ΑΡΘΡΟ
του Παναγιώτη Χατζηγεωργίου
Δικηγόρου Δράμας
«…αχ, η δύναμη βγαίνει απ’ τις γροθιές κι όχι από πρόσωπα καλοσυνάτα, από στόμια βγαίνει η δύναμη κι όχι από τα στόματα…», Βόλφ Μπίρμαν
Πως τα φέρνει αλήθεια καμιά φορά η μοίρα… από ηθοποιός, που υποδύονταν στην τηλεοπτική σειρά «Ο υπηρέτης του λαού» τον Πρόεδρο, Ηγέτης. Υποσχέθηκε να ξαναδώσει περηφάνια… να ενώσει τη χώρα… να μη κλάψουν επί θητείας του οι συμπατριώτες του… Αλλιώς τα ‘φερε η ζωή δυστυχώς… Δεν λιποψύχησε όμως, δεν τράπηκε σε φυγή. Εθνικός ήρωας στη χώρα του. Σύμβολο στη Δύση της Αντίστασης, της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας.
Η ανθρωπότητα επί τόσες ημέρες παρακολουθεί εμβρόντητη και με κομμένη την ανάσα καρέ – καρέ τη φρίκη του πολέμου στους δέκτες της. Ενός πολέμου που δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να ξαναζήσει η Ευρώπη και μάλιστα στον 21ο αιώνα. Αγωνιά για τις εξελίξεις. Ελπίζει να αποφευχθούν τα χειρότερα. Επιχειρεί να προβλέψει ποιο θα είναι το τέλος.
Απορημένα παιδάκια με τον τρόμο ζωγραφισμένο στα προσωπάκια τους και κρατώντας παιχνίδια στα χεράκια τους σε καταφύγια, σε σταθμούς, σε καταυλισμούς. Καραβάνια προσφύγων διασχίζουν τη χώρα. Κλαμένες γυναίκες, φοβισμένες, ξεριζωμένες, αναρωτιούνται αν θα ξαναδούν και πότε τους δικούς τους, τα βομβαρδισμένα σπίτια τους. Πεισμωμένα πρόσωπα αμυνόμενων αντρών, που δηλώνουν πως είναι έτοιμοι να θυσιαστούν υπέρ βωμών και εστιών.
Το κλάμα τους, οι ευχές τους, οι κατάρες τους, η αξιοθαύμαστη αντίστασή τους αποδεικνύονται έως τώρα μη ικανά, να σταματήσουν τον όλεθρο.
Ο Πρόεδρος καθημερινά εμψυχώνει τους συμπατριώτες του, κατακεραυνώνει τον εισβολέα και του ζητά να αποχωρήσει. Προσκαλεί τους Δυτικούς να προστρέξουν σε βοήθεια, τους κατηγορεί πως άφησαν τη χώρα του ανυπεράσπιστη.
Το νεανικό – συμπαθητικό του πρόσωπο, τα φλογερά του διαγγέλματα, οι παρακλήσεις του, οι εκκλήσεις του, οι κατηγόριες του δεν αρκούν έως και σήμερα να σταματήσουν τον ψυχρό και αδυσώπητο εισβολέα, την καταστροφή της πατρίδας του.
Ευρωβουλευτές και Γερουσιαστές στις δύο πλευρές του Ατλαντικού όρθιοι ακούν το διάγγελμά του. Κρατούν Ουκρανικές σημαίες, βουρκώνουν. Η Διεθνής Κοινότητα καταγγέλλει, απαιτεί ειρήνευση.
Οι διαμαρτυρίες, οι καταγγελίες, οι εκκλήσεις της Διεθνούς Κοινής Γνώμης δεν στάθηκαν όμως ικανές ως αυτή τη στιγμή να σταματήσουν τον πόλεμο, την καταστροφή της χώρας, τις εκατόμβες των θυμάτων.
Η Δύση κατήγγειλε την εισβολή. Διακήρυξε τη στήριξή της στην Ουκρανία. Έστειλε πολεμικά εφόδια. Σκέφτεται ακόμη και να στείλει αεροπλάνα Μινγκ από πρώην χώρες της ΕΣΣΔ και νυν μέλη του ΝΑΤΟ. Υπολογίζονται σε πάνω από 20.000 εθελοντές από δεκάδες χώρες που προσέτρεξαν για να πολεμήσουν δίπλα στους αμυνόμενους.
Είναι φανερό όμως πως δυστυχώς ούτε όλα αυτά θα είναι αρκετά για να σταματήσουν τον αδίστακτο εισβολέα, που διατηρεί ασύγκριτη υπεροχή και τεράστια δύναμη πυρός.
Μυριάδες πρόσφυγες, χιλιάδες νεκροί και τραυματίες, δισεκατομμύρια ζημιές, ανυπολόγιστες καταστροφές στις υποδομές, κατάληψη πόλεων και χωριών, ασφυκτική πολιορκία της πρωτεύουσας και μεγάλων πόλεων που είναι πλέον δίχως φως, νερό, προμήθειες, συνθέτουν ένα εφιαλτικό σκηνικό.
