ΑΡΘΡΟ

του Παναγιώτη Χατζηγεωργίου

Δικηγόρου Δράμας

Εδώ και χρόνια έχει ξεχωρίσει. Συνδυάζει ομορφιά, γλυκύτητα, εξαιρετική φωνή, μαγευτική ερμηνεία, εκθαμβωτική παρουσία. Έχει ερμηνεύσει με μοναδικό τρόπο υπέροχα τραγούδια. Έχει μεγάλο φαν κλαμπ, που την ακολουθεί παντού και την αποθεώνει.

Αν έμενε μόνο σε αυτά θα είχε μόνο θαυμαστές. Άντε και μερικούς που δεν τους θέλγει ίσως η φωνή της, ο τρόπος ερμηνείας και το στυλ της. Λογικό. Δεν μπορεί κανείς να αρέσει σε όλους. Φυσιολογικό. Όλοι θα ήθελαν τη λάμψη της. Άντε και μερικοί που δεν θα μπορούσαν να καταπιούν την επιτυχία της, θα την φθονούσαν.

Δεν είναι όμως μόνο αυτά η Νατάσα Μποφίλιου. Δεν είναι, δεν θέλησε ποτέ να είναι, η όμορφη Barbie. Η αγαπημένη νεολαίας και κοινού. Η ρηχή, πτωχή τω πνεύματι ξανθιά των παραμυθιών και των ανεκδότων.

Είχε και έχει άποψη. Και μάλιστα πολιτική. Το χειρότερο δεν την κρύβει. Τη διατυμπανίζει ευθαρσώς και με παρρησία. Δηλώνει πως έχει αριστερή ιδεολογία. Πως δεν ταυτίζεται με κανένα κόμμα. Ψηφίζει όμως Κ.Κ.Ε. Γιατί θέλει να τιμήσει τους αγώνες των παππούδων της. Αλλά και γιατί πιστεύει στην οργανωμένη πάλη. Γιατί θέλει ένα κόσμο καλύτερο. Όχι των τραπεζών και των καπιταλιστών.

Και αυτά τολμάει και τα λέει σήμερα. Που δεν πουλάει αυτό το αφήγημα. Όπως πούλαγε τις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70 ή και του ‘80 ακόμα. Που ήταν και μόδα τότε. Που τραγουδούσε ο Ντίλαν τραγούδια διαμαρτυρίας και αποθεώνονταν. Που ξεσήκωνε τους φτωχούς ράστας ο Μάρλεϊ. Που το κάθε φοιτητικό δωμάτιο στόλιζε η αφίσα του Τσε. Που γέμιζαν στάδια ο Νταλάρας κι ο Θεοδωράκης.

Είναι λογικό η επιτυχία της να επιφέρει αντιδράσεις. Να προκαλεί φθόνο. Το κατανοούν και οι επικριτές της. Ευθείες βολές για το ταλέντο της, την ερμηνεία της, τις παραστάσεις της δεν θα είχαν αντίκρισμα. Γι’ αυτό και τις επιτίθενται για τις πολιτικές της απόψεις. Για το ότι έχει το σθένος να τις εκφράζει και να τις υπερασπίζεται δημόσια. Να αγνοεί τα δηλητηριώδη σχόλια. Να συνεχίζει την επιτυχημένη διαδρομή της.

Δέχεται κατά καιρούς επιθέσεις είτε από απλούς αργόσχολους σχολιαστές του διαδικτύου, είτε και από επώνυμους και προοδευτικούς (Καφετζόπουλος, Τατσόπουλος).

Ναι είναι αλήθεια. Θα προτιμούσαμε όλοι ενδεχομένως ο Ντίλαν, ο Μάρλεϊ, ο Νταλάρας, ο Θεοδωράκης, η Μποφίλιου να ζούσαν ασκητική ζωή. Όπως ο Γκάντι. Όπως ο Τσε. Θα ήταν ενδεχομένως τότε για ορισμένους απόλυτα συνεπείς στις αρχές τους, στην ιδεολογία τους.

