ΑΡΘΡΟ
Του Γ.Κ. Χατζόπουλου
τ. Λυκειάρχη
«Το μόνο πραγματικά εθνικό σύμβολο της πατρίδος μας είναι η σημαία. Και ο σταυρός είναι ένα σύμβολο σημαντικό, αφού στη σκιά του συγκεντρώνονται πολλοί συμβολισμοί. Πάντως, μιλώντας για το εθνικό μας σύμβολο (τη σημαία) και σε αυτή την ηλικία, όταν βλέπω την ελληνική σημαία, λυγίζω» (Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ, Από μένα αυτά…).
Γαλανόλευκη και σταυρός. Δυο σύμβολα, που συνυπάρχοντα, εκφράζουν την Ελλάδα. Η πρώτη η ψυχή της πατρίδος μας, ο δεύτερος η απόλυτη έκφραση της πίστης μας.
Από σύμβολο οδυνηρό μαρτυρίου μετετράπη σε σύμβολο αισιοδοξίας, σε σύμβολο βαθιάς κατάνυξης και βαθύτατου σεβασμού.
Αμέτρητοι εκείνοι που προσέφεραν εαυτούς θυσία εκούσια για να κρατήσουν αμαγάριστοι από την απρέπεια και την ασέβεια, που επιδεικνύουν οι αρνητές του δικαιώματος της ελευθερίας.
Σύμβολο που συνοδεύει τιμητικά στην τελευταία κατοικία τους, όσους έχασαν τη ζωή τους για το καλό της πατρίδος ή προσέφεραν αφιλοκερδώς υψηλή υπηρεσία σ’ αυτήν.
Είναι όντως συγκινητικό το παράδειγμα του Έλληνα εύζωνου στρατιώτη, του Κουκκίδη Κωνσταντίνου, φρουρού της ελληνικής σημαίας στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, που, ενώ διατάχθηκε από τα τέρατα του Ναζισμού να υποστείλει την ελληνική σημαία από το κορυφαίο επίτευγμα του κλασικού μας πολιτισμού με την παγκόσμια ακτινοβολία, την ακρόπολη των Αθηνών, αρνήθηκε να αναρτήσει τη γερμανική με τη σβάστικα, περιεβλήθη την ελληνική σημαία και αυτοκτόνησε πέφτοντας από τον ιερό βράχο στις 27 Απριλίου 1941.
Και όμως αυτό το σύμβολο το χιλιοαιματοβαμμένο κάποιοι απάτριδες, ανιστόρητοι και ανθέλληνες το υποβαθμίζουν χαρακτηρίζοντάς το ως ένα απλό πανί. Και όχι μόνο το υποβαθμίζουν, αλλά επιδεικνύουν την ασέβειά τους είτε ποδοπατώντας το είτε και καίγοντάς το.
Πώς μπορεί όμως ένα λαός να ζήσει χωρίς το εθνικό του σύμβολο; Πώς μπορεί να μη νιώθει ρίγος συγκίνησης κατά την έπαρσή του;
Γιατί με την έπαρσή του επαίρεται και η Ελλάδα μας, που αυτό την ενσαρκώνει.
Αλίμονο σ’ όσους αυτόκλητοι αναλαμβάνουν να χειρισθούν τις τύχες της πατρίδας μας να ανέχονται τη βεβήλωση του κορυφαίου συμβόλου μας και να κλείνουν τα μάτια τους μπροστά στη βαρβαρότητα των απάτριδων και ανθελλήνων.
Μήπως μια τέτοια βέβηλη πράξη θα έπρεπε να ενταχθεί στα πιο ειδεχθή εγκλήματα επισύροντας την ποινή της ισόβιας κάθειρξης αντάμα με την ποινή της ατιμίας, δηλαδή της στέρησης των πολιτικών δικαιωμάτων εφ’ όρου ζωής;
Δεν ζει κανένας λαός χωρίς πατρίδα και συμπερασματικά δεν ζει χωρίς το εθνικό του σύμβολο, που είναι ταυτισμένο μ’ αυτήν.
Και το άλλο κορυφαίο σύμβολό μας, ο σταυρός, στέφει προστατευτικά την κορυφή της γαλανόλευκης.
Πίστη στην πατρίδα και σεβασμός στο σύμβολο της Ορθοδοξίας είναι αδιανόητο να μη συνυπάρχουν. Γιατί αυτά τα δυο σύμβολα μας εμψυχώνουν στους δυσχείμερους καιρούς και μας κρατούν στητούς κι ολόρθους.
Αυτά είναι τα αιώνια σύμβολα της ταυτότητάς μας, τα οποία έχουμε χρέος να τιμάμε καθώς πρέπει. Είναι βαθύτατο το χρέος μας.
