ΑΡΘΡΟ
Του Μαργαρίτη Τζίμα
Καθηγητή
Πολλοί μαθητές μου έδωσαν πανελλήνιες εξετάσεις και πέρασαν στις σχολές αστυνομίας. Η βάση μεγάλη, πάνω από 16. Θα μπορούσαν να περάσουν σε πολυτεχνεία, φιλολογίες, θετικές σχολές. Όμως ήθελαν να γίνουν αστυνομικοί. Να υπηρετήσουν τους πολίτες. Να υπερασπισθούν τη ζωή και την περιουσία των συνανθρώπων τους.
Μέχρι χθες ήταν οι συμμαθητές, ήταν τα παιδιά που έκαναν παρέα με τα παιδιά αυτών που σήμερα τους αποκαλούν «μπάτσοι». Είχαν όραμα, είχαν όνομα, είχαν αξιοπρέπεια. Τώρα αντιμετωπίζονται από πολιτικούς και άλλους ως ξένα σώματα, ως δυνάστες της κοινωνίας.
Πόσο μικρόψυχοι είναι όλοι αυτοί οι δήθεν προοδευτικοί, αντιστασιακοί που απορρίπτουν την αξία του αστυνομικού σε μια δημοκρατική κοινωνία. Βρίσκουν μάλιστα ευκαιρία από ατυχή και μεμονωμένα γεγονότα να ρίξουν όλο το μένος τους εναντίον των αστυνομικών. Θέλουν ασφάλεια αλλά όχι αυτούς που θα την εξασφαλίσουν.
Οι αστυνομικός, ο γείτονας, ο φίλος μέχρι χθες, ξαφνικά γίνεται «ο μπάτσος». Αυτός ο αστυνομικός όμως μπορεί να είναι οικογενειάρχης. Να έχει παιδιά, γονείς και φίλους. Να έχει μεταπτυχιακά, διδακτορικά, να έχει αναζητήσεις κοινωνικές και προβληματισμούς. Όμως όλους αυτούς που υποτιμούν τους αστυνομικούς, αυτά δεν τους ενδιαφέρουν. Έχουν απέναντι τους τον «μπάτσο». Όμως σε μια δύσκολη στιγμή τους το «100» θα τηλεφωνήσουν, δεν θα πάρουν τον «αγανακτισμένο».
Έτσι όμως δεν χτίζεται μια σοβαρή και ανοικτή δημοκρατική κοινωνία. Η αξία του αστυνομικού σήμερα είναι ανεκτίμητη, όσο ποτέ άλλοτε. Αυτήν την αξιοσύνη του να την εμφυσήσουμε στους πολίτες. Σεβασμός στο έργο τους. Σεβασμός στα ξενύχτια τους για να κοιμόμαστε εμείς με ασφάλεια. Σεβασμός στους κινδύνους της ζωής τους που διατρέχουν. Είναι οι δικοί μας άνθρωποι.
Και να γνωρίζουν οι αμφισβητίες πως όπως έλεγε η Γαλλίδα φιλόσοφος Σιμόν Βέιλ «Οι καταπιεσμένοι που επαναστάτησαν δεν μπόρεσαν ποτέ να ιδρύσουν μια κοινωνία μη καταπιεστική».