Το ότι απέκτησαν αυτοκίνητα, σπίτια, περιουσίες για ορισμένους είναι πρόκληση. Οι άνθρωποι αυτοί θα έπρεπε να παραμένουν φτωχοί. Να μη είναι κοσμικοί. Να μη διαφημίζουν ρούχα (Μποφίλιου) και μπύρες (Σαββόπουλος). Για να συμπάσχουν με αυτούς για τους οποίους δηλώνουν ότι αγωνίζονται. Γιατί είναι αλήθεια πως ο χορτάτος τον νηστικό σπανίως τον καταλαβαίνει.

Μόνο που οι αριστεροί και οι κομμουνιστές ποτέ δεν δήλωσαν ότι είναι χριστιανοί. Ότι δεν πρέπει να αποκτήσουν περιουσία. Και αν τυχόν έχουν να τη μοιράσουν στους φτωχούς. Αυτά τα κάνουμε μόνο εμείς οι Χριστιανοί. Που δεν θησαυρίζουμε θησαυρούς επί της γης. Που αγαπάμε τον πλησίον ως εαυτόν. Που αν έχουμε δύο χιτώνες δίνουμε τον ένα σε φτωχό. Ή όχι…

Μόνο που δεν υπάρχει κανόνας ότι εύποροι και πλούσιοι δεν πρέπει να αγωνίζονται για ένα καλύτερο κόσμο. Απαγορευτικό στον Ένγκελς, γιατί ήταν πλούσιος; Στον Νάση και τον Λουλέ του Κ.Κ.Ε., γιατί ήταν βιομήχανος ο ένας και μεγαλογαιοκτήμονας ο άλλος;

Ναι αλλά προπαγανδίζουν εγκληματική ιδεολογία λένε κάποιοι. Δίκαιες οι επιθέσεις εναντίον τους. Ο Μαρξισμός ευθύνεται για εγκλήματα. Δεν δικαιολογούνται σήμερα διανοητές και καλλιτέχνες να προπαγανδίζουν τον Κομμουνισμό.

Αν όμως δεχθούμε ότι για τα εγκλήματα του Στάλιν ευθύνεται ο Μάρξ και ο Κομμουνισμός (σημ. που ποτέ άλλωστε δεν εφαρμόστηκε πουθενά στον κόσμο έως σήμερα και παραμένει ζητούμενο και πιθανότατα ουτοπία), τότε για να είμαστε συνεπείς θα πρέπει να παραδεχθούμε πως και γα τα εγκλήματα της Δυτικής αλλά και Ανατολικής Εκκλησίας ευθύνεται ο Ναζωραίος και ο Χριστιανισμός.

Και όλοι αυτοί που επιτέθηκαν στη Μποφίλιου για τα πολυτελή ρούχα της στο Λονδίνο, θα πρέπει για να είναι συνεπείς να επιτεθούν και σε Μητροπολίτες και Εκκλησία. Για τα χρυσοποίκιλτα άμφια. Για τους πολυτελείς Ναούς και Μοναστήρια. Για την τεράστια περιουσία τους. Ή όχι;

Περίσσεψε η υποκρισία σε αυτό τον τόπο, σε αυτό τον κόσμο…

Όσοι δεν μπορούμε να είμαστε γνήσιοι Χριστιανοί. Όσοι δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να αγωνιστούμε για ένα καλύτερο κόσμο. Όσοι είμαστε μετανοημένοι κομμουνιστές και αριστεροί εν γένει.

Για να διασκεδάσουμε τις ευθύνες μας, τις τύψεις και τις ενοχές μας γι’ αυτό τον μη αγγελικό μας κόσμο.

Μπορούμε να πυροβολούμε τον Ντίλαν και τον Νταλάρα που απέκτησαν περιουσία. Τον Σαββόπουλο που στη διάρκεια της πανδημίας διαφημίζει μπύρα. Τη Νατάσα που φόρεσε μοδάτα ρούχα στο Λονδίνο.

Καθένας από μας μπορεί και θα ήθελε να τα κάνει. Αυτοί όχι!!!