ΑΡΘΡΟ
Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά
ATPL
AIRLINE PILOT
B737NG AIRBUS 320
Γεια σας σου αγαπητοί μου αναγνώστες!
Όπως έχεις καταλάβει αυτό το κείμενο –άρθρο – σελίδα σχετίζεται με τα βιβλία και τη γραφή. Αν θέλετε μπορείτε να ταξιδέψετε μαζί μου αλλά και με τους φίλους σας σε ένα ταξίδι μακρινό, σε άλλους ορίζοντες. Ένα ταξίδι που θα σας μετατρέψει σε άλλους ανθρώπους, εκεί στον κόσμο της καθημερινότητας αλλά και του ονείρου και της φαντασίας.
Ωστόσο, επειδή προφανώς δεν με γνωρίζετε κάποιοι ίσως να μην με εμπιστεύεστε, Όμως εγώ σας υπόσχομαι το εξής: αν αισθανθείτε πίεση, άγχος ή κούραση θα αλλάξω τον χάρτη της διαδρομής και θα πάμε μαζί σε ένα καλύτερο μέρος που θα είναι για εσάς ο δικός σας παράδεισος.
Είστε έτοιμος-η;
Δέσε καλά την ζώνη της καρδιάς σας και φύγαμε!
Τα κείμενά μου δεν είναι τέλεια γιατί πολύ απλά ούτε ‘γω είμαι τέλειος κι όποιον τον χαλάει αυτό απλά να μην τα διαβάζει καν.
Υπάρχει αυτή η ανθρώπινη μανία με την τελειότητα θαρρείς κι υπάρχει άνθρωπος τέλειος.
Το τέλειο εξάλλου είναι βαρετό για μένα και δήθεν.
Εγώ δε γουστάρω τα κείμενά μου να είναι «άγια» γιατί δεν το παίζω άγγελος.
Είμαι ένας απλός άνθρωπος με τα λάθη μου, τα ελαττώματά μου και την προσωπική μου προσπάθεια.
Δυστυχώς αυτός είμαι και στα κείμενά μου δεν θα δείτε ποτέ την τελειότητα παρά μόνο την αυθεντικότητα.
Το δηλώνω ξεκάθαρα αν κι όποιος είναι έξυπνος το καταλαβαίνει κι από αυτά που γράφω. Απλά το λέω στους «τέλειους».
Λυπάμαι αν αυτό χαλάει τόσο κάποιους.
Αλλά δυστυχώς αυτός είμαι.
Πραγματικά το να μην αρέσω σε κάποιους το σέβομαι απόλυτα αλλά το να «απαιτούν» την τελειότητα από τον άλλον ενώ οι ίδιοι είναι γεμάτοι σφάλματα και ελαττώματα με ξεπερνά!
Μου φαίνεται μούφα, πώς να το πω;
Κι μη ξεχνάτε πως και οι «συγγραφείς» είναι άνθρωποι!
Το βάζω σε εισαγωγικά γιατί εγώ δεν είμαι συγγραφέας.
Δηλώνω άνθρωπος που κάνει αυτό που έχει ανάγκη η ψυχή του.
Αυτή η λέξη μπορεί να σου φαίνεται απλή. Δεν είναι πάντα. Δεν μιλάω για αυτές τις φορές που το λες στην μαμά σου ή στον μπαμπά σου όταν μαλώνετε ή όταν η γιαγιά σου θέλει να σε ταΐσει λίγο παραπάνω, γιατί όπως λέει και εκείνη «έχεις ρέψει».
Είναι για αυτές τις φορές που η ψυχή σου σε έχει περισσότερο ανάγκη από ποτέ. Για εκείνες τις φορές που νιώθεις πως το σώμα σου είναι έτοιμο να παραλύσει από την στεναχώρια. Όταν πραγματικά αγανακτείς με τις εντάσεις.
Για εκείνες τις φορές που οι σκέψεις δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς.
Για εκείνες τις φορές που το κεφάλι σου πάει να σπάσει με τόσες σκέψεις.
