Πλήρωσαν με τη ζωή τους τη χρόνια και ποικιλόχρωμη πολιτική αναλγησία και ανομία για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη

ΑΡΘΡΟ

Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά

ATPL

AIRLINE PILOT

B737NG AIRBUS 320

Για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη! Πλήρωσαν με τη ζωή τους τη χρόνια και ποικιλόχρωμη πολιτική αναλγησία και καιροσκοπία.

Το κυνήγι του κέρδους έχει ξεπεράσει σε πολλές περιπτώσεις τη λογική και την ουσία της ζωής.

Το κέρδος είναι μια έννοια σχετική και για αυτό επικίνδυνη, επειδή ποτέ δεν είναι αρκετό.

Ανομία είναι η λέξη που περιγράφει ποια είναι η αιτία που αυτοί οι συνάνθρωποι μας δολοφονήθηκαν χωρίς να γνωρίζουν, μπαίνοντας στο μοιραίο τρένο. Στην πραγματικότητα δοκίμαζαν την τύχη τους στον «Γύρο του Θανάτου» στα παλιά Λούνα Παρκ.

Στην κοινωνία υπάρχει δίκαιη οργή. Η φονική συστημική αποτυχία, που κόστισε άδικα τη ζωή σε τόσους ανθρώπους, δικαιολογεί το πένθος και τον θυμό. Η οργή πρέπει να γίνει ορμή για γρήγορη ανάταξη των ελλειμμάτων. Να είναι ο θυμός έλλογη πίεση για δημιουργία και όχι μηδενιστική ροπή προς την καταστροφή. Για να συντελεστεί αυτός ο μεταβολισμός του συναισθήματος, θα πρέπει οι πολιτικές δυνάμεις να του δώσουν θετικό περιεχόμενο και διέξοδο.

Αυτά στο ιδεώδες, στο ιδεατό.

Οι πολίτες εξοργίζονται από όσα διαβάζουν ή ακούν καθημερινά μετά την τραγωδία με το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη. Απαιτούν απαντήσεις, πέρα από τις προσωπικές ευθύνες του μοιραίου σταθμάρχη. Αναρωτιούνται, για παράδειγμα, πώς είναι δυνατόν να βρέθηκε ένας τόσο άπειρος υπάλληλος μόνος του σε μια τόσο νευραλγική θέση. Δεν χωρούν δικαιολογίες. Αυτές οι απαντήσεις πρέπει να δοθούν, και μάλιστα άμεσα.

Η αλήθεια είναι ότι εάν κάποτε στη ζωή σου, για κάποιον, οποιονδήποτε λόγο, ήσουν «τακτικός» επιβάτης τρένου, θέλεις δεν θέλεις, συνειδητά ή ασυνείδητα, τοποθετείς τον εαυτό σου μέσα στα βαγόνια των Τεμπών.

Πόσο μάλλον, εάν το ταξίδι με το τρένο ταυτίζεται και φέρει αρώματα και αναμνήσεις των φοιτητικών σου χρόνων! Πόσο μάλλον, όταν έχεις βιώσει πολλές φορές όλα τα «λογικά» παράλογα και τα σταθερά «ευτράπελα» του ελληνικού σιδηροδρόμου. Πόσο μάλλον, όταν αναλογίζεσαι πόσο πραγματικά τυχερός είσαι που δεν έχεις υποστεί οποιαδήποτε σωματική βλάβη λόγω της διαχρονικής ελληνικής, γραφειοκρατικής και γραφειοκρατούμενης, «ρουσφετολογικής» πολιτικής αιώνιας μικρό-πολιτικής, ασυνειδησίας, νόμιμης και σύννομης ανηθικότητας που χαρακτηρίζει το επικίνδυνα στοχοκεντρικό πολιτικό μας σύστημα.

