ΑΡΘΡΟ
Του Γ.Κ. Χατζόπουλου
Τ. Λυκειάρχη
ΠΕΡΙΟΔΟΣ Ι’
Με ανυπόκριτη αγάπη απαντώ στο σημερινό σου παράπονο – πικρία. Γνωρίζω καλά ότι εδώ και καιρό δέχεσαι πετριές άδικες. Και μη νομίσεις ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει μόνο σε σένα. Είναι ουκ ολίγοι εκείνοι οι συνάνθρωποί μας, που πετροβολούνται! Όμως σ’ αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει να θεωρούν τιμή τους το πετροβόλημα, όταν βέβαια αυτό φαίνεται χωρίς να φταίνε. Το κρίμα ανήκει σ’ όλους εκείνους, που έχοντες στεγνωμένη την ψυχή τους, επιδίδονται σε έργο, που πληγώνει ψυχές.
Σ’ αυτήν την περίπτωση σου δίνεται η καλύτερη ευκαιρία να ξεδιπλώσεις τον πλούτο των αρετών με τις οποίες είναι προικισμένη η ψυχή σου.
Στο ιοβόλο πετροβόλημα άφησε να ξεδιπλωθεί το μεγαλείο της ψυχής σου. Χαλιναγώγησε την υπαρκτή ανθρώπινη αδυναμία της ανταπόδοσης, που εκδηλώνεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Δείξε ολοκάθαρα πως είσαι γεμάτος από την αρετή της συγχώρησης. Και μη θεωρήσεις ως αδυναμία ότι δεν ανταπέδωσες την πικρία, που δοκίμασες. Ξέρε το καλά πως σ’ αυτήν την περίπτωση φαίνεται ολοκάθαρη η παλληκαριά της ψυχής σου.
Και αν προχωρήσεις ακόμη πιο πέρα, τότε θα είσαι ο αληθινός νικητής της ζωής. Αν καταφέρεις να μετατρέψεις τη χολή σε ηδύποτο ρόφημα, τότε εύλογα θα κερδίσεις τον δίκαιο έπαινο εκείνων, που στέκουν αδιάφοροι μπροστά στην ανθρώπινη μικροψυχία. Και μη θεωρήσεις αυτή σου την στάση ως ήττα.
Είναι νίκη περιφανής, σπάνιο φυσικά είδος στο χώρο της ανθρώπινης κοινωνίας. Αν έτσι συμπεριφερθείς, δύσκολο μα την αλήθεια κατόρθωμα, δικαιωματικά θα πολιτογραφηθείς επίλεκτο μέλος της κοινωνίας, που ζει σε χώρο στενό και αποτελεί εύκολο στόχο, που θα συγκεντρώνει τα πικρόχολα σχόλια. Όμως εσύ με καθάρια τη συνείδηση και οπλισμένος με τη βεβαιότητα ότι δεν ανταπέδωσες τα ίσα, δεν θα βασανίζεσαι από τύψεις.
Εύλογα θα αντιτείνεις ότι αυτό, που σου ζητώ είναι σχεδόν ακατόρθωτο, είναι είδος εν ανεπαρκεία. Δεν θα σε αδικήσω. Όμως ξέρε το καλά πως, αν φτάσεις σ’ ένα τέτοιο σημείο συμπεριφοράς, θα είσαι το αλάτι της ζωής, που θα προστατεύει την κοινωνία από τη σήψη και ποικίλα ανομήματα.
Και είναι αναμφισβήτητα αληθές ότι η κοινωνία έχει ανάγκη από το αλάτι της ζωής. Αν έλειπε τούτο το αλάτι από τη ζωή, τότε μοιραία θα είχαν γιγαντωθεί όλες οι ανθρώπινες αδυναμίες, οι οποίες αργά, μα σταθερά συνεργούν στην αποσύνθεση και στη διάλυση της ύπαρξης ενός κοινωνικού συνόλου, που είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένο να ζει στα πλαίσια της ύπαρξης μιας όσο το δυνατόν πιο αποδεκτής λειτουργίας νόμων, οι οποίοι θα λειτουργούν ως ασφαλής τροχοπέδη στο να στέκεται όρθια η Πολιτεία χωρίς επικίνδυνους κλυδωνισμούς.
Δικαιωματικά, να είσαι βέβαιος ότι θα σου ανήκει ο ζηλευτός δίκαιος έπαινος.
