ΑΡΘΡΟ
Του Γ.Κ. Χατζόπουλου
τ. Λυκειάρχη
«Για ένα ζευγάρι η υιοθεσία είναι μεγάλη ένωση. Γιατί να μένουν τα παιδιά στα ορφανοτροφεία; Η Πολιτεία πρέπει να φροντίσει να κάνει την υιοθεσία μια εύκολη διαδικασία» (Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ: Από μένα αυτά)
Με την πρόσφατη ίδρυση Υπουργείου Οικογένειας πιστεύουμε ότι ήρθε η κατάλληλη ώρα, ώστε η χρονοβόρα και με πολλούς περιορισμούς νομοθεσία για την υιοθεσία να απλουστευθεί.
Δεν είναι επιτρεπτό να υπάρχουν άτεκνα ζευγάρια, τα οποία φλέγονται από τον μεγάλο πόθο να αποκτήσουν με την υιοθεσία παιδιά, στα οποία είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν ορθή ανατροφή και αγωγή και εκπαίδευση, αλλά και στήριξη, όταν αποφασίσουν να δημιουργήσουν δική τους οικογένεια.
Η απλούστευση της διαδικασίας της υιοθεσίας έχει πολλά θετικά στοιχεία. Ας τα δούμε:
Πρώτα πρώτα, όπως πολύ σωστά επισημαίνει η Πρύτανις των Γαλλικών Πανεπιστημίων, η απόκτηση παιδιού, έστω και υιοθετημένου, συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στην ένωση του ζευγαριού, που η φύση δεν του έκανε τη χάρη ν’ αποκτήσει την ιερή συνέχεια της ζωής. Και ενώ το νέο μέλος της οικογένειας δεν είναι καρπός της κοιλιάς, είναι όμως καρπός και αγαλλίαση της ψυχής.
Η παιδική φωνή, το κλάμα μαζί με τις όποιες δυσκολίες συνεπάγεται η ανάσταση του νέου μέλους, δίνουν άλλη διάσταση στην ποιότητα ζωής του νεαρού ζεύγους. Νιώθουν, και εύλογα νιώθουν, υπερηφάνεια, όταν μεγαλώνουν ένα παιδί. Και ταυτόχρονα θα ενισχύεται η ψυχική επικοινωνία τους.
Η βουβαμάρα του σπιτιού αντικαθίσταται από το γέλιο, τα τρυφερά εκατέρωθεν συναισθήματα γεμίζουν την ψυχή του νέου ζευγαριού. Έστω και έμμεσα έχουν απαλλαγεί από «το όνειδος το δεινόν της απαιδίας».
Η ζωή τους αποκτά ξεχωριστό νόημα, αφού επιδίδονται σε θεάρεστο έργο, κατά τη δήλωση του Ναζωραίου «άφετε τα παιδία και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς με. Των γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία των ουρανών».
Και, όταν τα υιοθετημένα «τα παιδιά της καρδιάς και όχι της κοιλιάς», διακριθούν στη ζωή, η ευτυχία των θετών γονέων είναι άφατη. Και εύλογα νιώθουν υπερήφανοι για το βαρύ, κοπιώδες και πάνω απ’ όλα θεάρεστο έργο, που αναλάβανε.
Δεύτερον περιορίζεται ο κίνδυνος της ολέθριας υπογεννητικότητας για τη χώρα μας, η οποία είναι πρόξενος πολλών και σοβαρών δυσμενών επιπτώσεων, όπως στον τομέα της θωράκισης από επίβουλους σφετεριστές της γης μας, της απίσχνανσης της οικονομίας, της στασιμότητας στον τομέα του πολιτισμού, της αλλοίωσης της φυλετικής σύνθεσης.
Τρίτον αποφεύγεται το ειδεχθές έγκλημα, το οποίο συντελείται με την ολέθρια έκτρωση, η οποία συνοδεύει με αφόρητες τύψεις εφ’ όρου ζωής τις δύστυχες νέες, που για διάφορους λόγους καταφεύγουν σ’ αυτήν.
Αυστηρότατος και επιβάλλοντας βαρύτατο επιτίμιο ο νεαυγής Άγιός μας Γεώργιος Καρσλίδης στις επιχειρούσες ή και σε όσες βοηθούσαν στον φόνο αγέννητων ψυχών, έδινε, όσο ήταν εν ζωή, τον ανυποχώρητο αγώνα του για την αποφυγή διάπραξης των στυγερών αυτών εγκλημάτων.
Τέταρτον περιορίζεται σε μεγάλο βαθμό το αντιπαιδαγωγικό φαινόμενο του Ιδρυματισμού. Όχι ενθαρρυντικός αριθμός των παιδιών, τα οποία φιλοξενούνται σε Ιδρύματα, δημόσια και ιδιωτικά, που διαμορφώνουν χαρακτήρα ομαλής ένταξης στο κοινωνικό σύνολο. Ευθύνη βέβαια έχει γι’ αυτό η Πολιτεία, όσο και όσοι αναλαμβάνουν το έργο ανατροφής και διαπαιδαγώγησης των τροφίμων.
Ασχολούμενη εδώ και χρόνια η ταπεινότητά μου με τη συγγραφή πονήματος που αναφέρεται στην Ελληνίδα γυναίκα του Πόντου, αφιέρωσε ειδικό κεφάλαιο στο κορυφαίο κοινωνικό φαινόμενο της υιοθεσίας, στο οποίο καταφεύγανε τα άτεκνα ζευγάρια στον Πόντο.
Γράφει λοιπόν στη σελ. 42 του πιο πάνω πονήματός της «…Τον πόνο από την απαιδία το δυστυχές ζεύγος φρόντιζε να τον απαλύνει με την υιοθεσία. Το υιοθετούμενο, αν ήταν αγόρι το ονόμαζαν ψυχοπαίδι, ενώ, αν ήταν κορίτσι ψυχοκόριτσο. Η υιοθεσία γινόταν ημέρα Κυριακή μετά τη θεία λειτουργία. Παρόντες ήταν και συγγενείς. Μπροστά στις εικόνες του τέμπλου ο παπάς διάβαζε την ευχή της υιοθεσίας. Μετά την ευχή της υιοθεσίας ο υιοθετών έδινε την ακόλουθη υπόσχεση: “Ορκίζομαι εις την Αγία Τριάδα ότι θα έχω ως γνήσιο τέκνο μου τον … ή την … Θα τον (ην) αναθρέψω, θα τον (ην) μορφώσω και θα τον (ην) αποκαταστήσω”. Το υιοθετούμενο θα το είχαν “μη στράφτ’ και μη βροντά”. Το νεοελληνικό δηλαδή “μη στάξει και μη βρέξει”».
Ιδού το μεγάλο σου χρέος, Πολιτεία: «Σφράγισε τους υπονόμους για να μη δέχονται πτώματα αθώων εμβρύων». Κι ακόμη άνοιξε διάπλατα τον δρόμο της υιοθεσίας και δώσε γαλαντόμα κίνητρα σ’ όσους θέλουν να αποκτήσουν «παιδιά της καρδιάς» ελαυνόμενοι αποκλειστικά και μόνο από την ειλικρινή αγάπη προς την ιερή συνέχεια της ζωής. Επιτέλεσε θεάρεστο κοινωνικό έργο για το καλό σου, για την πατρίδα σου.
