ΑΡΘΡΟ

Του Παναγιώτη Χατζηγεωργίου

Δικηγόρου Δράμας

Ενθουσιάστηκε και δικαιολογημένα το Πανελλήνιο και όλος ο κόσμος με την εκπληκτική πορεία του δικού μας Γιάννη Αντετοκούμπο.

Το φτωχόπαιδο – παιδί Νιγηριανών μεταναστών-, που γεννήθηκε στα Σεπόλια, που δεν είχε νόμιμα έγγραφα έως τα 18 του χρόνια, που κατάφερε με μύριες όσες δυσκολίες να υλοποιήσει το απίστευτο όνειρό του. Να φθάσει στην κορυφή.

Βουρκώνει κανείς διαβάζοντας ξανά και ξανά για τη ζωή του. Για το ότι παρά την εκπληκτική του πορεία παρέμεινε απλός και προσιτός.

Διαβάζοντας για την υπέροχη οικογένειά του. Για αυτή την εκπληκτική μάνα, που μεγάλωσε τέτοια λιοντάρια (τρεις γιοι στο ΝΒΑ και άλλοι δυο επίσης αθλητές !!!).

Για τις δηλώσεις της, ότι είναι περήφανη όχι μόνο για τις επιτυχίες των παιδιών της, αλλά και για το ότι παρέμειναν Άνθρωποι και αγαπούν τους συνανθρώπους τους.

Για το ότι ο Γιάννης και τα αδέλφια του δεν ξέχασαν τα Σεπόλια και έχουν φιλανθρωπικό έργο.

Ο Γιάννης θα είναι το πρότυπο πολλών νέων παιδιών στην Ελλάδα και τον Κόσμο για να κυνηγήσουν τα όνειρά τους, να γίνουν νικητές της ζωής και καλύτεροι άνθρωποι.

Όμως ας μη ξεχνιόμαστε …..

Η επιτυχία του Γιάννη, που πράγματι τόσο αγαπήσαμε και θα θέλαμε τηρουμένων των αναλογιών να έχουμε και εμείς και τα παιδιά μας, είναι το γνωστό σε όλους μας Αμερικανικό Όνειρο.

Ότι δηλαδή κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει Γιάννης Αντετοκούμπο, Σερένα Γουίλιαμς, Λευτέρης Πετρούνιας, Κατερίνα Στεφανίδου, Στέφανος Τσιτσιπάς, αλλά και Μπιλ Γκέϊτς, Τζεφ Μπέζος ή γιατί όχι και Μπαράκ Ομπάμα !!!

Μόνο που δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα.

Γιατί πέρα από τις δεξιότητες, την πίστη, την επιμονή και τη σκληρή δουλειά, υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες, όπως η τύχη, η συγκυρία, τα μέσα, οι γνωριμίες.

Γιατί στην κορυφή μπορεί να φθάσει μόνο ένας, μόνο ο Γιάννης και άντε και τα αδέλφια του.

Γιατί μπορεί αρκετοί ή και πολλοί να έχουν στη ζωή τους, στη σταδιοδρομία τους, στην καριέρα τους επιτυχίες.

Γιατί μπορεί κάποιοι από τους επιτυχημένους και όσους είναι στην κορυφή να έχουν και φιλανθρωπικό έργο.

Υπάρχουν όμως και δισεκατομμύρια άλλοι συνάνθρωποί μας, που είτε δεν έχουν τις δεξιότητες και τις ευκαιρίες, είτε την τύχη, τα μέσα και τις γνωριμίες για να πετύχουν και ζουν στο περιθώριο.

Και όλοι αυτοί είναι θύματα της ατυχίας, αλλά και της ανισοκατανομής του πλούτου.

Όλοι αυτοί δεν μπορούν μόνο με φιλανθρωπίες να επιζήσουν ή να πετύχουν.

Ας μη ξεχνάμε ότι υπάρχουν τρόποι να συμβιώσουμε όλοι μας αρμονικά και όσο γίνεται ισότιμα σε αυτό τον πλανήτη με βάση τις αρχές και αξίες του ανθρωπισμού, του χριστιανισμού και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Όπως λόγου χάρη οι κοινότητες μιας πρωτόγονης φυλής στον Αμαζόνιο που επιβιώνουν χάρις στην ενότητα και συνεργασία τους.

Μπορεί όλη τη χρονιά ένας μόνο από την Κοινότητα να πιάσει Αραπαΐμα (σημ. το μεγαλύτερο ποταμίσιο ψάρι, που μπορεί να φθάσει τα 5 μέτρα και τα 200 κιλά !), αλλά δεν θα καρπωθεί το κέρδος μόνος του. Θα το μοιρασθούν όλες οι οικογένειες και θα ζήσουν μέχρι την επόμενη χρονιά.

Εκεί βέβαια δεν υπάρχει Μπέζος, που κερδίζει 2.800 δολάρια το λεπτό, Γκέϊτς που έχει δισεκατομμύρια, αθλητές και καλλιτέχνες που κερδίζουν εκατομμύρια το χρόνο. Αυτά εκεί είναι άγνωστα … όπως είναι άγνωστο και το αμερικανικό όνειρο…ξέρουν μόνο από πρωτόγονο σοσιαλισμό… αν και δεν τον διδάχθηκαν ποτέ …

Ας μη ξεχνάμε λοιπόν ότι υπάρχουν και τέτοιες φυλές του ανθρώπινου γένους, που δεν ζούνε πολύ μακριά μας.

Που θα μπορούσαν να γίνουν παράδειγμα για περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη στις δυτικές ευημερούσες κατά τα άλλα κοινωνίες μας, όπου ως γνωστόν το ένα τρίτο ζει στο περιθώριο και σε άθλιες συνθήκες.

Όπως ζούσε και ο Γιάννης, που σήμερα όλοι αγαπήσαμε.