ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

Τ. Λυκειάρχη

 

 

  • «Την ειρήνην ελοίμην ανθ’ ων έχω και άλλων πολλπλασίων» (

 

Η ταπεινή κόρη της Βηθλεέμ, η μητέρα όλου του κόσμου, θα φέρει για μια ακόμη χρονιά στον κόσμο τον Σωτήρα των ανθρώπων στη φάτνη των αλόγων.

Ο Θεός της Αγάπης, ο Θεός της συγχώρησης, ο Θεός της θυσίας θα στείλει για μια ακόμη χρονιά το πολυπόθητο μήνυμα της ειρήνης επί γης.

Αλήθεια πόση αυταπάτη, πόσες φρούδες ελπίδες γκρεμίζονται ως σαθρά κτίσματα καθημερινά; Πέτρωσαν την ψυχή τους οι Δυνατοί της γης και βγάλανε το μίσος, την κακία και όδευσαν εκούσιοι προσκυνητές στο βωμό του Μολώχ.

Ο πόνος γιγαντώνεται, αθώοι συνάνθρωποί μας οδηγούνται καθημερινά στον Γολγοθά τους, το αίμα κυλάει ασταμάτητα, τα ερείπια περισσεύουν, τα δάκρυα τρέχουν ως ποτάμια θολά και σταματημός της συμφοράς φαίνεται να μην υπάρχει στον ορίζοντα.

Κι όλα αυτά, γιατί γίναμε δούλοι του Μαμωνά, δούλοι της καταφρονεμένης ύλης, που την αναγάγαμε σε λάβαρο ανεγκέφαλης πορείας. Μιας πορείας, που μας προσβάλλει αναντίρρητα, που μας απογυμνώνει από τις υψηλές αρχές και μας καθιστά ευτελή αθύρματα παραλόγων όντων.

Κι όσα κηρύγματα κατά καιρούς πομπωδώς ανακρούονται, δεν είναι τίποτε άλλο παρά φενάκες καλλίμορφες, που σκορπούν αφείδωλα τη στάχτη στα μάτια εκείνων, που στη ζωή τους επιλέγουν τον «δρόμο τον καλόν», τον δρόμο της ευσπλαχνίας, τον δρόμο της αγάπης, που δεν ζητεί ανταλλάγματα, που δρα, γιατί ανταποκρίνεται στο κάλεσμα της ανθρωπιάς. Μα για ποια ανθρωπιά τολμάμε να μιλήσουμε σήμερα; Έγιναν οι πρεσβευτές της αγάπης είδος εν ανεπαρκεία. Και όχι μόνον αυτό, αλλά λιθοβολούνται με αβυσσαλέο μίσος, γιατί μάχονται να γκρεμίσουν τα κάστρα της συμφοράς.

Ανάλγητοι οι Δυνατοί της Γης μπροστά στον ανθρώπινο πόνο προχωρούν στην οικοδόμηση της φθαρτής εξουσίας, που το τέλος της συχνά είναι οδυνηρό. Άλλωστε ας μην παραγνωρίζουν πως «το άδικον ουκ ευλογείται». Το χτίσιμο εφήμερων μελάθρων ο χρόνος το αναλίσκει. Ο πλάστης του σοφού μύθου του Σισύφου φαίνεται πως στέκει αδύνατος να τους συνετίσει. Και η πορεία που ακολουθούν μοιραία οδηγεί στη συμφορά.

Αν μπορούσαν οι Δυνατοί της Γης να συνειδητοποιήσουν πως αυτόβουλα χτίζουν τείχη, στα οποία εγκλείονται ανεπαίσθητα, ίσως το μήνυμα του Θεανθρώπου «αγαπάτε αλλήλους» να διάνοιγε διάπλατα τη λεωφόρο της πραγματικής αγάπης και της μόνιμης και αταλάντευτης ειρήνης. Αν κάτι τέτοιο απέβαινε κανόνας της ζωής, τότε το μέτρο της δυστυχίας θα ήταν υποφερτό. Διαφορετικά θα εξακολουθούμε να πορευόμαστε δούλοι, πεισθάγκωνα δεμένοι, στο άρμα της δυστυχίας. Τιμά όμως το τέλειο των δημιουργημάτων του Κτίστη μια τέτοια πορεία; Θα συνετισθούμε άραγε ποτέ ή θα εξακολουθούμε να γοητευόμαστε από την οσμή της οπτής ανθρώπινης σάρκας, από τα πυρφόρα κατασκευάσματα εγκεφάλων ανεγκέφαλων;