Σαν Χρονογράφημα

Θέσεις και Αντιθέσεις

Του Αντώνη Σ. Βιτανόπουλου

 

 

Μάιος μήνας. Η φύση φόρεσε και φέτος την πολύχρωμη στολή της και η πενταμελής συντροφιά μας κατευθύνεται προς την Ουρανούπολη Χαλκιδικής για να επιβιβαστούμε στο καράβι που θα μας μεταφέρει στο Άγιο Όρος. Το Περιβόλι της Παναγίας, όπως το αποκαλούν οι περισσότεροι.

Εφοδιαζόμαστε τα διαμονητήρια, που χορηγεί η Ιερά Επιστασία του Αγίου Όρους και με τις μικρές αποσκευές μας επιβιβαζόμαστε στο καράβι. Ο καπετάνιος θέτει σε λειτουργία τις μηχανές και η «ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ» ξεκινά από την Ουρανούπολη με προορισμό το μικρό και γραφικό λιμανάκι της Δάφνης.

Ο καιρός είναι υπέροχος, το σαλόνι και το κατάστρωμα του καραβιού είναι γεμάτα από τους εκδρομείς- προσκυνητές και η «ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ» γλιστρά ήρεμα και ρυθμικά στα καθάρια, καθαρά και πρασινογάλαζα νερά του Σιγγιτικού κόλπου.

Ο «ΑΘΩΣ» καταπράσινος, στολισμένος με πολύχρωμα λουλούδια και καταπράσινα πανύψηλα δέντρα, φιλικός και φιλόξενος μας συντροφεύει στο ταξίδι μας.

Η πλούσια ακτογραμμή, με τις γραφικές και δαντελωτές ακρογιαλιές, μας ενθουσιάζει και μας μαγεύει. Ο ήλιος φωτεινός και ζεστός μας φωτίζει και μας ζεσταίνει και οι παιχνιδιάρικοι γλάροι μάς ακολουθούν πετώντας γύρω από το καράβι. Μέσα στη μαγεία, την αρμονία και την ομορφιά της υπέροχης χερσονήσου του Άθω αρχίζουν να προβάλουν μερικές από τις είκοσι θαυμάσιες μονές του Αγίου Όρους.

Βγαίνω από το σαλόνι του καραβιού, ανεβαίνω στο κατάστρωμα και κάθομαι στην κουπαστή, στην πλώρη της «ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΑΣ». Αφήνω όλες τις αισθήσεις μου να απολαύσουν το μεγαλείο της φύσης και τη φαντασία και τις σκέψεις μου να ταξιδέψουν πέρα από το χρόνο, τον τόπο και το χώρο.

Λένε πως οι αισθήσεις συνδέουν τον κόσμο των αισθημάτων και συναισθημάτων μας, εκεί που η δύναμή τους σταματά, μεσολαβεί μια απότομη διακοπή, όπως όταν η πόρτα κλείνει, όταν το τρένο εξαφανίζεται στη στροφή, όταν ο βόμβος του αεροπλάνου παύει να ακούγεται, όταν το πλοίο χώνεται μες στην ομίχλη ή περνά τη γραμμή του ορίζοντα.

Κάτι τέτοια σκεφτόμουν και συγχρόνως άκουγα τις συνομιλίες των συνταξιδιωτών-προσκυνητών μου.

Όλοι είχαν τα δικά τους προβλήματα. Προβλήματα υγείας, οικονομικά, κοινωνικά, οικογενειακά, υπαρξιακά και κάθε άλλου είδους προβλήματα.

Μελαγχολώ… ανοίγω το smartphone, φοράω τα ακουστικά και προσπαθώ να ακούσω μουσική για να πάψω να μελαγχολώ.

«Τα βάσανά μου ένα φορτίο που τα πηγαίνω εδώ κι εκεί

άνθρωπο ψάχνω μα δε βρίσκω το βάρος που ‘χω στην ψυχή να μοιραστεί».

Ακούω να τραγουδά με τη ζεστή και κρυστάλλινη φωνή ο Γιάννης Πάριος και μελαγχολώ ακόμα περισσότερο.

«Θα ανάβω με τσιγάρα θα σβήνω με ποτά

Τώρα που πήρα τη λαχτάρα στάχτη να γίνουν όλα πια».

Συνεχίζει με τη γλυκιά και μελωδική της φωνή η Χαρούλα Αλεξίου και η θλίψη μου μεγαλώνει ακόμα περισσότερο.

Αλήθεια, αναρωτιέμαι, ΠΟΙΟΣ είναι άραγε αυτός που μπορεί να μας δώσει δύναμη και κουράγιο για να ξεπερνάμε τις δυσκολίες, τα βάσανα και τα προβλήματα της ζωής; και τη στιγμή εκείνη, καθώς αντικρίζω το Άγιο Όρος και τις μονές του, έρχονται στη σκέψη μου οι στίχοι ενός υπέροχου ύμνου της Εκκλησιαστικής μας Υμνολογίας.

