Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα, όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον

ΑΡΘΡΟ

Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά

ATPL

AIRLINE PILOT

B737NG AIRBUS 320

Τελέσθηκε στις 5 Ιουνίου το τεσσαρακονθήμερον μνημόσυνον του Μακαριστού Μητροπολίτου Δράμας κυρού Παύλου.

Σε έναν κόσμο που το καλό και το συμφέρον του ατόμου ταυτίζεται με την εξουσία και το χρήμα, η ορθόδοξη εκκλησία επισημαίνει σε μας την αλήθεια της ζωής μέσα από τον ύμνο της νεκρώσιμης ακολουθίας της: «Πάντα ματαιότηας τα ανθρώπινα, όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον, ου παραμένει ο πλούτος, ου συνοδεύει η δόξα, επελθών γαρ ο θάνατος, ταύτα πάντα εξηφανίσται».

Και παρότι η ζωή διαχρονικά μας αποδεικνύει την αλήθεια του παραπάνω ύμνου, οι άνθρωποι στην πλειονότητά τους, με πρόφαση την ύπαρξη του θανάτου, επιλέγουν την πλήρη υποταγή τους στο χρήμα, τη δόξα και κάθε είδους πρόσκαιρη ηδονή.

Γι’ αυτό, πολύ λίγοι άνθρωποι καταφέρνουν με τον τρόπο που εκφράζονται και ζουν, να γίνουν παράδειγμα προς μίμηση για τους υπόλοιπους, ενώ ελάχιστοι είναι εκείνοι που κερδίζουν την εκτίμηση και την αγάπη μας για πάντα.

Μακαριστέ Μητροπολίτη Δράμας κυρέ Παύλε.

Δια ακόμη μια φορά, όπως ακριβώς έγινε και στην διάρκεια της εξόδιας ακολουθίας του και της ταφής του, για ακόμη μια φορά παίχτηκε ένα ακόμη παιχνίδι εντυπώσεων τόσο του Κλήρου, όσο και των πολιτικών παρισταμένων, στα σαράντα του μνημόσυνου του πρώην Μητροπολίτου Δράμας κυρού Παύλου.

Ψάχνοντας και κοιτώντας εξόδιους Ιεραρχών διαπιστώνω ότι το τελετουργικό είναι πανομοιότυπο σχεδόν, όπου οι υπερβολές είναι αυτές που επιφέρουν σύγχυση και πολλούς χριστιανικούς και όχι μόνο πειρασμούς για σχόλια, μιας και ο ξορκισμός του θανάτου σε κάθε κληρικό, ιδιαιτέρα σε κάθε Ιεράρχη, είναι κάτι το προσφιλές, αλλά και το πιο αποφεύγον. Ματαίως όμως μιας και είναι κάτι το οποίο ενεδύθη, είναι κάτι το οποίο το γνωρίζει και το ζει ανθρώπινα μιας και έχει τελέσει και τελεί εκατοντάδες εξόδιους συνανθρώπων μας και αυτό αποτελεί για αυτόν κάτι το μελλούμενο, κάτι το οποίο πρέπει να ποθεί και επιθυμεί σφοδρά.

Αυτό μου θυμίζει κάτι πολύ κοινό σε όλους μας. Όταν κάποιος επισκέπτεται ένα γιατρό ο όποιος αρχίζει να λέγει στον ασθενή πρέπει να κόψεις εκείνο, το άλλο, ιδιαιτέρως πρέπει να κόψεις το τσιγάρο, ενώ ο ίδιος είναι φανατικός καπνιστής. Και εάν ο ασθενής-πελάτης είναι και λίγο πιο θαρραλέος και του αντιτείνει «εσείς γιατρέ γιατί καπνίζετε;», τότε ο γιατρός του δίνει την στερεοτύπη πάντοτε ίδια απάντηση, «εδώ τώρα μιλάμε για σένα και όχι για μένα». Έτσι παραλληλίζοντας στο προ θανάτου μυστήριο το ότι έχει να κάνει με άλλον θάνατο, ίσως πολλές φόρες να είναι ένα αμελητέο συμβάν, μόνο που ξεχνάνε ιδιαιτέρα ο κλήρος ότι όλων η ώρα κάποια στιγμή θα φτάσει αργά ή γρήγορα.

