελ.

-Τέλος πάντων δεν θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε από τη χειραγώγηση των ξένων, είπε σε κάποιο σημείο της συζήτησης ο Δαμοκλής.

-Νομίζω, καλέ μου φίλε Αρμόδωρε, πως αδικείς τους ξένους. Σου είναι άλλωστε γνωστός ο θυμόσοφος λόγος: «Ο κάθε άνθρωπος είναι ο αρχιτέκτονας της τύχης του». Από τον καθένα μας, αλλά και από όλους μαζί, εξαρτάται, αν θα πάμε μπροστά. Εμείς πρέπει να παίρνουμε τα μέτρα μας. Εμείς πρέπει να αποφεύγουμε τις κακοτοπιές. Δεν φταίνε οι άλλοι, αν εμείς τους αφήνουμε ανοιχτό το πεδίο δράσης. Γνωρίζεις καλά ότι μέρος του ανθρώπινου γένους χαρακτηρίζεται από απληστία και δεν χάνει την ευκαιρία να εκμεταλλευθεί την απερισκεψία των άλλων συνανθρώπων του. Και μη λησμονείς ότι κυρίως συμμέτοχοι στην εκδηλούμενη απερισκεψία του λαού είναι σχεδόν όλοι εκείνοι, οι οποίοι με τη θέλησή τους αναλαμβάνουν να καθοδηγήσουν και να υποδείξουν τον ορθό τρόπο συμπεριφοράς στο λαό.

Όσες αρετές κι αν κατέχει ένας λαός, δεν μπορούν αυτές να τον οδηγήσουν στον ορθό δρόμο, αν δεν υπάρξουν οι ταγοί εκείνοι, οι οποίοι είτε με νουθεσίες είτε και με τη θεσμοθέτηση αυστηρών κανόνων θα τον εμποδίσουν να παρεκκλίνει από την ορθή πορεία.

Είδες ποτέ, όσο γερό σκαρί κι αν έχει ένα πλεούμενο, όσο και αν είναι ευσταλής ο οίακάς του, αν τον τελευταίο δεν τον χειρίζεται επάξια ο οιακοστρόφος, να φτάσεις το πλεούμενο σε λιμάνι απάνεμο και να μη συντριβεί σε απότομα βράχια οδηγώντας στο βυθό τους ανυποψίαστους επιβάτες του;

-Ορθότατες οι απόψεις σου, λαμπρέ μου φίλε Δαμοκλή. Συμμερίζομαι απόλυτα τις θέσεις σου ότι η πρόοδος και η ευημερία ενός λαού, αλλά και η αποφυγή των περιπετειών του εξαρτώνται κατά κύριο λόγο από τους εκάστοτε ηγέτες, οι οποίοι πάνω από όλα πρέπει να θέτουν το συμφέρον του λαού. Αλλά προστασία των συμφερόντων του λαού δεν εννοείται, αν οι ηγέτες δεν αγαπούν ειλικρινά το λαό, αν δεν είναι αποφασισμένοι να καούν ως λαμπάδες πάνω στην αγία τράπεζα του λαού.

Όμως εύλογα προβάλλει το ερώτημα: «πού θα βρούμε τέτοιους ηγέτες, οι οποίοι να θέλουν να θυσιασθούν για το λαό αντιστεκόμενοι στις πολλές και συχνές αξιώσεις του, τις παράτυπες και παράλογες, τις άδικες και κατακριτέες, που εγείρουν τις αντιδράσεις των μη ευνοημένων, επιφέρουν τις κοινωνικές αναταραχές, λειτουργούν ως προφράγματα για την πρόοδο και την ευημερία;

-Πολύ σωστός ο προβληματισμός σου, καλέ μου φίλε Δαμοκλή, είπε ο Αρμόδωρος ξύνοντας ελαφρά την κούτρα του.

Νομίζω πως η λύση βρίσκεται στην παιδεία. Αυτή είναι το καλύτερο φάρμακο. Αυτή είναι ο δαμαστής των παθών. Αυτή απελευθερώνει τις αρετές της ψυχής. Αυτή καλλιεργεί την ειλικρινή αγάπη, που υπέροχα ύμνησε ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, στις ψυχές των ανθρώπων. Αν ο άνθρωπος δεν τρέφει αγάπη όχι μόνο για τον συνάνθρωπό του, αλλά και για τα ζώα και το φυσικό περιβάλλον είναι ένα «τίποτε», είναι εχθρός των πάντων, είναι ένα αγρίμι, που το μόνο, που τον ενδιαφέρει είναι η αυτοσυντήρησή του. Είναι αυτός που πρεσβεύει πως δεν τον ενοχλεί, αν τα πάντα χαθούν γύρω του, αρκεί αυτός να μην υποστεί καμία βλάβη. Όμως μια τέτοια σκέψη είναι μυωπική, γιατί όπως εύστοχα τονίζει ο θυμόσοφος λαός μας «αν η αρκούδα χορεύει στην αυλή του γείτονά σου, να την περιμένεις και στη δική σου». Πώς μπορεί να περιμένει τον ερχομό της ευτυχίας ένας λαός, όταν παραβλέπει τη σοφή συμβουλή του μεγάλου στρατηγού Μακρυγιάννη «είμαστε στο εμείς και όχι στο εγώ»;

Η λησμονιά αυτής της σοφής νουθεσίας είναι συχνά εκείνη, που μας οδηγεί σε περιπέτειες, που μας κάνει άθυρμα στα χέρια των ξένων, που μας κάνει χλεύη και έκφραση ειρωνικών σχολίων.

Είναι ανεπίτρεπτο να ζεις σε μια γη προικισμένη από τον πάνσοφο Δημιουργό με ένα σωρό αγαθά κι εσύ να οδηγείσαι στην προσβλητική επαιτεία. Είναι απάνθρωπο κάποιοι συνάνθρωποί σου να λυμαίνονται με την ανοχή των πολιτικών ή άλλων ηγετών τον δημόσιο πλούτο κι εσύ να αποζητείς την ελεημοσύνη. Τι πιο προσβλητικό μερίδιο του λαού να περιφέρει το πινάκιο φακής για ν’ αποφύγει τη λιμοκτονία; Πόσο μας τιμούν τέτοιες θλιβερές εικόνες; Και δεν νομίζω πως υπήρξε ρατσιστής ο Μεγαλοδύναμος να μοιράσει σ’ άλλους χρυσά κουτάλια κι άλλοι να αποζητούν τα ψιχία από την τράπεζα των χρυσοκουταλοφόρων.

Και ασφαλώς η παρούσα ιστορία δεν είναι η μοναδική στην πορεία του λαού μας. Ζήσαμε παρόμοιες καταστάσεις και στον προηγούμενο αιώνα. Όμως τα παθήματα, δεν μας έγιναν μαθήματα. Ποιος άλλος εκτός από εμάς φταίει;

-Συμμερίζομαι απόλυτα τις θέσεις σου, καλέ μου φίλε Αρμόδωρε!

Όμως δεν νομίζω πως η συζήτησή μας πήρε τέλος σ’ αυτό το σημείο.

-Συμφωνώ και πολύ θα ήθελα να τη συνεχίσουμε…