Χαίρε Άγιον Όρος και Θεοβάδιστον

Χαίρε έμψυχε βάτε και ακατάφλεκτε

Χαίρε η μόνη προς Θεόν κόσμου γέφυρα η μετάγουσα θνητούς προς την αιώνιον ζωήν

Χαίρε ακήρατε κόρη η απειράνδρως τεκούσα την σωτηρίαν των ψυχών ημών.

Η θλίψη μου σιγά-σιγά αρχίζει να υποχωρεί, αρχίζω να αισιοδοξώ, αρχίζω να νιώθω δυνατός και κάνοντας διάλογο με τον εαυτό μου συμφωνώ απόλυτα πως η ΜΟΝΗ γέφυρα που οδηγεί τους ανθρώπους προς τη σωτηρία των ψυχών τους είναι αυτή η γέφυρα που οδηγεί προς το Θεό.

Αλήθεια, αναλογίζομαι, πόσο κερδισμένοι είναι αυτοί που με όλη τη δύναμη της ψυχής τους πιστεύουν στο Θεό και πόσα χάνουν αυτοί που αυτοαποκαλούνται άθεοι. Η πίστη, όταν είναι γνήσια, δυνατή και ανυπόκριτη και δεν αποβλέπει κάπου αλλού, όπως δυστυχώς συμβαίνει κι αυτό πολλές φορές ,τότε σίγουρα κάνει θαύματα. Όποιος στη ζωή του είχε σαν πυξίδα την ΠΙΣΤΗ, την ΑΓΑΠΗ και την ΕΛΠΙΔΑ σίγουρα ένιωσε την ΕΥΤΥΧΙΑ.

Ίσως αυτό έχοντας στο μυαλό τους πολλοί ακολούθησαν τη μοναστική ζωή.

Η «ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ» πλησίασε στο γραφικό λιμανάκι της Δάφνης, έριξε άγκυρα και οι ταξιδιώτες-προσκυνητές των μονών του Αγίου Όρους πήραμε τις αποσκευές μας και ο καθένας ακολούθησε το δρόμο που οδηγούσε στη μονή που ήθελε να επισκεφτεί.

Το μικρό λεωφορείο, ακολουθώντας ένα στενό δρόμο, με στροφές, ανηφόρες και κατηφόρες κατευθύνεται προς την πρωτεύουσα της Αθωνικής Πολιτείας τις Καρυές. Το φυσικό τοπίο καταπράσινο με λογής λογής δέντρα, θάμνους και λουλούδια, αποτελεί ένα στολίδι απείρου φυσικού κάλους. Οι επιβάτες, επισκέπτες και μοναχοί, απολαμβάνουμε την υπέροχη διαδρομή. Ο Άθως μας αγκαλιάζει με αγάπη, καλοσύνη και τρυφερότητα. Η θέα είναι υπέροχη. Το αεράκι απαλό και τρυφερό, παίζει παιχνίδια με τις φυλλωσιές των δέντρων και ο καθένας από μας αφήνει τις σκέψεις να ταξιδεύουν και τις αισθήσεις του να απολαμβάνουν το μεγαλείο και την ομορφιά της φύσης.

Σε λίγο φτάνουμε στις Καρυές και αποβιβαζόμαστε από το λεωφορείο. Εγώ με τη συντροφιά μου επισκεπτόμαστε την καλύβα του οσίου Παϊσίου, που βρίσκεται τρία περίπου χιλιόμετρα έξω από τις Καρυές, για να προσκυνήσουμε. Έξω από την καλύβα, μέσα στο δάσος μια παρέα μοναχών και λαϊκών από τη Ρουμανία ψάλουν ύμνους και η περιοχή γεμίζει μελωδίες.

Επιστρέφουμε πεζοί στις Καρυές και επισκεπτόμαστε το Διοικητήριο στο οποίο στεγάζεται η Ιερά Επιστασία της μοναστικής Πολιτείας. Μπαίνουμε στο ναό για να προσκυνήσουμε την εικόνα του «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ».

Από τις Καρυές, σε απόσταση έξι χιλιομέτρων, πεζοί με τις αποσκευές μας φτάνουμε στην Ιερά Μονή Σταυρονικήτα, όπου θα διανυκτερεύσουμε. Στο αρχονταρίκι ο υπεύθυνος μοναχός μας καλωσορίζει, μας προσφέρει λουκούμι και καφέ και μας δίνει τα κλειδιά του δωματίου μας.

