ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

τ. Λυκειάρχη

 

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΕΝΤΥΠΟΥ

 

  • Τεύχος 18ο, Καλοκαίρι 2017

 

Το να πηγαίνεις κόντρα στην άνυδρη πνευματικά εποχή σου, σε μια εποχή αναμφίλεκτα υλοκρατούμενη, στην οποία προέχει η ιερουργία στο τέμενος του Μαμωνά, μαρτυρεί εύγλωττα πόσο έχεις σε περιωπή υψηλή το επίλεκτο πνεύμα.

Χωρίς τη διάθεση να χαϊδέψω αυτιά, πιστεύω ακράδαντα πως η διαπίστωση αυτή ταιριάζει απόλυτα στους καλούς μου φίλους της Ι.Λ.Ε.Τ., που εδώ και δεκαοχτώ χρόνια συνεχίζουν απτόητοι να ιερουργούν στο βαθύσκιωτο τέμενος του Παρνασσού, αδιαφορώντας για την παρουσία των «πνευματικών σκουπιδιών», τα οποία ομολογουμένως ρυπαίνουν τον κοινωνικό αέρα και προκαλούν αποπνικτική πνευματική ασφυξία.

Εδώ και δεκαοχτώ χρόνια αγωνιώ κάθε φθινόπωρο για τη συνάντηση με το πνευματικό τέκνο της Ι.Λ.Ε.Τ., κατάφορτο από ανυστερόβουλη αγάπη για τον τόπο, που τους ανέστησε, αλλά και για τους πνευματικούς καρπούς, που αυτός τους προσφέρει και που δεν είναι άλλοι από την αποτύπωση μιας ζωής, που παρά τις λύπες, που συσσώρευσε στην ψυχή τους για χρόνους πολλούς, όμως την έχουν κλείσει τόσο βαθιά στην ψυχή τους, ώστε, παρακάμπτοντας την οποιαδήποτε μέριμνα να αναστυλώνουν με αγωνία και μόχθο πολύ τα εύγεστα δώρα της.

Με το ενδιαφέρον αμείωτο διατρέχω ευλαβικά τις σελίδες (226, σχήμα 17 Χ 24) του καλαίσθητου και με υπευθυνότητα επιμελημένου ετήσιου περιοδικού με τίτλο ΤΖΟΥΜΕΡΚΙΩΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ.

Και αυτής της διαδρομής έναρξη θα κάνω από το γοητευτικό εξώφυλλο, έργο της Ιω. Γιαννάκη, αρχιτέκτονος, η σύλληψη του οποίου μαρτυρεί εύγλωττα τον ευαίσθητο καλλιτεχνικό ψυχικό της κόσμο.

Θα προχωρήσω στην πρώτη μου στάση στο άρθρο της Προέδρου και συναδέλφου Λαμπρινής Στάμου, που μέσα από τις γραμμές του επισημαίνει τη φιλοσοφία της έκδοσης των ΤΖ. ΧΡ., που δεν είναι άλλη από την ανάγκη ανάδειξης μιας λαγαρής τζουμερκιώτικης συνείδησης.

Θα σταθώ κατόπιν στη θεματική ενότητα Ιστορικά – Αρχαιολογικά, όπου οι: Δ. Καλούτσιος, Ν. Μάνθος, Γ. Βάνας, Αλ. Γκορτζής, Χρ. Μακρυγιάννης και Ναπ. Καραγιάννης με ιδιαίτερη ευαισθησία ιχνηλατούν την ιστορική πορεία των φτωχών υλικά, όμως πολύφερνων πνευματικά Τζουμερκιωτών.

Η ενότητα Λαογραφικά, που την οικοδομούν οι: Απ. Μπουρνάκας, Νικ. Καρατζένης, Μαν. Μαγηλάρας, Βασ. Ντόκας, Βασ. Γκουρογιάννης και Γ. Βήχας δίνει όλο το βάθος της ρωμαλέας τζουμερκιώτικης ψυχής, αυτής, που παρά την επέλαση του παντοκαταλύτη χρόνου και ταυτόχρονα των ξενόφερτων και κίβδηλων νεωτεριστικών αντιλήψεων, εξακολουθώ να φρονηματίζει και να κρατεί ολόγερες τις ρίζες της μυροπνόου παράδοσής μας.

Στην επόμενη ενότητα η Αφρ. Καμάρα κρατεί στητό κι ολόρθο με τη γραφίδα της το λάβαρο της τέχνης και του πολιτισμού εγκύπτοντας με σεβασμό στη συντήρηση των μνημείων εκείνων, που έτρεφαν και τρέφουν απλόχερα τη λαϊκή ψυχή.

Θα ήταν άδικη η ταπεινότητά μου, αν δεν έκανε μια σύντομη αναφορά στην τόσο αναγκαία για την ενημέρωση εκείνων, που λατρεύουν τη γραφή, θεματική ενότητα, που την συνθέτουν οι: Ν. Κολέζας, Κ. Ζήδρου, Κ. Ξώνιος και Γ. Γιαννάκης, οι οποίοι χωρίς πάθος μα ούτε και λιβανισμό παρουσιάζουν τους πνευματικούς καρπούς ιερουργών του τεμένους των Μουσών.

Ειλικρινά θα ήταν μυωπικό, αν παρέκαμπτα το πολεμιστήριο σάλπισμα του καλού φίλου και συναδέλφου Νίκου Μπριασούλη, της ψυχής της Ι.Λ.Ε.Τ. με την αναφορά του στα παλιά τραγούδια, στα «ζωντανά άνθη», στην «αιώνια άνοιξη», όπως εύστοχα χαρακτήρισε ο Ιταλός μελετητής Θωμαζαίος τα Δημοτικά μας Τραγούδια, έκφραση ανάγλυφα της αισιοδοξίας και καματερής ψυχής του λαού μας.

Θαυμάσια η επινόηση λειτουργίας του θερινού σχολείου, που αποτυπώνει τις ευαίσθητες κεραίες, οι οποίες συλλαμβάνουν τα καθάρια μηνύματα του παρελθόντος και τα μεταλαμπαδεύουν στο παρόν και στο μέλλον.

Θα κλείσω με τον δίκαιο και ειλικρινή έπαινο προς την Περιφέρεια της Ηπείρου, η οποία προσφέρει αρραγή βακτήρια σε μια προσπάθεια ευσταλή, γνησίων εθελοντών, οι οποίοι έχουν κλείσει βαθιά στην ψυχή τους την αγάπη για την Ελλάδα, που της πρέπει καλύτερη μοίρα. Τους εύχομαι ολοκάρδια γόνιμη πορεία.