ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

Τ. Λυκειάρχη

 

 

  • «Οι ταγοί οφείλουν να λένε γυμνή την αλήθεια σ’ αυτούς, που διοικούν»

 

Μια από τις κυρίαρχες αρετές, που πρέπει να κοσμούν έναν ταγό, είναι να λέει γυμνή την αλήθεια προς το λαό, τον οποίο εκούσια καλείται να διοικήσει.

Δυστυχώς αυτήν την αρετή στο σύνολό τους οι ταγοί, μολονότι τη γνωρίζουν, αποφεύγουν να την κάνουν πράξη. Αρέσκονται να απευθύνουν λόγους, οι οποίοι αρέσουν στον λαό, προκειμένου να καταλάβουν και στη συνέχεια να διατηρήσουν την άσκηση της εξουσίας. Λησμονούν ασφαλώς ότι το ψέμα έχει κοντά πόδια. Κι αν προς στιγμή γίνεται πιστευτό, έρχεται ο χρόνος, ο οποίος είναι αλάθητο δοκιμαστήρι να το αποκαλύψει. Και τότε αφιππεύουν οι ψευδολογούντες από το άτι της εξουσίας και δικαιολογημένα μπαίνουν στο περιθώριο.

Όμως για τις συνέπειες, οι οποίες αποτελούν απόρροια του ψεύδους, δεν φέρουν την ευθύνη μόνο εκείνοι, οι οποίοι κάνουν με ευκολία τη χρήση του, αλλά και εκείνοι, οι οποίοι το αποδέχονται άκριτα. Και αποδέχονται άκριτα το ψεύδος, όλοι εκείνοι, οι οποίοι στερούνται κριτικής σκέψης, ή συμπεριφέρονται με επιπολαιότητα ή και αποφεύγουν να θέτουν στην κρισάρα της λογικής, όσα με ευκολία τους προσφέρονται.

Η χρήση του ψεύδους από τους ταγούς προσωρινά βοηθάει στην επίτευξη του στόχου τους, όμως επειδή τούτο έχει ως συνεκτικό ιστό του τη φθαρτότητα, ξεθωριάζει γρήγορα, προσφέροντας ως αντάλλαγμα την αποστροφή, την περιθωριοποίηση και την απόρριψη του χρήστη. Και οι επιπτώσεις δεν είναι επιβλαβείς μόνο για τον χρήστη, αλλά βλάπτουν και όλους εκείνους, οι οποίοι προσωρινά το αποδέχτηκαν. Το έργο των ταγών, οι οποίοι αρέσκονται στη χρήση του ψεύδους, είναι σαθρό και ως εκ τούτου όχι μόνο δεν οδηγεί στη λύση των κοινωνικών προβλημάτων, αλλά αντίθετα τα περιπλέκει, δημιουργεί νέα πολύπλοκα και λειτουργεί ως στιβαρά τροχοπέδη στην πρόοδο και στην ανάπτυξη.

Ζούμε στην εποχή της ταχύτητας, η οποία εύλογα δημιουργεί νέα προβλήματα, ενώ απαιτεί την ταχεία και ουσιαστική επίλυσή τους. Μ’ ένα κοινωνικό καθεστώς στο οποίο κυριαρχεί το ψεύδος, το οποίο εγνωσμένα και ωφελιμιστικά διακινούν οι κάθε μορφής ταγοί, αναμενόμενο είναι να προκαλούνται κοινωνικές αναστατώσεις, να αποσυντίθεται ο κοινωνικός ιστός, να αποστασιοποιούνται τα άτομα, οι κοινωνικές αντιθέσεις να διευρύνονται και το κοινωνικό σκάφος να χάνει τον οίακά του, έτοιμο να συντριβεί σε βραχώδεις ακτές.

Συχνά οι λαοί επιρρίπτουν την ευθύνη της κακοδαιμονίας τους στην ανίκανη ηγεσία, στην επιδιώκουσα την ατομική προβολή και στην ενίσχυση τους ατομικού της βαλαντίου. Όμως μια τέτοια αντίληψη δεν τους απαλλάσσει από την ευθύνη τους. Γιατί οι ταγοί είναι δικά τους παιδιά, εξετράφησαν με τους κανόνες, οι οποίοι θεσπίστηκαν με τη δική τους ανοχή ή και αδιαφορία ή και την καθόλου έντιμη σκέψη ότι του βόλευαν ατομικά. Και κανόνες, οι οποίοι θεσπίζονται μ’ ένα τέτοιο πνεύμα, είναι εύλογο να μην οδηγούν στη λύση των ουσιαστικών προβλημάτων.

Αρχή ουσιαστική λοιπόν κάθε ηγέτη είναι να υπηρετεί την αλήθεια και να μάχεται με όλες τις δυνάμεις του για την επικράτησή της.

Ασφαλώς είναι πικρή η αλήθεια, που δεν ακούγεται εύηχα από πολλά αυτιά! Όταν όμως γίνεται φιλοσοφία ζωής, τότε χτίζει κοινωνίες, που λειτουργούν εύρυθμα.

Για να θωρακισθεί ένας ταγός με την αρετή της αλήθειες, θα πρέπει να έχει λάβει παιδεία γνήσια, η οποία θα τα βοηθήσει στην απόκτηση καθαρότητας ψυχής και θα τον παρακινεί να μοχθεί προτάσσοντας το καλό του συνανθρώπου του.

Δύσκολη, μα την αλήθεια, η διαμόρφωση ενός τέτοιου χαρακτήρα, όμως αναγκαία.

Αυτό ας έχουν ριζωμένο στο μυαλό τους, όσοι με τη θέλησή τους αναλαμβάνουν να επιλύσουν τα προβλήματα των συνανθρώπων τους. Η έντιμη άσκηση της κάθε μορφής εξουσίας είναι κακοτράχαλος Γολγοθάς, στρωμένος με τριβόλια και παγίδες. Θέλει θυσίες, θέλει αυταπάρνηση, θέλει λευκές νύχτες, θέλει προσωπική ζημία.

Αν δεν μπορούν να λειτουργήσουν μ’ ένα τέτοιο πνεύμα, καλόν είναι να σταθούν μακριά από το στίβο της εξουσίας, έχοντας βαθιά χαραγμένο στο μυαλό τους τον θυμόσοφο λόγο: «ΩΦΕΛΕΙΝ ΧΡΗ ΚΑΙ ΟΥΧΙ ΒΛΑΠΤΕΙΝ»