Σίγουρα όλοι μας εν ζωή, Κλήρος και λαός, σάρκα έχουμε και το πρώτο χαρακτηριστικό αυτής είναι οι επιθυμίες, και οι αδυναμίες. Έτσι ό,τι και να είσαι, όταν έρχεται η ώρα του θανάτου κατά το ανθρωπινό, είναι κάτι που το αντιμετωπίζεις μόνος σου μιας και μόνος έρχεσαι στον κόσμο και μόνος σου φεύγεις, και το πώς εκείνη την στιγμή το διαχειρίζεσαι είναι κάτι το εντελώς προσωπικό και ουδείς μπορεί να το περιγράψει.

Αυτά είναι τα εν ζωή και προ του θανάτου σκέψεις και θεωρίες. Όταν φύγεις από αυτόν τον μάταιο κόσμο τα πάντα είναι μια ματαιοδοξία και σίγουρα όλοι εμείς που πρεσβεύουμε στον Ανάστατα Κύριο μας και στην μέλλουσα ζωή, δεν έχουμε ανάγκη από τίποτα παρά από ευχές και καλές πράξεις – ελεημοσύνες. Όπως διδάχτηκα τόσο στα Κατηχητικά Σχολεία, όσο και στα σχολεία, η ταφή του Κυρίου μας, αλλά και μετά των Απόστολων και στο πέρασμα των αιώνων των εκατομμύρια Αγίων, Μαρτύρων, Ομολογητών, το πέρασμά τους στην άλλη ζωή πάνω από όλα ήταν σεμνό, αθόρυβο, ακόμη και δια μέσου του μαρτυρίου τους.

Δεν είχαν ανθρώπινες ματαιοδοξίες τιμής, μεγάλα και ανόητα λογία έπαρσης, και φυσικά δεν είχαν ταμπέλα, ούτε πηχυαίους τίτλους, για το ποιοι είναι μιας και εκεί στον Ουράνιο κόσμο δεν χωρούν τίποτε άλλο παρά η ρύση του Κυρίου μας που αναγιγνώσκεται στο Ευαγγέλιο της Κυριακής (τῆς Ἀπόκρεω) – Κατά Ματθ. Κε’ 31-46

Eἶπεν ὁ Κύριος, ὅταν ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων, καὶ στήσει τὰ μὲν πρόβατα ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ, τὰ δὲ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων. Τότε ἐρεῖ ὁ βασιλεὺς τοῖς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ, δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με. Τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ οἱ δίκαιοι λέγοντες, κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα καὶ ἐθρέψαμεν, ἢ διψῶντα καὶ ἐποτίσαμεν; πότε δέ σε εἴδομεν ξένον καὶ συνηγάγομεν, ἢ γυμνὸν καὶ περιεβάλομεν; πότε δέ σε εἴδομεν ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ ἤλθομεν πρός σε; Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ βασιλεὺς ἐρεῖ αὐτοῖς, ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε. Τότε ἐρεῖ καὶ τοῖς ἐξ εὐωνύμων, πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοι-μασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ, ἐπείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ οὐ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ οὐ περιεβάλετέ με, ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με. Τότε ἀποκρι-θήσονται αὐτῷ καὶ αὐτοὶ λέγοντες, κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα ἢ διψῶντα ἢ ξένον ἢ γυμνὸν ἢ ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐ διηκονήσαμέν σοι; τότε ἀποκριθήσεται αὐτοῖς λέγων, ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε. Καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον.

Ιερό δέος και άγιος φόβος μάς κατακλύζουν κάθε φορά που σκεπτόμαστε τη Μέλλουσα Κρίση. Η ψυχή μας συγκλονίζεται, προβληματίζεται, σαστίζει. Καλύτερα να μην τα σκεπτόμαστε αυτά, σπεύδουν να απαντήσουν κάποιοι, νομίζοντας ότι έτσι θα γλυτώσουν το μεγάλο Δικαστήριο. Και όμως, η φοβερή αυτή ώρα είναι το πιο βέβαιο γεγονός του μέλλοντος!

Αυτά λοιπόν πρέπει να σκέπτεται εν ζωή ο καθένας μας και μετά θάνατον οι παραμένοντες προσωρινώς στη ζωή να σκέπτονται τα δικά τους.

