ΑΡΘΡΟ

Της Χαράς Κεφαλίδου

Βουλευτού Ν. Δράμας

Τομεαρχή Παιδείας Κινήματος Αλλαγής

 

 

Είναι αλήθεια μεγάλο, άμεσο και πιεστικό το ζήτημα της ασφάλειας και της εύρυθμης λειτουργίας των ΑΕΙ.

Το αντιλαμβάνεται ο κάθε πολίτης και όλοι όσων η κομματική τους ταυτότητα δεν έχει γίνει παρωπίδα. Συμφωνούν στην αναγκαιότητα γρήγορης νομοθέτησης από τη νέα κυβέρνηση, στο ζήτημα του Ασύλου. Όχι της κατάργησής του- όπως άστοχα έχει επικρατήσει- αλλά της προστασίας του.

Η συζήτηση λοιπόν για το πανεπιστημιακό Άσυλο είναι μια συζήτηση για το αυτονόητο και την αμφισβήτησή του.

Είναι μια συζήτηση που προσφέρεται όσο καμιά στην επίτευξη ευρύτερων συναινέσεων. Αυτή η συναίνεση για την Παιδεία μας, για το δημόσιο πανεπιστήμιο και την ποιότητά του είναι η απαίτηση του κάθε Έλληνα πολίτη, του κάθε παιδιού που ετοιμάζεται -από τότε που θυμάται τον εαυτό του- για την εισαγωγή σε ένα πανεπιστήμιο που θα του προσφέρει τη γνώση και την επάρκεια να πάρει τη ζωή στα χέρια του.

Αυτό το πανεπιστήμιο οφείλουμε να προστατέψουμε. Κι αυτή η προστασία δεν έχει σχέση με την ανοχή της παρανομίας, όπως δεν έχει και με την επιβολή αστυνομοκρατίας στα πανεπιστήμια.

Η κακογραμμένη διάταξη της παρ.3 του άρθρου 64 αυτό κάνει.

Μπορεί να σφραγίζει τις πόρτες των ΑΕΙ σε κάθε επίδοξο παραβατικό, τραυματίζει όμως την ίδια την ελευθερία που θέλει να προστατέψει. Το κάνει σιωπηλά, αθόρυβα, αφήνοντας κενά και χάσματα που ανοίγουν τεράστια θέματα παρερμηνείας.

Ακριβώς επειδή στο χώρο της εκπαίδευσης σφυριλατούνται αξίες και διαμορφώνονται συνειδήσεις –να υποθέσω δημοκρατικές- οφείλουμε να λύσουμε ζητήματα και όχι να σωρεύσουμε κι άλλα!

Ποιες είναι άραγε «οι αρμόδιες αρχές…» εντός των ΑΕΙ; Είναι άλλες από τα πανεπιστημιακά όργανα και τα εξουσιοδοτημένα από αυτά; Κι αν η προς ψήφιση διάταξη υπονοεί τα αστυνομικά όργανα, τι μπορεί να σημαίνει ότι αυτά «ασκούν όλες τις κατά νόμο αρμοδιότητες»;

Τα Σώματα Ασφαλείας, δε λειτουργούν μόνο κατασταλτικά αλλά και προληπτικά. Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: με την διατύπωση που πρότεινε η κυβέρνηση, η Αστυνομία, γιατί όχι και ο Στρατός, γιατί όχι και η ΕΥΠ και η Αντιτρομοκρατική και λοιπές «αρμόδιες αρχές» θα μπορούν να κυκλοφορούν μέσα στους χώρους των πανεπιστημίων οποτεδήποτε. Όχι Αν και Όταν τελούνται αξιόποινες πράξεις. Οποτεδήποτε. Αυτό θέλουμε;

Οι ασάφειες και οι αστοχίες σε ένα τέτοιας βαρύτητας νομοθέτημα δε συγχωρούνται. Καλή η βιάση αλλά όχι σε βάρος της σοβαρότητας. Το Κίνημα Αλλαγής είναι εδώ για να συμβάλλει θετικά σε αποτελεσματικές λύσεις όμως.

Οι νόμοι δεν φτιάχνονται sur mesure για συγκεκριμένο Υπουργό, μιας συγκεκριμένης Κυβέρνησης. Οφείλουν να είναι απρόσωποι και να μπορούν να επιτελέσουν τον σκοπό τους, ακόμη και όταν εφαρμόζονται από αυτούς που τον επιβουλεύονται.

Το θέμα του Ασύλου είναι ήδη μια φορτισμένη έννοια που επιβάλλει ξεκάθαρες και λιτές διατυπώσεις για να μπορεί να προάγεται η μεγαλύτερη ελευθερία, η αυτονομία και η εξωστρέφεια. Ποιον θα μπορέσει να πείσει η κυβέρνηση όταν το πανεπιστήμιο γεμίσει ένστολους;

Ακριβώς επειδή -όπως είπε και η αρμόδια Υπουργός- το μέλλον περνά μέσα από τα σχολεία μας και τα πανεπιστήμιά μας, ουδείς δικαιούται να τα εμποτίσει με ένα παρελθόν που δεν τιμά κανέναν μας, έστω και κατά λάθος.

 

*Το άρθρο της κ. Κεφαλίδου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» την Τρίτη 6 Αυγούστου 2019