Για εκείνους τους ανθρώπους που αφήνουν τις κακές σκέψεις να κατακτήσουν σώμα και ψυχή.
Για όσες φορές κανείς δεν μιλά όταν πρέπει να το κάνει.
Για τις φορές που δεν πιστεύεις στον εαυτό σου.
Για τις φορές που αφήνεις τα γκέμια στον φόβο.
Για τις φορές που αφήνεις την δύναμη των άλλων να ορίσει την ζωή σου.
Το ξέρω πως δεν είναι απλό.
Μπορείς όμως.
Και πιστεύω σε εσένα.
«Το να φωνάξεις “αρκετά” απαιτεί την δύναμη όλης της ψυχής σου».
Καλημέρα σε όλους σας
Η γραφή είναι η δική μου απόδραση από αυτόν τον κόσμο. Γιατί, μόνο εκείνη έχει τη δυνατότητα να αντιληφθεί όσα αισθάνομαι και να με σύρει μαζί της στο δικό της ταξίδι. Εκεί, που όλα μοιάζουν δυνατά, εκεί που μπορώ να πραγματοποιώ ένα-ένα τα όνειρά μου. Εκεί, που αγγίζω τους ανθρώπους που δεν έχω στην ζωή μου, εκεί που μετατρέπω το ψέμα μου σε αλήθεια. Τίποτα παραπάνω, δεν μπορεί να με κάνει περισσότερο ευτυχισμένο από τούτη την ξεχωριστή απόδραση.
Σας γράφω με το θάρρος της πεποίθησής μου πως είστε συνάνθρωποι, συνοδοιπόροι, άξιοι ν’ αγαπήσετε και να εκτιμηθείτε από τους συνανθρώπους σας.
Γι’ αυτό σας γράφω.
Πρώτα απ’ όλα όμως θέλω σαν άνθρωπος που σας εκτιμά κι όχι σαν κριτής, επικριτής, να έχετε όλοι σας την αισιοδοξία για την ζωή σας, διαφορετικά χαθήκατε μέσα στην ανελέητη και γεμάτη ανά στιγμή προβληματική καθημερινότητά μας.
Που το χαμόγελό σας «να λέει» ότι είμαστε ΜΑΖΙ, στο ίδιο τρένο συνταξιδιώτες και να ευχαριστούμε την ίδια την ζωή όπου και αν πιστεύει ο καθένας μας, για τις διάχυτες δωρεές της, αλλά και την Ιστορία που μας δώρισε το ακριβό κεφάλαιο του ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.
Αυτό που μπορεί να κερδίσει.
Σκέφτομαι πως αν την ωραιότατη κλασσική Ελλάδα που την επικαλούμαστε ανά στιγμή, την κατάτρωγε η «Περσική ανορθογραφία της ΖΩΗΣ», αν αντί για τον Ερμή του Πραξιτέλη, την Νίκη της Σαμοθράκης, τον δισκοβόλο του Μύρωνα, προτιμούσαμε τα πολεμικά ανδραγαθήματα τότε… γιατί να είμαι Έλληνας;
Μα θα μου πείτε, εδώ μιλάμε για τα διεθνή κέντρα εξόντωσης της Ειρήνης, της κοινωνικής ευταξίας, της από την δημιουργία του κόσμου δοθείσας ΙΣΟΝΟΜΙΑΣ, θα μας σώσει το «μες του Αιγαίου τα νερά Άγγελοι φτερουγίζουν»; Θα μας σώσει ο Αριστοτέλης, ο Ευριπίδης, η Σαπφώ, ο Ελύτης που γράφει…
…καθώς ταιριάζω στου βοριά το στόμα μια υμνωδία…
Μήπως η Γεωργία Βασιλειάδου, ο Αυλωνίτης, ο Κωνσταντάρας, ο Βέγγος, ο Χατζηχρήστος;
Σκέφτομαι την δύναμη του Πνεύματος ότι μπορεί να ησυχάζει τις λεγεώνες του μίσους.