Όλα τα αλλά τα οποία συμβαίνουν και συνέβησαν στην εξόδιο του Μακαριστού Παύλου, ήταν και είναι καθαρά για το θεαθήναι. Ακούσατε, διαβάσατε, είδατε πουθενά να αναγράφονται τίτλοι στη μεταθανάτιο ζωή; Λέτε ο Κύριος μας να ξεχωρίζει Στρατηγούς, Αρχιερείς, Αεροπόρους, Ιατρούς, Δικηγόρους, Ράφτες, Επιπλοποιούς και να τους κατατάσσει ανάλογα με το τι ήταν στην επίγεια ζωή τους και όχι από τα έργα που έπραξαν;

Αν ναι, τότε ότι έχουμε διδαχτεί είναι μια απάτη και δεν χρειάζεται να πιστεύουμε σε τίποτα. Επειδή αυτό δεν ισχύει, καλό θα είναι αυτοί που έχουν αναλάβει την Χριστιανική μας παιδεία, φρόνημα, διδαχή, να είναι μυαλωμένοι, έντιμοι, και ταπεινοί όπως ήταν ο Κύριος μας και η Παναγία μας.

Αυτά μου έμαθαν στα Κατηχητικά που πήγαινα, αυτά που μου δίδαξαν οι εξομολόγοι που στο άγιο πετραχήλι τους προσέτρεξα, αυτό μου δίδαξαν οι διδάσκαλοι μου.

Βλέποντας όλα αυτά, εάν δεν είχα την εμπειρία ζωής, σίγουρα θα μου προξενούσαν σύγχυση μεγάλη, αμφιταλάντευση, αλλά ο καθένας από εμάς ως άνθρωπος, όταν έχει μέσα του ορίσει το τι είναι Χριστός ο Εσταυρωμένος και Αναστάντας, αυτά τα ακούει, τα βλέπει και γελά.

Σίγουρα ο κυρός Παύλος, ο όποιος είχα την χαρά και την τιμή να είμεθα αμφίπλευρα φίλοι, δεν θα επιθυμούσε κάτι τέτοιο πράγμα, για το οποίο είμαι σίγουρος. Όποτε τον έπαιρνα τηλέφωνο δεύτερη φορά δεν χτυπούσε, μιας και το σήκωνε άμεσα, αυτός ο Πόντιος Μητροπολίτης. Έτσι τον χαρακτήρισαν από την αρχή οι εδώ τοπικιστές, θαρρείς και έχουμε διαφορές οι μεταξύ πολλών και από διαφορά μέρη ερχόμενοι και έχοντας και την αντίστοιχη καταγωγή συνυπήρξαμε στην πόλη αυτή επί χρόνους αμέτρητους με αγάπη και σύνεση. Και ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό το οποίο συνέβη με την εκλογή του στην Μητρόπολη Δράμας και το προβάδισμα της φήμης του ότι είναι Πόντιος. Του το είπα στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις μας ότι αυτό ήταν ένα μεγάλο λάθος και ποτέ δεν διαφώνησε με την άποψή μου, άραγε και γιατί; Πολλές φόρες ήταν Πόντιος πείσμων, αλλά μέσα του με μεγάλη αγάπη, ευγένεια, καλοσύνη δεν θα ήθελε τέτοια παιχνίδια πάνω από το σκήνωμά του και απορώ το πώς τα προσφιλή του πρόσωπα δεν προνόησαν για αυτά και παρόλα τα δήθεν και τα πρέπει από το Ιερατείο, να περισώσει τον αληθινό του χαρακτήρα και να προβάλει την ασβέστη φλόγα που τον διακατείχε για το τρίπτυχο Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια.

Αύτη είναι η μεγάλη μου απορία, την οποία όμως την εκλαϊκεύω με μια εύκολη απάντηση, ότι τον εκμεταλλεύτηκαν και πάτησαν πάνω στα Χριστιανοπατριωτικά του Πιστεύω εκποιώντας κέρδος για τον εαυτόν τους.

Γνωρίζει πολύ καλά ο τρίτος της παρέας μας μιας και ο Αείμνηστος μας είχε κατατάξει «Ο Εξ Αριστερών και ο εξ Ευώνυμων», οπότε όταν του τηλεφωνούσα και του έλεγα ότι θα είμαι στην Δράμα και ήταν να συναντηθούμε, τον πείραζα μιας και του έλεγα στο τέλος, τον εξ αριστερών να ειδοποιήσουμε, και το πλατύ του γέλιο έβγαινε αβίαστα.

Αυτόν τον Δεσπότη γνώρισα, με τον οποίο είχα και λεκτικές αντιπαραθέσεις, αλλά πάντα στο μέτρο της λογικής και του αμοιβαίοι αυτοσεβασμού.