Πόσο μάλλον, όταν πληροφορείσαι ότι η πλειοψηφία των συνανθρώπων μας που δε ήταν τυχεροί όπως εσύ, που δεν θα ξανανταμώσουν με τις οικογένειές τους, ήταν φοιτητές. Όπως εσύ, κάποτε. Τότε που ταξίδευες με το τρένο. Ανέμελα. Με φίλους. Με φίλες. Με παρέες. Φλέρταρες. Μετά από ξενύχτια. Μετά από γιορτές. Μετά από τριήμερα. Που πολλές φορές ήσουν αναγκασμένος να μένεις όρθιος, διότι δεν υπήρχαν κενές θέσεις. Μετά από γιορτές. Μετά από τριήμερα. Και όταν έφτανες στον σταθμό σου, μετά από άπειρες στάσεις και «έκτακτες», μα συνήθεις, καθυστερήσεις, έπαιρνες τηλέφωνο τους δικούς σου, οι οποίοι ανεξαρτήτως ώρας, περίμεναν πάνω από το τηλέφωνο «Έλα, μόλις έφτασα. Όλα καλά. Πέσε κοιμήσου μάνα τώρα. Μην ανησυχείς. Θα τα πούμε αύριο πάλι».

Πόσο μάλλον, όταν αναλογίζεσαι ότι αυτά τα συνήθη λόγια, που ενίοτε τα έλεγες μηχανικά, άχρωμα ή βιαστικά, κάποιοι δεν θα τα ξαναπούν, κάποιοι δεν θα τα ξανακούσουν. Πόσο μάλλον, όταν αυτό το καθημερινό δικαίωμά τους το στέρησαν «Άλλοι». Πόσο μάλλον, όταν αυτοί οι «Άλλοι», απολαμβάνουν χρόνια τώρα σε σταθερή βάση και δίχως ιδιαίτερο κόπο, την ανοχή μας, των ωχαδερφισμό μας, τη ψήφο μας. Πόσο μάλλον, όταν αυτοί οι «Άλλοι», ανεξαρτήτως χρώματος και ιδεολογίας, φαντάζουν συνεχώς όλο και πιο όμοιοι. Πόσο μάλλον, όταν αυτοί οι «Άλλοι» ξεπουλάνε οτιδήποτε δεν τους ανήκει και βαφτίζουν πρόοδο και εξέλιξη αριθμούς και στατιστικά. Πόσο μάλλον, όταν το κόστος για την κατάκτηση όλων αυτών των στόχων συμψηφίζεται με ανθρώπινες ζωές. Ζωές αθώες, με όνειρα, με οικογένειες, με φίλους. Ζωές διπλές, καθώς δεν χάθηκαν μόνο οι άτυχοι επιβάτες, αλλά και οι οικογένειές τους, που δεν θα ξημερώσει ποτέ ξανά γι’ αυτούς. Ζωές όπως οι δικές μας. Με μια σημαντική διαφορά. Δεν ήταν τόσο τυχεροί, όσο εμείς.

Πλήρωσαν με τη ζωή τους τη χρόνια και ποικιλόχρωμη πολιτική αναλγησία και καιροσκοπία. Ένα συγγνώμη, μία παραίτηση, μία ενδεχόμενη φυλάκιση, δεν θα φέρουν πίσω τους συνανθρώπους μας. Τρέμω. Ανατριχιάζω. Δακρύζω. Θυμώνω. Και πάλι δακρύζω.

Πρώτη του Μάρτη, πρώτη μέρα της Άνοιξης, έλαχε να είναι και η πιο σκοτεινή και δακρύβρεχτη μέρα της σύγχρονης ιστορίας της χώρας μας. Μακάρι οι οικογένειες των θυμάτων να καταφέρουν να βρουν δύναμη για συγχώρεση και γαλήνη. Μακάρι τα τραγικά γεγονότα να μην εργαλειοποιηθούν, όπως σε άλλες περιπτώσεις.

Μακάρι να είναι η τελευταία φορά που κινδυνεύουν αθώοι πολίτες από ένοχους πολιτικούς. Εάν έχεις υπάρξει ποτέ σου «τακτικός» επιβάτης τρένου, σήμερα πενθείς κι εσύ κοντά στις οικογένειες των αδικοχαμένων τη φοιτητική σου αθωότητα, σήμερα γύρισες σπίτι σου από τη δουλειά και αγκάλιασες τη σύζυγο και το παιδί σου, σήκωσες το τηλέφωνο και είπες στους δικούς σου «Είμαι καλά. Σας αγαπώ».

Όλη η Ελλάδα πενθεί την τραγωδία των Τεμπών.

Σε αυτό πένθος είμαστε όλοι μαζί, κανείς και τίποτε στον κόσμο δεν μπορεί να μας χωρίσει ή να μας διχάσει, ούτε καν οι πολιτευτές με τα ενδεχόμενα αήθη τους επικοινωνιακά τερτίπια.