ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

τ. Λυκειάρχη

ΕΙΚΟΝΕΣ ΖΩΗΣ ΑΝΕΞΙΤΗΛΕΣ

 

«Μη θησαυρίζετε υμίν θησαυρούς επί της γης, όπου σης και βρώσις αφανίζει = Μη συγκεντρώνετε για τον εαυτό σας θησαυρούς στη γη, τους οποίους ο σκόρος και η σκουριά τους αφανίζουν» (Ματθ. στ’, 19).

 

Φλέγεται στις ημέρες μας ο πλανήτης. Και πότε δεν φλεγόταν! Από την ώρα που πάτησε το πόδι του το κατευφημισμό λογικό ον στον ευλογημένο πλανήτη μας, η άτεγκτη ιστορία καθίσταται μάρτυρας αφαίρεσης ζωής ανθρώπινης. Και οι κυρίαρχες αιτίες είναι τα δυο κορυφαία πάθη του ανθρώπου: η πλεονεξία και η ματαιοδοξία. Η πρώτη για να ικανοποιήσει το σαρκίον και η δεύτερη την αρρωστημένη νοοτροπία του ανθρώπου να τροφοδοτεί αέναα το εγώ του.

Διαχρονικός ο ευαγγελικός λόγος. Αναρίθμητες οι συγκρούσεις ανάμεσα στους λαούς, από τις ψυχές των οποίων έλειψε και εξακολουθεί να λείπει ο αξεθώριαστος από τον παντοκαταλύτη χρόνο λόγος του μεγάλου αποστόλου των Εθνών Παύλου: «Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον». Πειθήνια όργανα των δύο μεγάλων παθών τους οι άνθρωποι, της πλεονεξίας και της ματαιοδοξίας, έχτισαν απέραντες αυτοκρατορίες θεμελιωμένες πάνω σε εκατόμβες αθώων συνανθρώπων τους χωρίς να τους τύπτει η συνείδησή τους, χωρίς να νιώθουν και την ελάχιστη ενοχή. Και δε μαστιγώνονταν από τις Ερινύες, γιατί τους έλειπε η αγάπη προς τον έχοντα ίσα δικαιώματα συνάνθρωπό τους.

Η ιστορική Δέλτος είναι κατάφορτη από σωρεία αυτοκρατοριών, που κατέρρευσαν, αφήνοντας πίσω τους αίμα, τέφρα και ερείπια. Και όσα μνημεία πολιτισμού, που καυχώνται ότι άφησαν πίσω τους, δεν είναι τίποτε άλλο παρά καρποί αδικίας, κακίας, άμετρης πλεονεξίας, ματαιοδοξίας και εκατόμβες αθώων.

Στις ημέρες μας, ημέρες της δήθεν προσέγγισης των λαών και της ειρηνικής συνύπαρξης, εξακολουθούν να βρίσκονται σε έξαρση τα αλόγιστα πάθη των ανθρώπων.

Λιμοί, λοιμοί, οδυρμοί, πόνος βαθύς, ασυγχώρητη αδικία και περιφρόνηση της θεόδοτης ελευθερίας εναλλάσσονται ως οικόσημα στα νοερά παλλάδια της ανθρωπότητας.

Φαίνεται πως η λογική κατέστη είδος απουσιάζον από τον κώδικα της γλωσσικής επικοινωνίας. Και αντί αυτή να εγκατασταθεί μόνιμα στο παλλάδιο της ανθρώπινης ψυχής, στραγγαλίζεται καθημερινά αντικαθιστάμενη από την αλόγιστη έγνοια της επινόησης και χρήσης μέσων βέβαιου αφανισμού του ανθρώπινου Γένους. Και μαζί με το ανθρώπινο Γένος ήδη τίθεται σε άμεσο αφανισμό και το θείο δώρο, ο πλανήτης.

Μάρτυρες έμφορτοι πικρίας και απογοήτευσης απεχθανόμεθα τους ευφυείς επιστήμονες συνανθρώπους μας, που καθιστάμενοι, δυστυχώς, όργανα πλεονεκτών και ματαιοδόξων επινοούν μέσα ολέθρου, συμφοράς και δακρύων.