Θα θυμάμαι μια κουβέντα του κατά την ήμερα των Ονομαστηρίων μου, όπου έλειπα, μιας και ήμουν στην Υπηρεσία μου, όταν μου τηλεφώνησε για είχες, μου είπε απλά, ζεστά και ανθρώπινα, «πόσο μου έλειψε η παρουσία σου Νικόλαε σήμερα από την Εκκλησία που με τη στολή σου την λάμπρυνες».

Τελευταία μας επαφή στην Μεγάλη Εβδομάδα, όπου δεν τον άκουσα καλά, μου παραπονέθηκε για ένα πόνο που είχε στον ώμο του, του είπα να μην το παραμελήσει, και μετά ήρθε ο ξαφνικός κεραυνός εν αιθρία.

Τα ιδία και στο τεσσαρακονθήμερον μνημόσυνον του όπου προβληθήκαν τι; Η παρουσία των πολλών Αρχιερέων και στην περιέρρευσα τιμή για τον κεκοιμημένο, όπως πολλά και μεγάλα λόγια. Και πάλι αναρωτιέμαι το εάν έπρεπε, εάν ήταν σωστό, και εάν θα το ήθελε αυτό και ο ίδιος.

Τέλος θα ήθελα να πω για την μακαρία τράπεζα, η οποία ακολούθησε του μνημόσυνου και τους δυο Αρχιμανδρίτες, Χριστόδουλο Μετεντζίδη και Διονύσιο Ράπτου, οι οποίοι δεν γνωρίζω το ποιων διαταγές εκτελούσαν. Υπέπεσαν σε ένα ακόμη λάθος σε όλη την φιέστα, μιας και δεν γνωρίζουν τόσο διοίκησης, ούτε και πρωτόκολλου, αυτό της τηλεφωνικής πρόσκλησης σε μερικούς φίλους στην τράπεζα που δόθηκε για το Μνημόσυνο, καθορίζοντας αυτοί το ποιοι ήταν και ποιοι είναι οι φίλοι του Μακαριστού Μητροπολίτου. Και το λέγω αυτό ότι αυτοί δεν ήταν σε θέση να γνωρίζουν όλους τους φίλους του Δεσπότη και από την άλλη δεν είχαν κανένα δικαίωμα να ξεχωρίσουν, μιας και είναι αληθινό το συμβάν που σας αναφέρω, ότι ξεχώρισαν κάποιον ο όποιος είναι εκλεγμένος και τιμούσε τον Μητροπολίτη και όταν ζητήθηκε από έτερο φίλο του Δεσπότη να του επιτραπεί να παρίσταται στην τράπεζα του απαγόρευσαν την παρουσία του. Το γεγονός είναι αληθές και έχω και τα ονόματα των εμπλεκόμενων όπως δεν γνωρίζω το εάν στην επιλογή των «φίλων» του Μητροπολίτη παρενέβησαν και άλλοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι. Εγώ λέγω και ερωτώ…

Να πω δε, μιας και μου ήταν γνωστό, ότι πολλοί εκ του κλήρου της τοπικής Εκκλησίας τον στενοχωρούσαν πολύ με τις πράξεις τους και την ανυπακοή τους για να μην ξεχνιόμαστε.

Κλείνοντας να πω δημόσια ότι ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος ιατρός, έτσι ώστε να περάσει η οικογένειά του και ιδιαιτέρως η Μητέρα του, η οποία όσο ζει δεν θα ξεχάσει ποτέ το παιδί της, από την βαθιά λύπη στη χαρμολύπη.

Εγώ ως φίλος πραγματικός θα μου λείπει πολύ και όσο ζω τον έχω ήδη όσο αμαρτωλώς και αν είμαι στην καθημερινή μου προσευχή, και εύχομαι ο Παντεπόπτης Κύριος να τον έχει εν χωρία Αγίων προγευσαμενος τα του Παράδεισου, αλλά και αυτός ας εύχεται για μένα τον αμαρτωλό και την οικογένειά μου.

Καλό Παράδεισο να έχεις Πολυσέβαστε και Αείμνηστε κυρέ Μητροπολίτη Δράμας Παύλε.

Καλή ανάσταση Δέσποτα!

Σε ευχαριστούμε που μπήκες στη ζωή μας.

ΑΙΩΝΙΑ η ΜΝΗΜΗ.