Ξημερώματα, τρείς το πρωί, επισκεπτόμαστε το ναό της μονής, το καθολικό, όπως λέγεται, για να προσευχηθούμε και να προσκυνήσουμε τα αποκείμενα ιερά και όσια της πίστης μας. Μέσα στο ναό που συνυπάρχουν όλες οι μορφές της Τέχνης, αρχιτεκτονική, γλυπτική, ζωγραφική, ξυλογλυπτική, λογοτεχνία, μουσική κ.λ.π., η ατμόσφαιρα είναι κατανυκτική, απλή, μοναδική, και υπέροχη.

Το λιγοστό φως των κεριών, οι ασκητικές μορφές των μοναχών, το απαλό άρωμα του θυμιάματος και κυρίως οι μελωδικές και αγγελικές φωνές του ιερέα και των ιεροψαλτών μοναχών σε απογειώνουν, σε οδηγούν ψυχικά στους ουρανούς, προσφέροντας ηρεμία, γαλήνη και ψυχική και πνευματική αγαλλίαση. Εδώ οι εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων, αποκτούν μια άλλη διάσταση και ο ναός γίνεται το Ουρανοδρόμιο που σε οδηγεί στη ΓΑΛΗΝΗ και στην ΕΥΤΥΧΙΑ.

Καθισμένος στο στασίδι, η σκέψη μου αχαλίνωτη τρέχει παντού… Ταξιδεύω στους λιμώνες της ψυχής και του μυαλού μου και προσπαθώ να διακρίνω τις μορφές των μοναχών, των επισκεπτών-προσκυνητών και να μαντέψω τις σκέψεις τους, τα προβλήματά τους και τους λόγους της επίσκεψης τους στο Άγιο Όρος.

Ο Βασίλης από τα Γιάννενα ήρθε να προσευχηθεί για την υγεία της γυναίκας του, που υποφέρει από ανίατη ασθένεια, ο Παναγιώτης από τη Ρόδο για τα παιδιά του που τα έχασε σε τροχαίο, ο Πέτρος από το Βόλο για οικογενειακά προβλήματα, ο Μανούσος από τις Μοίρες Ηρακλείου για οικονομικά προβλήματα… ήταν μερικά από τα πολλά προβλήματα που άκουσα από τους επισκέπτες – προσκυνητές.

Οχτώ η ώρα το πρωί και με τη λήξη της Θείας Λειτουργίας μπαίνουμε στην τράπεζα της Ιεράς Μονής για φαγητό. Αποχαιρετούμε την Ιερά Μονή Στυρονικήτα ήρεμοι, γαλήνιοι και απόλυτα ευχαριστημένοι και συνεχίζουμε το ταξίδι μας για να επισκεφτούμε τις Ιερές Μονές Βατοπεδίου και Γρηγορίου.

Όπως όμως όλα κάποτε τελειώνουν, φτάνει και το τέλος του δικού μας ταξιδιού. Ο Κώστας από τη Λάρισα, ο Βιτάλης, ο Κούλης και ο Θωμάς από την Καβάλα, επιβιβαζόμαστε στο μικρό λεωφορείο που θα μας μεταφέρει στο λιμανάκι της Δάφνης για να επιβιβαστούμε στο καράβι που θα μας αποβιβάσει στην Ουρανούπολη.

Στο δρόμο της επιστροφής, ο καθένας από μας κάνει τις δικές του σκέψεις και νιώθει τα δικά του συναισθήματα, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, σκέφτομαι και μου έρχονται στο νου οι στίχοι ενός ωραίου τραγουδιού.

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά

Ταξίδεψε η ψυχή κι αυτό μου φτάνει…

ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ, εδώ χτυπά αιώνες η καρδιά της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, εδώ οι άνθρωποι έρχονται από διάφορα μέρη του κόσμου για να βρουν ΓΑΛΗΝΗ και ΗΡΕΜΙΑ να αντλήσουν δύναμη και κουράγιο, να νιώσουν το ΘΕΟ πιο κοντά τους για να μπορέσουν να αντέξουν τις θύελλες και τις καταιγίδες της ζωής.

Σταματώ τις σκέψεις μου η «ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ» στο λιμανάκι της Δάφνης με υπομονή και αγάπη μας περιμένει για να μας μεταφέρει στην Ουρανούπολη.

Καθισμένος τώρα στην πρύμνη του καραβιού, παρατηρώ τα πρόσωπα των μοναχών και ταξιδιωτών-προσκυνητών. Προσπαθώ να διακρίνω τις Ιερές Μονές που μας αποχαιρετούν και εύχομαι και προσεύχομαι να ταξιδέψω και του χρόνου στο Άγιο Όρος, στο Περιβόλι της Παναγίας.

Η «ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ» ταξιδεύει αργά, ρυθμικά, σταθερά και το δικό μου μυαλό κάνει το δικό του ταξίδι… ΝΑΙ το ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ έχει λυτρωτική δύναμη, αρκεί να το ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ !!!