ΑΡΘΡΟ
Του Χάρη Δαμιανίδη
Απόφοιτου του τμήματος Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής Επιστήμης
Σπασμένα τζάμια καταστημάτων, καμένα αυτοκίνητα, επιθέσεις σε κάθε είδους ιδιοκτησία είναι μερικές από τις δράσεις των κουκουλοφόρων μετά από κάθε μαζική διαδήλωση του λαϊκού κινήματος. Σε όλες τις αναλύσεις τέτοιων περιστατικών τονίζεται η «ανεπάρκεια» της αστυνόμευσης, η ανοχή που δείχνει το κράτος απέναντι στους «μπαχαλάκηδες» και πάντοτε αναδεικνύεται ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ, που ενώ είναι γνωστοί στις μυστικές υπηρεσίες, δεν τους συλλαμβάνουν. Δεν μπορούν ή δεν θέλουν; Οι «γνωστοί – άγνωστοι» μήπως δεν είναι τόσο άγνωστοι και έχουν να παίξουν και άλλο ρόλο; Μήπως είναι ένα χρήσιμο εργαλείο στους μηχανισμούς καταστολής του κράτους, μια παγίδα, ένα συμπλήρωμα του αυταρχισμού και της δολοπλοκίας; Ένας μοχλός αλλοίωσης της πραγματικότητας. Σημαντικό καθήκον αποτελεί για το κράτος το πως θα ενισχυθούν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί, έτσι ώστε να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο ο φόβος στη κοινωνία, ειδικότερα σήμερα που οξύνονται οι κοινωνικές αντιθέσεις και υπάρχει ο κίνδυνος να ξεφύγουν οι εξελίξεις από τον έλεγχο της εξουσίας. Και πιο εύκολα θα δεχτεί η ελληνική κοινωνία την αύξηση της καταστολής όταν υπάρχει μια υποτιθέμενη απειλή που διαταράσσει την κοινωνική γαλήνη, ένα πρόσχημα. Η δράση των κουκουλοφόρων ενισχύει αυτή την πορεία, αποτελεί βούτυρο στο ψωμί του αστικού κράτους, έτσι ώστε να ενισχυθεί ο κατασταλτικός ρόλος του και να περιοριστούν τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα. Υπάρχει κάτι που να διαβεβαιώνει ότι οι ομάδες των κουκουλοφόρων δεν αποτελούν έρεισμα των μυστικών υπηρεσιών; Είναι γνωστές οι εικόνες ομάδων αστυνομικών που μεταξύ τους βρίσκονται και κουκουλοφόροι έτοιμοι να προκαλέσουν επεισόδια και να συκοφαντήσουν τις μαζικές εκδηλώσεις του λαϊκού κινήματος.
Είναι γνωστές οι περιπτώσεις διείσδυσης των μυστικών υπηρεσιών της Γερμανίας σε αριστερά κόμματα και ακτιβιστικές οργανώσεις για να έχουν συνεχώς πρόσβαση στη λειτουργία τους και να έχουν την δυνατότητα εκ των έσω να μελετούν ό,τι έχει σχέση με τις οργανώσεις αυτές. Ακόμη, πιο εύγλωττες είναι οι δηλώσεις στελέχους της Σκότλαντ Γιάρντ ο οποίος σε συνέντευξη του δήλωσε ότι «μπαίνουμε σε ακτιβιστικές οργανώσεις, όχι για να μάθουμε ποια είναι τα μέλη τους, αυτό μπορούμε να το μάθουμε και με άλλους τρόπους, αλλά για να μελετήσουμε τη φιλοσοφία όλης της οργάνωσης». Και ακόμη παραπέρα, πιο σημαντική είναι η δήλωση του Τζόρτζ Μπους του πρεσβύτερου, ο οποίος δήλωσε ότι «η CIA στο παρελθόν είχε τοποθετήσει πράκτορες της σε τρομοκρατικές οργανώσεις, για να τις χρησιμοποιήσει προς όφελος των εθνικών συμφερόντων». Φαίνεται δηλαδή ότι υπάρχει τεχνογνωσία γύρω από αυτό το ζήτημα. Το πως δηλαδή μπορούν οι μυστικές υπηρεσίες να διαβρώσουν ακροαριστερές οργανώσεις. Αυτή τη δυνατότητα έχουν και οι αντίστοιχες υπηρεσίες στη χώρα μας. Γιατί λοιπόν υπάρχει μια τέτοια ανοχή απέναντι στους κουκουλοφόρους από τους αντίστοιχους μηχανισμούς του κράτους; Κάπου στοχεύουν. Αυτοί που κινούνται στο σκοτάδι στερούμενοι πολιτικού λόγου και πολιτικής πρότασης έχουν στόχο να αμαυρώσουν στη συνείδηση του κόσμου τους χιλιάδες απλούς πολίτες που διαδηλώνουν για τα δικαιώματά τους και μια καλύτερη ζωή. Επίσης, σε νομοθετικό επίπεδο με πρόσχημα τη συμπεριφορά των προβοκατόρων, οι κυβερνήσεις ψηφίζουν ακόμη πιο αυστηρούς νόμους που περιορίζουν τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα με ανομολόγητο στόχο, τη διάχυση ενός κλίματος φόβου στη κοινωνία. Και ο φόβος είναι ένα πάρα πολύ ισχυρό εργαλείο στα χέρια της εξουσίας για να χειραγωγήσει τη κοινωνία. Η άρχουσα τάξη δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από μικρές ομάδες ατόμων με «κουκούλες» αλλά αντίθετα από το οργανωμένο μαζικό κίνημα που θέλει να πάει τις εξελίξεις πολύ μακριά.
