ΑΡΘΡΟ

Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά

ATPL

AIRLINE PILOT

B737NG AIRBUS 320

Η μακρά, λαμπρή και ηρωική παράδοση αντίστασης του Γένους των Ελλήνων κατά εισβολέων, κατακτητών και τυράννων, εκφυλίστηκε στην διάρκεια της Μεταπολίτευσης σε μία μηχανική, αυτοματοποιημένη, άνευ αντικειμένου και κυρίως άνευ κόστους «αντίσταση» εναντίον του «συστήματος», οιουδήποτε συστήματος.

Πηγή αυτού του τύπου «τζάμπα» αντίστασης υπήρξε η «αντίσταση» των καφενόβιων φοιτητών της Γενιάς του Πολυτεχνείου (όχι όμως των πραγματικών αγωνιστών ΕΝΤΟΣ του Πολυτεχνείου) στο Παρίσι επί δικτατορίας. Αυτοί δεν ακολούθησαν την οδό της έμπρακτης αντίστασης του Παναγούλη, του Βασιλικόπουλου, του Παπαζήση, του Γιώτα, της Δημοκρατικής Άμυνας και όσων γνωστών ή αφανών διακινδύνευσαν την ζωή τους για τις ιδέες τους. Κάτι τέτοιο θα ήταν επικίνδυνο.

Προτίμησαν, αντιθέτως, την «αντίσταση» εκ του ασφαλούς, από τα καφέ της παρισινής λεωφόρου Σαιν-Ζερμαίν (καφέ ντε Φλόρε κλπ.), που σήμαινε τον συνδυασμό της άνετης φοιτητικής διαβίωσης με μία υπερπαραγωγή «αντιστασιακής» παραφιλολογίας, φλυαρίας, αρθρογραφίας, έκδοσης ανακοινώσεων, συμμετοχής σε ατέρμονες συνεδριάσεις και διαξιφισμούς μεταξύ γκρουπούσκουλων και υπο-ομάδων, ατελείωτων συζητήσεων επί συζητήσεων για την ορθή διάγνωση της «πραγματικής φύσης» της Δικτατορίας, αν αυτή ανήκε στην τάδε ή στην δείνα κατηγορία της μαρξιστικής θεωρίας, αν ήταν αυταρχισμός ή βοναπαρτισμός κλπ. Κατόπιν ακολουθούσε συμφιλιωτική ευωχία σε κάποιο παρισινό καφέ ή μπιστρό. Συνοδεία «αντιστασιακών» τραγουδιών.

Αυτού του είδους η δήθεν «αντίσταση» επιτελούσε τρεις λειτουργίες: πρώτον, την εκτόνωση. Έστω σε συμβολικό επίπεδο, γιατί το πραγματικό έχει κόστος. Δεύτερον, την νομιμοποίηση, δηλαδή την εκ των προτέρων κατασκευή απάντησης στο ερώτημα «τι έκανες στον πόλεμο μπαμπά». Τρίτον, και κυριότερο, την προετοιμασία της εξ εφόδου καταλήψεως θέσεων στο ελληνικό πολιτικό σύστημα και στο ελληνικό πανεπιστήμιο, μετά την πτώση του καθεστώτος των Συνταγματαρχών.

Το κόλπο πέτυχε. Οι αντιστασιακοί των Παρισίων, μαζί με τους πιο καιροσκόπους της Γενιάς του Πολυτεχνείου, και διάφορους άλλους γενικώς και θεωρητικώς αντιχουντικούς, συγκρότησαν το μεταδικτατορικό πανεπιστημιακό και όχι μόνον κατεστημένο, κυριάρχησαν στον χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς, διείσδυσαν στο Πα.Σο.Κ., ορισμένοι και στην Ν.Δ., αναδείχθηκαν στον τύπο και στα Μ.Μ.Ε., έγιναν οργανικοί διανοούμενοι και βαρύγδουποι διαμορφωτές της κοινής γνώμης.

Δημιούργησαν ένα σκληρό, κλειστό ψευδοαριστερό κατεστημένο με σκληρά ολιγαρχικά χαρακτηριστικά, αλλά ποιοτικά και επιστημονικά πολύ κατώτερο από αυτό που ανέτρεψαν. Γιατί τουλάχιστον οι παλαιοί υπερσυντηρητικοί και κομμουνιστοφάγοι καθηγητάδες της πανεπιστημιακής έδρας και οι μουχλιασμένοι στις βιβλιοθήκες τους αυστηροί φιλόλογοι των εξαταξίων γυμνασίων, που έγραφαν στον μαυροπίνακα φορώντας γραβάτα, ήξεραν γράμματα και δίδασκαν επιστήμη.

