ΑΡΘΡΟ
Της Τόλης Καραγιαννίδου – Τσολπίδου
Συνταξιούχου τραπεζικής υπαλλήλου πρώην Α.Τ.Ε.
«Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές» είπε ο Ιησούς στην Ιερουσαλήμ που οι Γραμματείς και Φαρισαίοι είχαν την ερμηνεία των νόμων που ήταν αποκλειστικότητά τους (διότι ήταν διεφθαρμένοι, άπληστοι, εγωιστές, φιλάργυροι). Η έννοια αυτή τώρα στρέφεται κυρίως κατά πολιτικών που άλλα υπόσχονται και άλλα εκτελούν ή δεν εκτελούν.
Η υποκρισία είναι προσποίηση και υποκριτής είναι αυτός που προσποιείται αισθήματα, σαν μια τέχνη ηθοποιού, δεν είναι πραγματικότητα.
Οι σημερινοί πολιτικοί περιτριγυρίζονται από επικοινωνιολόγους που διαμορφώνουν την εικόνα τους, ανάλογα με το κοινό στο οποίο απευθύνονται, ενώ οι ομιλίες τους γραμμένες από αυτούς με αόριστες προτάσεις, χωρίς πολιτικές θέσεις. Μια δημαγωγία δηλαδή. Παρουσιάζουν τον υποψήφιο Βουλευτή, Νομάρχη, Δήμαρχο, Περιφερειάρχη ως άνθρωπο της διπλανής πόρτας. Τα δε ιδιωτικά κανάλια βοηθούν σ’ αυτό κι έτσι οι υποψήφιοι παίζουν διάφορους ρόλους. Τα δε ψηφοδέλτια γέμισαν από διάσημους από τον αθλητισμό ή τον καλλιτεχνικό χώρο για καθαρά προσέλκυση ψήφων και όχι για τις ικανότητές τους. Υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις. Είναι κρίμα όταν είναι άτομα με σκάνδαλα, ρουσφέτια, μίζες και τακτοποίηση ημετέρων. Ο κόσμος όμως έχει κουραστεί από τα ψέματα και την υποκρισία του πολιτικού συστήματος με αποτέλεσμα αρνητικό για τις πλάτες του ελληνικού λαού και για αυτό παρατηρείται μείωση της συμμετοχής στις εκλογές και αύξηση κομματικών μορφωμάτων. Όμως υπάρχει ενημέρωση στο διαδίκτυο με πραγματικά γεγονότα που συμβαίνουν, ώστε καθένας μας να μαθαίνει το ποιόν του κάθε πολιτευόμενου. Τους πολίτες δεν τους ενδιαφέρει σε ποιο κοσμικό γεγονός έχει παρευρεθεί ο τάδε Δήμαρχος, Νομάρχης, Περιφερειάρχης, Βουλευτής ή όποια «ωραία» ατάκα είπε στον αντίπαλό του, αυτό είναι Λαϊκισμός.
Βέβαια και οι πολίτες ευθύνονται γι’ αυτούς που ψηφίζουν. Άρα όχι στους αυτόκλητους σωτήρες της κοινωνίας κάθε τόπου, οργανώσεων, συνδέσμων, Προέδρων, εθελοντών Κυβερνητικών ή μη, διότι υπάρχει καχυποψία, αφού μετά ακολουθούν πολιτικές καριέρες πολύφερνες και διορισμό σε θέσεις Δημοσίου.
Έτσι αυτοπροβάλλονται και δεν δικαιούνται να ηθικολογούν, αφού φιλοδοξούν κάνοντας πελατειακή σχέση με πλήρη απαξίωση της έννοιας της Δημοκρατίας.
Η Δικτατορία της πλειοψηφίας καταρρακώνει τα δικαιώματα της μειοψηφίας με παραγραφή των ατομικών δικαιωμάτων (εδώ και τώρα απλή αναλογική).
Μπράβο σ’ αυτούς που δεν συχνάζουν σε γραφεία Βουλευτών, Δημάρχων, Νομαρχών κτλ. με δόλιους για την κοινωνία σκοπούς. Δηλαδή ατομικά συμφέροντα, όπως προανέφερα, απαράδεκτα για τους νόμους μιας Δημοκρατικής Πολιτείας. Άλλα λέγονται στο δημόσιο χώρο και άλλα γίνονται παρασκηνιακά.
Συμπέρασμα: Η πράξη της ζωής είναι αυτή που δικαιώνει ή αντίθετα εξευτελίζει το άτομο. Ιδεολόγοι επαναστάτες υπήρξαν ελάχιστοι. Για τον ανθρώπινο άθλο είναι πλασμένοι μόνο οι εκλεκτοί και όχι οι επαγγελματίες επαναστάτες που δρουν εν ονόματι του Λαού.
Θα το πω και πάλι. Στις εκλογές ψηφίζουμε νέα άτομα που δεν έχουν εμφανιστεί στο πολιτικό προσκήνιο και που δεν έχουν εκτεθεί. Όχι στους παλαιοκομματικούς επαγγελματίες πολιτικούς. Ναι σ’ αυτούς που για πρώτη φορά θα μας ζητήσουν τη ψήφο τους. Μαύρο σε όλους τους παλιούς, στους ίδιους και στους ίδιους.