Είναι φανερό πως δεν ζούμε στο 1821 και στην Ελληνική Επανάσταση, όπου κλέφτες και αρματολοί μαζί με Φιλέλληνες μπορούσαν με καριοφίλια να αντιπαρατεθούν στον Τούρκο κατακτητή. Όπου το Μεσολόγγι μπορούσε να αντέξει σε πολύμηνη πολιορκία. Ποια μεγαλούπολη μπορεί σήμερα να αντέξει δίχως φως, νερό, τροφή, εφόδια, εφεδρείες;
Είναι φανερό πλέον ότι μόνο η άμεση εμπλοκή του ΝΑΤΟ θα μπορούσε να σταματήσει τον Πούτιν από το να πετύχει τους στόχους του. Οι Δυτικοί όμως έχουν δηλώσει ξεκάθαρα – και ορθά- πως αυτό δεν θα συμβεί, γιατί θα οδηγούσε σε Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Δεκάδες ειδικοί αναλύουν επί τόσες ημέρες ποιοι είναι οι στόχοι του εισβολέα. Ποιες όμως θα μπορούσαν να είναι οι επιδιώξεις, οι επιλογές του Προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι.
Η Ιστορία διδάσκει ότι αντικειμενικά είναι περιορισμένες.
Δεν μπορεί να είναι προφανώς η αυτοθυσία όλου του Ουκρανικού Λαού. Δεν μπορεί να θυσιαστεί ή να εξολοθρευτεί ένας λαός 40 μάλιστα εκατομμυρίων. Όπως δήλωσε κι ο ίδιος άλλωστε, δεν θέλουμε να πεθάνουμε όλοι σαν τους τριακόσιους του Λεωνίδα.
Δεν μπορεί, παρά τους ευσεβείς πόθους, να είναι η τελική και οριστική νίκη επί του κακού γείτονα, του γίγαντα Γολιάθ, δίχως την άμεση εμπλοκή της Δύσης, δίχως ένα καταστροφικό 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο, που όλοι απεύχονται.
Δεν είναι στις προθέσεις του η ταπεινωτική συνθηκολόγηση, η αποδοχή των αξιώσεων του εισβολέα. Δεν επιθυμεί να γίνει ένας Πετέν, ένας Τσολάκογλου. Τον Εθνικό ήρωα τιμούν οι πάντες, τον συνθηκολογούντα τον αποκαλούν Προδότη. Άλλωστε σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα απέφευγε την εμφύλια σύρραξη με τους ακραίους εθνικιστές της χώρας του.
Δεν σκοπεύει κατά τις δηλώσεις του να διαφύγει στο εξωτερικό. Όπως είχε πράξει, λόγου χάρη, κατά την εισβολή των Γερμανών η Ελληνική Κυβέρνηση. Να στηρίζει από κει την αντίσταση. Να διαδραματίσει ρόλο στις εξελίξεις που θα ακολουθήσουν μετά το πέρας των εχθροπραξιών. Μετά τη συνθηκολόγηση, στην οποία αναγκαστικά θα προβεί κάποια στιγμή η στρατιωτική ηγεσία, για να σταματήσει το ανώφελο ίσως πλέον αιματοκύλισμα, την πλήρη ισοπέδωση της χώρας.
Η Ιστορία διδάσκει ότι η Γαλλία συνθηκολόγησε μετά την κατάρρευση της γραμμής Μαζινό, η Ελλάδα όταν ξεκίνησε η κάθοδος των Γερμανών προς την Αθήνα, η Γερμανία μετά την ισοπέδωση της Δρέσδης (σημ. έγκλημα πολέμου κατά πολλούς) και την είσοδο των συμμάχων στο Βερολίνο, η Ιαπωνία μετά τις ατομικές βόμβες σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι (σημ. το μεγαλύτερο στην Ιστορία έγκλημα κατά της ανθρωπότητας).
Ίσως και επειδή δεν διαφαίνεται στο άμεσο μέλλον να επισυμβεί κάποια από τις άνω επιλογές, το αδιέξοδο παραμένει και το δράμα της χώρας συνεχίζεται, να επεξεργάζονται στη Δύση σενάρια διαφυγής του Προέδρου, όπως ανέφεραν βρετανικά Μ.Μ.Ε. ή και διαδοχής του, όπως έγραψαν οι New York Times, θεωρώντας πως έχει ολοκληρωθεί ίσως ο ρόλος του.
Δυστυχώς επιβεβαιώνεται πάλι πως πράγματι μερικές φορές δεν μπορούν καλοσυνάτα πρόσωπα αθώων και διαμαρτυρίες – εκκλήσεις της Διεθνούς Κοινής Γνώμης να σταματήσουν τη βία του πολέμου.
Μπορούν όμως να αποτρέψουν τα χειρότερα. Να δώσουν ευκαιρίες στη διπλωματία, στις διαπραγματεύσεις, στην Ειρήνη.