Αντιθέτως το ψευδοαριστερό (διότι για να είσαι αριστερός δεν αρκεί να λες ότι είσαι αριστερός αλλά να καταβροχθίζεις κοινοτικά προγράμματα ή μίζες και να έχεις μετοχές χρηματοπιστωτικών οίκων) μεταπολιτευτικό κατεστημένο δεν παρήγαγε ούτε ένα θεωρητικό έργο με διαχρονική αξία, δεν αφήνει ούτε μία σημαντική ανάλυση της ελληνικής κοινωνίας με αξιώσεις, δεν ανέδειξε ούτε μισό Κανελλόπουλο, ούτε έναν Καλλιτσουνάκι, έναν Δασκαλάκη, έναν Θεοδωρακόπουλο, έναν Τσάτσο, έναν Ζολώτα (στις εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα συγκαταλέγονται ο Μουζέλης, ο Κονδύλης και ο Καραμπελιάς, τους οποίους το ελληνικό πανεπιστήμιο, φοβικό και έντρομο, κράτησε μακρυά με χυδαίο τρόπο, και που η πολιτική τάξη φρόντισε να περιθωριοποιήσει ή και να λοιδορήσει).

Αντιθέτως, το ψευδοαριστερό μεταπολιτευτικό κατεστημένο υπήρξε πολύ αποτελεσματικότερο από το προηγούμενο στην προάσπιση της ιδεολογικής και πολιτικής κυριαρχίας του και κατόρθωσε να την διασφαλίσει με εξαιρετικά δόλιες και μακιαβελικές μεθόδους, που μπροστά τους ο αυταρχισμός των παλαιότερων δεξιών ήταν παιδαριώδης.

Και, μαζί με αυτά, ανέδειξε και ενεφύσησε στην ελληνική κοινωνία την λογική της ανέξοδης αντίστασης, που διαπέρασε ολόκληρο το κοινωνικό σώμα και ιδίως την ελληνική νεολαία με το ιδεολόγημα μίας χαοτικής, ανεξέλεγκτης «αντίστασης» εναντίον των πάντων, υπό μορφή σχολικών καταλήψεων, άνευ αντικειμένου διαδηλώσεων, εξωπραγματικών απαιτήσεων, άνευ λόγου διαμαρτυριών, μηδενιστικών πράξεων βίας, γενικευμένης καταστροφής της δημόσιας περιουσίας, προπηλακισμών, παρανομίας και ανομίας.

Αυτή η λογική τελικώς προσδιόρισε, όπως ήταν αναμενόμενο, τον τρόπο σκέψης του πολιτικού συστήματος, αφού οι νεώτερες γενιές πολιτευτών διαμορφώθηκαν σε αυτό το περιβάλλον ανορθολογισμού και υστερίας. Με αποτέλεσμα σήμερα το κοινοβούλιο να παρουσιάζει εικόνα φοιτητικού αμφιθεάτρου κακής ποιότητας.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ από την ίδρυσή της ασκεί μεν τεκμηριωμένη και σοβαρή κριτική στο σύστημα, με επιχειρήματα και όχι με κραυγές που τελικά το νομιμοποιούν και το ενδυναμώνουν. Αλλά, εκτός της προσπάθειάς μας να καταδείξουμε ότι με το σημερινό πολιτικό σύστημα δεν υπάρχει απολύτως καμία περίπτωση η Ελλάδα να μεταμορφωθεί από failed state σε πραγματικό κράτος, ταυτόχρονα καταθέτουμε προτάσεις και εργαζόμαστε για να διαμορφωθεί ένα πλαίσιο σκέψης και ένα πλέγμα ιδεών για την Εθνική Ανασυγκρότηση σε όλα τα επίπεδα.

Ασφαλώς για να εφαρμοσθούν αυτά, απαιτείται μία νέα μεταπολίτευση, ένα νέο 1974, που δεν θα αποτελεί όπως εκείνο μία ακόμα μεταμφίεση του παλαιοκομματισμού, αλλά μία γνήσια, αυθεντική ριζική πολιτική και θεσμική μεταρρύθμιση. Που θα απαλείψει τις μεγάλες παθογένειες που ακολουθούν την Ελλάδα από την δολοφονία του Καποδίστρια, και θα την καταστήσει πραγματικό κράτος.

Και ασφαλώς αυτό δεν είναι μόνον ζήτημα θεσμικού εκσυγχρονισμού, αλλά οντολογικού μετασχηματισμού του Υποκειμένου της Ιστορίας, δηλαδή του Ανθρώπου, στην προκειμένη περίπτωση του Έλληνα.