Συ είπας… είπε ο Χριστός.
ΑΡΚΕΤΑ…
Πολλές φορές, είμαι σίγουρος πως θα έχεις νιώσει τον χρόνο να τρέχει, να τρέχει με γρήγορους ρυθμούς δίχως να νοιάζεται για εσένα. Δυστυχώς όμως εσύ στέκεσαι εκεί, ανήμπορος, να κοιτάζεις τις ουλές που προσφέρει με άγριο τρόπο στη ψυχή σου. Εκείνη την στιγμή το μόνο που ποθείς είναι να σταματήσεις τον χρόνο. Κοιτάς πίσω σου και τότε καταλαβαίνεις ότι ο χρόνος δεν σου ήταν αρκετός για να πετύχεις τα όνειρά σου και να θέσεις σε εφαρμογή τα σχέδια που είχες κατά νου.
Εγώ ένα πράγμα θα σου τονίσω μοναχά: Ο χρόνος δεν περιμένει κανέναν, βιάζεται αλλά ξέρει να σταματά όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει πως ποτέ δεν είναι αργά για να δημιουργήσει τον κόσμο που έχει ονειρευτεί με τα δικά του έντονα χρώματα και να πραγματοποιήσει ένα- ένα τα μυστικά όνειρά του.
Βιβλίο μιας ζωής, μιας ψυχής, μιας παρουσίας στον εαυτόν σου. Μονάχα μια απλή λέξη είναι, μια λέξη με τεράστια σημασία. Επειδή, ένα βιβλίο έχει τη δυνατότητα να σε παρασύρει στις σκέψεις και στα συναισθήματά του με ελάχιστα γράμματα. Άραγε πόσο παράξενο είναι αυτό; Υπερβολικά παράξενο. Καθώς μπορεί εσένα και κάθε αναγνώστή του να τον μετατρέψει σε ένα ον δίχως προβλήματα. Έτσι ακριβώς!
Αναρωτιέσαι γιατί; Η απάντηση κρύβεται μέσα του, μέσα από τις σελίδες, την σιγουριά που σου αποπνέει και τους ανθρώπους που γνωρίζεις στο εσωτερικό του.
Ανθρώπους που ίσως να έχεις συναντήσει και εσύ στη ζωή σου, αλλά μπορεί και όχι, αλλά αυτό δεν παύει να μην δεν θέλεις να τους γνωρίσεις.
Επιθυμείς με νύχια και με δόντια να τους γνωρίσεις και να χαθείς στα εσώψυχά τους διότι αισθάνεσαι πως τους ξέρεις, πως τους έχεις συναντήσει μια φορά σε μια ζεστή τάξη του σχολείου, μια φορά σε μια καφετέρια, μια φορά σε ένα νοσοκομείο, μια φορά σε μια παραλία που έσκαγε το αλμυρό κύμα.
Ναι, τότε συνειδητοποιείς το εξής: Οι ήρωες ενός βιβλίου υπάρχουν. Είναι ζωντανοί και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είναι εμπνευσμένοι από την ίδια την απίθανη, ταραχώδης και μυστήρια ζωή!
Εκείνη, την δική σου ζωή. Ανοίγω τα μάτια. Πρέπει να είναι πρωί. Λιγοστό φως μπαίνει στο δωμάτιο από τις γρίλιες ενός μικρού παραθύρου που βρίσκεται ψηλά, εφάπτεται σχεδόν στο ταβάνι. Μπορώ με δυσκολία να παρατηρήσω ότι βρίσκομαι σ’ ένα μικρό δωμάτιο, άδειο εντελώς από έπιπλα. Το μοναδικό αξεσουάρ του δωματίου είναι η αλυσίδα μου που ξεκινάει χαμηλά από τον τοίχο. Κοιτάζω τον αστράγαλο μου, που η αλυσίδα έχει αρχίσει να του δημιουργεί πληγή.
Η απόγνωση με κατακλύζει και ξεσπάω.
ΑΡΚΕΤΑ…
(συνεχίζεται…)
