ΑΡΘΡΟ
Της Τόλης Καραγιαννίδου – Τσολπίδου
Συνταξιούχου τραπεζικής υπαλλήλου πρώην Α.Τ.Ε.
Μια ανασκόπηση γεγονότων που αφορά και την πόλη μας.
Με τη Μεταπολίτευση δειλά – δειλά άρχισαν να εμφανίζονται άτομα δείχνοντας τα πολιτικά τους πιστεύω. Υπήρχαν βέβαια και οικογένειες που πάντα η Αστυνομία ήξερε τα πιστεύω τους και τους παρακολουθούσε (έχω γράψει σχετικά).
Τι παρατηρήθηκε λοιπόν το 1974; Σε κινητοποιήσεις, πορείες, διαδηλώσεις στην πρώτη γραμμή ήταν οι εργάτες, άνθρωποι του ημερομισθίου, της αβέβαιης εργασίας (οικοδόμοι και όλα τα συναφή επαγγέλματα), ενώ οι δημ. υπάλληλοι (εκπαιδευτικοί, δημοτικοί, νομαρχιακοί, ταχυδρομικοί και άλλοι) δεν εμφανιζόταν, έλεγαν, τον κίνδυνο της μετάθεσης από το αστικό κράτος. Τι γενναιότητα από τους ανθρώπους του μόχθου που σε περίπτωση απόλυσής τους ή ατυχήματος –ανίκανοι για εργασία- χωρίς το μεροκάματο και χωρίς αποζημίωση θα πεινούσαν οι οικογένειές τους, αφού συνήθως δεν εργαζόταν η σύζυγός τους. Στους μισθωτούς που ζευγάρι συνήθως εργαζόταν (υπάλληλοι κτλ.) το πολύ – πολύ να πήγαιναν με μετάθεση σε διπλανό Νομό, ενώ η αμοιβή τους δεν θα έκανε.
Όταν άρχισαν να κατακτώνται οι ελευθερίες όλοι αυτοί οι υπάλληλοι, εκ του ασφαλούς πλέον, εμφανίστηκαν ξαφνικά μπροστά σε διαμαρτυρίες! Και επωφελήθηκαν τόσο εργασιακά γιατί πάντα είχαν και στη συμπαράσταση των εργατών όσο και λαμβάνοντας και θέσεις σε Συμβούλια, Συλλόγους, Συνέδρια, Σωματεία. Έπαιξαν το ρόλο του ήρωα!!! Και οι άνθρωποι που έπρεπε να έχουν το κύρος της πόλης μας με την προσωπική τους αξία και προσφορά τους παραγκωνίστηκαν. Οπότε πρέπει τους καιροσκόπους να μην τους έχουμε σε υπόληψη.
Δυστυχώς έτσι γίνεται στη ζωή. Άλλοι προσφέρουν, άλλοι κινδυνεύουν και άλλοι δοξάζονται!!!
Στις μέρες μας παρατηρείται το εξής: Το πολύ «γλείψιμο»… Άνθρωποι σε θέσεις Δημοσίου, Υπηρεσιών – Καναλιών, να κολακεύουν δουλικά τους κυβερνώντες, για να μη χάσουν αμοιβές – θέσεις ή γιατί πήραν εντολές ή υποσχέσεις για τακτοποίηση δικών τους. Άσε που αλλάζουν κόμματα για το πως τους συμφέρει! Είναι όλοι αυτοί που δεν έμαθαν να δουλεύουν με κασμά, σφυρί, φτυάρι και νυχτοκάματα. Είναι οι ρεζίληδες γραβατάκηδες, κουστουμαρισμένοι, ξεδιάντροπα ανθρωπάκια που θα ‘ρθουν και να ζητήσουν τη ψήφο μας.
Σε όλους αυτούς δεν αξίζει ούτε καλημέρα να λέμε.
Γεια σου περήφανη κι αθάνατη εργατιά!!! (τραγούδι 1948)
