ΑΡΘΡΟ
Του Γ.Κ. Χατζόπουλου
τ. Λυκειάρχη
ΑΝΑΜΦΙΛΕΚΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ
«Όλβιος, όστις της ιστορίας έσχε μάθησιν» («Ευτυχής, όποιος έμαθε την ιστορία»)
Χωρίς αμφιβολία η ρήση του μεγάλου τραγικού ποιητή της κλασικής αρχαιότητας, του από σκηνής φιλοσόφου Ευριπίδη, εξακολουθεί να διατηρεί, παρά το διάβα των αιώνων, την επικαιρότητά της.
Αν μόνο αυτή τη ρήση είχαν ως οίακα του χειρισμού της άσκησης της εξουσίας, όσοι αναλαμβάνανε τις τύχες του λαού με τη θέλησή τους ή με τη βία, θα αποφεύγανε το οδυνηρό τέλος της ζωής τους, που μπορεί να είναι ή ταπεινωτικό ή ακόμη, συνήθως, η αφαίρεσή της.
Η ανάληψη με τη θέλησή του του χειρισμού των τυχών του λαού, τον οποίο αναλαμβάνει να κυβερνήσει συνεπάγεται χρηστή διοίκηση, αντιμετώπιση των πολιτών χωρίς τις οποιεσδήποτε διακρίσεις, τον σεβασμό του ιδρώτα και του αίματός του, την ευημερία και την πρόοδό του.
Κάθε παρέκκλιση από τις πιο πάνω υποχρεώσεις του σημαίνει αναξιότητά του και εύλογη αφαίρεση του δικαιώματος να χειρίζεται τις τύχες του λαού. Και η αφαίρεση του αξιώματος αυτού μπορεί να συντελεσθεί ή δυναμικά –καλόν είναι να αποφευχθεί αυτός ο τρόπος της απομάκρυνσής του από τον ηγετικό θώκο- ή ακολουθώντας τη θεμιτή δημοκρατική οδό, δηλαδή την απόφαση του λαού, η οποία λαμβάνεται ελεύθερα και αβίαστα, χωρίς την επέμβαση άλλων παραγόντων, οι οποίοι επεμβαίνουν κυρίως, για ιδιοτελείς σκοπούς.
Ανεπίτρεπτη και αθέμιτη η ενέργεια του ηγέτη να διαβιώνει τόσο αυτός, όσο και το στενό περιβάλλον από λειξιάρηδες και κηφήνες, που περιφέρονται τα πολυτελή δώματα του παλλαδίου, καίγοντας άφθονο λιβανωτό.
Και είναι αλήθεια η καύση του άφθονου λιβανωτού θολώνει το νου του ηγέτη και παρασύρει σε σωρεία λαθών, τα οποία οδηγούν τον λαό σε ασιτία, φόβο έκφρασης των δικαίων αιτημάτων του, ανασφάλεια και τροχοπέδη σε κάθε είδους πρόοδο.
Χρέος του ηγέτη είναι να στέκει πάνω από κάθε σκέψη προβολής της αμφίβολης συνήθως προσωπικότητάς του και το χειρότερο της συσσώρευσης πλούτου στο ατομικό του βαλάντιο: Η παραγωγή των αγαθών από τον λαό πρέπει να κατανέμεται ισόμοιρα, ενώ η φροντίδα για τα αναξιοπαθούντα μέλη της κοινωνίας δεν πρέπει να αποβλέπει σε αθέμιτους σκοπούς με στόχο την συγκομιδή «ων αμών», αλλά να είναι καρπός του άδολου συναισθήματος της αγάπης.
Και όταν γίνεται λόγος για αναξιοπαθούντες δεν εννοούμε εκείνους, που πάσχουν από οκνηρία, αλλά μόνο εκείνους, που πάρα τη θέλησή τους οδηγήθηκαν στον χώρο της πενίας.
Ο νεποτισμός δεν έχει καμιά θέση σε μια ευνομούμενη δημοκρατική κοινωνία. Είναι αυτός που την υπονομεύει. Είναι σαν το σαράκι, που κατατρώγει συγκαλυμμένα και αθόρυβα τα σωθικά της Δημοκρατίας, της Δημοκρατίας όχι των γοητευτικών και παραπλανητικών λόγων, αλλά των ουσιαστικών έργων, των αποστασιοποιημένων από τις «παιδικές ασθένειες», οι οποίες συντελούν στην εύρυθμη λειτουργία ενός γνήσιου δημοκρατικού πολιτεύματος.
Για το πώς όμως μπορεί να λειτουργήσει ένα γνήσιο δημοκρατικό πολίτευμα, θα μιλήσουμε σύντομα σε ένα άλλο άρθρο μας.
