ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

τ. Λυκειάρχη

Δεν ξέρω πόσο είναι επιτρεπτό στην ταπεινότητά μου να εκφράσει τη δυσφορία της για την παρατηρούμενη εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα διεξαγωγή αλεκτορομαχίας μεταξύ των επιδόξων σωτήρων του λαού.

Αντλώ όμως το ελάχιστο δικαίωμα να παραπονεθώ ως ελάχιστο μέλος του κυριάρχου λαού για ό,τι παρατηρείται αυτές τις ημέρες, κατά τις οποίες εκτοξεύονται βαρείς ενίοτε χαρακτηρισμοί μεταξύ των διεκδικητών του ρόλου του ιερουργού για το παλλάδιο της Δημοκρατίας.

Νομίζει η ταπεινότητά μου ότι οι εκτοξευόμενες εναντίον των πολιτικών – κομματικών αντιπάλων ελάχιστα τιμούν το υψηλό αξίωμα του λειτουργού του τελειοτέρου των πολιτευμάτων, της Δημοκρατίας.

Ο σώφρων λαός καλόν είναι να μη μεταβάλλεται σε ακροατήριο που φωνάσκει, επιδιδόμενο σε χειροκροτήματα και ανεμίζει έγχρωμα σίχνα κάθε φορά, που ο επίδοξος σωτήρας του υψώνει τον τόνο της φωνής του συνοδευόμενον από κινήσεις οργής και αγανάκτησης των άνω άκρων του.

Κάποτε θα πρέπει οι διεκδικητές των τυχών του λαού να εκθέτουν με σαφήνεια και ειλικρίνεια τις αγαθές προθέσεις τους για τη λύση των οξέων προβλημάτων του λαού, για την καθιέρωση κλίματος ηρεμίας, συναδέλφωσης και αγαστής συνεργασίας, που θα οδηγήσουν στην ευημερία του λαού. Το πνεύμα της ομοψυχίας, όπως το διατύπωσε ο μεγάλος ιστορικός της κλασικής αρχαιότητος Αλιμούσιος Θουκυδίδης, είναι το βάθρο το αρραγές πάνω στο οποίο δομείται η πρόοδος του λαού.

Είναι ηλίου φαεινότερον ότι η ομοψυχία θωρακίζει με ασφάλεια τον λαό, προστατεύει την εδαφική του κυριαρχία, διατηρεί τον νου του απερίσπαστο και τον οδηγεί σε επίζηλες διακρίσεις.

Λησμονούν οι διεκδικητές του επιζήλου αξιώματος του εκλεκτού του λαού ότι, εμπιπραμένων των οικιών ημών, δεν θεωρείται κόσμιον και εθνωφελές ημείς να άδωμεν παραφώνως.

Και νομίζει η ταπεινότητά μου ότι βραδυφλέγεται ο κίνδυνος ο εξ ανατολών.

Βρυχάται ο ανατολικός γείτων και απειλεί.

Ποιος μας εγγυάται, ότι κάποια στιγμή η παρούσα λεκτική απειλή μπορεί να πάρει τη μορφή πράξης; Το απευχόμεθα!

Ευλογημένος από τον Μεγαλοδύναμο ο τόπος μας, όμως εμείς διαθέτουμε στο DNA μας το σαράκι της διχόνοιας από τα αρχαιότατα ακόμη χρόνια, αδιαφορώντας για το προτρεπτικό σάλπισμα των ανεξίτηλων στίχων του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού καθώς και του Επτανησίου Κάλβου προς αποφυγή του ολεθρίου πάθους.

Οι τύχες του λαού ουδέποτε κατέστησαν αιώνιο κτήμα. Υπακούουν στον άτεγκτο νόμο της διαδοχής, εφ’ όσον είναι στητή κι ολόρθη η Δημοκρατία και δεν γίνεται βορά ανελευθέρων, αυταρχικών και αντιλαϊκών εγκεφάλων, που λειτουργούν ως κερκόπορτες.

Ομονοήσατε, φίλοι επίδοξοι και αυτόκλητοι διεκδικητές των τυχών του λαού και ειρηνικά, έντιμα, ευγενικά, μακριά από την εκτόξευση την αφείδωλη πηλού εγκύψατε στοργικά πάνω στα προβλήματα του λαού.

Και μη λησμονείτε ότι το ψεύδος έχει κοντά ποδάρια. Και ούτε είναι βεβαία η διαρκής ίππευση σε δάνειο ίππο. Ο αυθέντης του υποζυγίου δεν αργεί να υποχρεώσει σε κάθοδο τους ανειλικρινείς και φίλαυτους αναβάτες.

Ο κυρίαρχος λαός απαιτεί ηρεμία και γαλήνη και έχει στραμμένο το βλέμμα του στην ορθή και σύντομη λύση των προβλημάτων του. Και είναι πολλά τα προβλήματα. Με κυρίαρχο ανάμεσά μας την αιμορραγία των επιστημονικών και δημιουργικών μας Μελών, τα οποία καρπούνται οι μη πονήσαντες.

Αρκετά διογκώσαμε το βαλάντιο των αλλοδαπών με τη χρήση των εγκεφάλων των δημιουργικών νέων μας.

Και τέλος ας λειτουργούμε με σωφροσύνη! Αυτό είναι το υψηλό μας χρέος, αν αγαπάμε ειλικρινά τον λαό, του οποίου είμαστε εντολοδόχοι με ημερομηνία λήξεως.