ΑΡΘΡΟ
του Μαργαρίτη Τζίμα
Καθηγητή
Μπορεί άραγε μια δημόσια αρχή να εξουδετερώσει το φόβο των πολιτών και να δημιουργήσει αίσθημα αισιοδοξίας και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο;
Πολλοί πολιτικοί σχηματισμοί κάνουν προεκλογικό σύνθημα την ελπίδα, αλλά όταν ανέρχονται στην εξουσία το ξεχνούν. Την απολυταρχική εξουσία την ευνοεί η ύπαρξη φόβου στο λαό. Ο φοβισμένος λαός δεν μπορεί ούτε να κρίνει, αλλά ούτε και να αποφασίσει σωστά.
Σήμερα, στην εποχή της πανδημίας είναι γεγονός πως οι πολίτες διακατέχονται από φοβίες και αβεβαιότητες για το μέλλον. Η κρατική εξουσία όμως είναι υποχρεωμένη να δημιουργεί συνθήκες αισιοδοξίας. Ένας λαός χωρίς εργασία δεν μπορεί να είναι αισιόδοξος. Ένας λαός με μισθούς μικρούς που δεν μπορεί να καλύψει τα καθημερινά, σίγουρα διακατέχεται από μια οργή για την εξουσία. Όταν κάποιος δεν μπορεί να καλύψει τις βασικές και εκπαιδευτικές ανάγκες της οικογένειάς του μην περιμένουμε να είναι αισιόδοξος και να συμμετέχει στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Συνήθως οι χορτάτοι δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει για μια οικογένεια να μην της φθάνουν τα λεφτά να πληρώσει το ρεύμα, το νερό, να αγοράσει παπούτσια στα παιδιά της.
Είναι άδικο, είναι απάνθρωπο να υπάρχει αυτή η ανισοκατανομή πλούτου στον πλανήτη. Δεν μπορεί οι διεθνείς οργανισμοί να αφήνουν ανεξέλεγκτες τις πολυεθνικές να εκμεταλλεύονται την εργασία των ανθρώπων. Η παρέμβασή τους δυστυχώς είναι ανύπαρκτη.
Δεν επιθυμώ να ισοπεδώσω ή να εξισώσω τις ανάγκες των ανθρώπων. Όμως υπάρχουν μερικά πράγματα που για την εξουσία πρέπει να αυτονόητα. Όσο περνάνε τα χρόνια περισσότεροι άνθρωποι φτωχαίνουν στον πλανήτη.
Ναι. Ανακατανομή του πλούτου. Ναι. Ανακατανομή των εισοδημάτων. Δεν έρχεται η αισιοδοξία έτσι, από μόνη της. Θέλει συνθήκες, θέλει πολιτικές, θέλει αποφάσεις. Σε ποιο κόσμο μπορεί να ελπίζει να ζήσει ένας που βλέπει γύρω του να επικρατεί η αναξιοκρατία, η ανισοπολιτεία, που βλέπει να μην επιβραβεύεται η αξία αλλά να επιβιώνει το ρουσφέτι. Για ποιες αξίες, για ποια ιδανικά τον καλούμε να αγωνιστεί.
Οι κυβερνήσεις πρέπει να λύσουν κατ’ αρχήν το ζήτημα της επιβίωσης των πολιτών τους και μετά να ζητούν τη συμμετοχή τους σε μια καλύτερη κοινωνία. Δεν μπορεί στη σημερινή εποχή να πορεύεται ένας λαός χωρίς να έχει τη δυνατότητα να συμμετέχει στα πολιτιστικά ή αθλητικά δρώμενα του τόπου του. Πώς όμως; Όταν ο πολιτισμός και ο αθλητισμός δεν εξασφαλίζεται για όλους τότε δεν έχουμε κράτος δικαίου.
Μη νομίζουν πως επειδή οι λαοί δεν αντιδρούν, δεν καταλαβαίνουν. Καταλαβαίνουν και πολύ καλά τι γίνεται γύρω τους. Θέλουν οι πολίτες ένα κόσμο χωρίς φόβο και αβεβαιότητα, με ελπίδα. Ένας κόσμος τέτοιος τους αξίζει. Γιατί πρώτα απ’ όλα είναι άνθρωποι και όχι ψηφοφόροι.
