ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗ ΔΡΑΜΑ ΜΕ ΟΜΙΛΗΤΗ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΧΡ. ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΚΑΙ ΘΕΜΑ «ΓΙΑΤΙ Η ΕΥΡΩΠΗ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗ;»
- «Το τραγικό είναι ότι απέναντι σε αυτή την δεδομένη στάση της Ευρώπης, η ελληνική πολιτική είναι μια πολιτική αναφανδόν να γίνουμε με κάθε θυσία Ευρωπαίοι»
- «Δεν αναζητούμε καν μια ιδιαιτερότητα η οποία θα μπορούσε να μας επιτρέπει την ουσιαστική μετοχή στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αλλά με μια ταυτότητα»
ΡΕΠΟΡΤΑΖ
ΘΑΝΑΣΗΣ ΣΙΟΥΤΟΠΟΥΛΟΣ
Εκδήλωση με ομιλητή τον Καθηγητή Φιλοσοφίας και συγγραφέα κ. Χρήστο Γιανναρά πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Πέμπτης 5 Δεκεμβρίου 2019, στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του Δημαρχείου Δράμας. Ο κ. Γιανναράς, μιλώντας στο κοινό της Δράμας, ανέπτυξε το θέμα «Γιατί η Ευρώπη υποχρεωτικά ανθελληνική;», στο πλαίσιο εκδήλωσης, η οποία διοργανώθηκε από τον Δήμο Δράμας και την ΔΕΚΠΟΤΑ. Στο σύντομο χαιρετισμό του, ο Πρόεδρος της ΔΕΚΠΟΤΑ κ. Λευτέρης Καλλινικίδης ανέφερε πως η πραγματοποίηση της εν λόγω εκδήλωσης είναι ένα ακόμη δείγμα του ότι η δημοτική επιχείρηση στηρίζει τον πολιτισμό σε όλες τις εκφάνσεις του.
Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, ο κ. Γιανναράς αναφέρθηκε στην ευρωπαϊκή στάση της Ευρώπης απέναντι στην Ελλάδα, αναλύοντας ιστορικά το φαινόμενο, αλλά και πώς αντιμετωπίστηκε αυτή η αρνητική στάση, η αντιπαλότητα, από την Ελλάδα και αν έγινε με γόνιμο τρόπο.
Σε δηλώσεις του στα τοπικά Μ.Μ.Ε., ο κ. Γιανναράς χαρακτήρισε την αντιπαλότητα ως «διαχρονική και παλιά», σημειώνοντας: «Ο Ελληνισμός για τη νεωτερική Δύση, για την Μεσαιωνική Δύση και κατά συνέπεια νεωτερική, ήταν ο μέγας αντίπαλος γιατί ακριβώς ήταν η καινούργια Ευρώπη, δεν ήταν η Λατινική Ευρώπη. Μιλάμε για την μεταρωμαϊκή Ευρώπη, που προέκυψε από την εισβολή και εγκατάσταση καινούργιων φυλών, που ήταν σε ένα επίπεδο στην αρχή πρωτογονισμού. Σιγά σιγά στην εξέλιξή τους, το Βυζάντιο ήταν ο μέγας αντίπαλος. Αυτό διατηρήθηκε μέχρι τον 19ο αιώνα στους διαφωτιστές όλους, τον Ντιντερό, τον Βολταίρο κλπ. Το Βυζάντιο είναι η απειλή. Από εκεί και πέρα διακρίνει κανείς σημάδια, ότι αυτή η παραμονή της νεότερης Ελλάδας μέσα στα βαλκανικά περιθώρια, με την απώλεια της Μικράς Ασίας και την σμικρότητα του χώρου, είναι μελετημένη και προγραμματισμένη όπως και η οργάνωση του ελληνικού κράτους ως ενός προτεκτοράτου της Δύσης σε επίπεδο πολιτισμού και νοοτροπίας. Ο Ελληνισμός δεν ξαναβρήκε την ιδιαιτερότητά του απέναντι στην Ευρώπη».
Ο κ. Γιανναράς, απαντώντας σε σχετική ερώτηση, ανέφερε πως είναι φανερό πως αυτή η στάση της Ευρώπης συνεχίζεται και στις μέρες μας και πρόσθεσε: «Το τραγικό είναι ότι απέναντι σε αυτή την δεδομένη στάση της Ευρώπης, η ελληνική πολιτική είναι μια πολιτική αναφανδόν να γίνουμε με κάθε θυσία Ευρωπαίοι. Δεν αναζητούμε καν μια ιδιαιτερότητα η οποία θα μπορούσε να μας επιτρέπει την ουσιαστική μετοχή στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αλλά με μια ταυτότητα. Μετέχεις σε μια ομοσπονδία εθνών, όταν έχεις να προσφέρεις κάτι ιδιαίτερο. Όταν απλώς μιμείσαι τους άλλους, είσαι εκτός παιχνιδιού».
Επίσης ο κ. Γιανναράς, σχετικά με το αν η ελληνική πλευρά θα πρέπει να αναθεωρήσει την στάση της, ανέφερε πως «δεν έχει κανένα νόημα η λέξη πρέπει, γιατί παραπέμπει σε μια προστακτική η οποία δεν έχει καμία δυνατότητα να εφαρμοστεί υποχρεωτικά» και συνέχισε λέγοντας: «Θα μπορούσε να συνειδητοποιηθεί και αυτό εκπροσώπησε η γενιά του ‘30, του ‘60, οι διανοούμενοι και καλλιτέχνες που ανακάλυψαν ότι η Ελλάδα μπορεί να έχει δικής της πρόταση ενεργητική για το παρόν. Όχι απλώς καύχηση για το παρελθόν, τι ήμασταν κάποτε κλπ. Αλλά αυτό που ήμασταν, ποια δυναμική μπορεί να έχει σήμερα. Αυτό είναι που ενδιαφέρει».
Τέλος, για το αν η Ελλάδα έχει προοπτική ώστε να εμφανίσει όλα αυτά τα στοιχεία που προανέφερε, ο κ. Γιανναράς επεσήμανε: «Είναι συνάρτηση του τι θέλουμε. Όσο καλλιεργείται και επιβάλλεται με όλους τους τρόπους και με τον τρόπο που λειτουργεί η πολιτική και με τον τρόπο που λειτουργεί η δημοσιογραφία, επιβάλλεται ένα συγκεκριμένο όραμα, ένας συγκεκριμένος τρόπος ζωής, που είναι η ευζωία, η ατομική κατασφάλιση. Είναι αδύνατον να συμβάλεις σε μια διαφορετική οπτική, σε πραγματικά επίπεδο πολιτισμού. Γιατί ο πολιτισμός δεν είναι οι εκδηλώσεις και τα χαριεντίσματα. Πολιτισμός είναι νόημα ζωής, το νόημα του τρόπου του βίου, αυτό παράγει τέχνη. Όσο είμαστε καθηλωμένοι στην απόλυτη προτεραιότητα της καταναλωτικής επάρκειας, αποκλείεται να παίξουμε ρόλο στην ιστορική πορεία της Ευρώπης, είμαστε εκτός παιχνιδιού».
