ΑΡΘΡΟ

Της Τόλης Καραγιαννίδου – Τσολπίδου

Συνταξιούχου τραπεζικής υπαλλήλου πρώην Α.Τ.Ε.

 

 

Θα σταθώ σε δύο πρόσωπα που απασχόλησαν την επικαιρότητα τέλη Μαρτίου, αρχές Απριλίου.

Κυκλοφορεί το βιβλίο «Πόσο ζουν οι μύγες», γραμμένο από τον Δ. Πουλικάκο, που γράφει τραγούδια, θεατρικά έργα, γελοιογραφίες.

Ας δούμε λεγόμενά του και απόψεις του: Πώς γίνεται οι υπηρέτες του λαού –Βουλευτές- να «καθαρίζουν» 8 ή 10 χιλ. ευρώ το μήνα και ο άρχων λαός να βγάζει ούτε 500 ευρώ. Οι εξουσίες είναι πάντα εναντίον των νεολαίων, δηλαδή εναντίον του μυαλού. Λέει το Σύνταγμά μας ότι ο πολίτης υποχρεούται να έχει λογαριασμό σε Τράπεζα για τις συναλλαγές του;

Ο φυσιολογικός άνθρωπος είναι ο απλός λαϊκός άνθρωπος.

Ο Σταμάτης Σπανουδάκης με αγαπάει, αλλά κι εγώ τον αγαπάω.

Ας φούμε για τον Στ. Σπανουδάκη, ο οποίος φιλοξενήθηκε στην TV τον Απρίλιο, αλλά θα διαβάσουμε και παλαιότερα γραφόμενά του και σημερινά στο facebook του.

Ο κ. Σπανουδάκης είναι ο συνθέτης του ύμνου της Ν.Δ.

Λοιπόν είχε εξαπολύσει δριμύ κατηγορώ στην πολιτική ηγεσία της Ν.Δ.: Το δεξιό κόμμα της Ν.Δ. είναι αποκρουστικό. Δεν υπάρχουν πιο πολιτιστικά και πολιτικά δειλοί άνθρωποι. Θαυμάζουν και υποστηρίζουν ότι τους φτύνει και ταλαιπωρούν και περιθωριοποιούν ότι τους βοηθάει. Το κόμμα της Ν.Δ. έχε το σύνδρομο της πόρνης που έχει και νταβατζήδες.

Ποιοι μας ετοιμάζουν τις γιορτές του 1821; (εννοεί την κ. Αγγελοπούλου)

Κρίμα στη Ν.Δ. και στον πρωθυπουργό και στις λοιπές δυνάμεις που το επιτρέπουν. Πού πήγαν οι Έλληνες; Όχι στη Βουλή. Καλύτερα να ανέθεταν τις γιορτές στους Τούρκους που θα σεβόντουσαν την ηρωική «χούφτα» ανθρώπων που γονάτισε «για του Χριστού την πίστη την Αγία».

Αυτά είπε, έγραψε ο αντιδραστικός, αμφιλεγόμενος συνθέτης κ. Σπανουδάκης που ξεκίνησε από το σχολείο του ατίθασος, συνέχισε ροκάς, γκουρού, ναρκωτικά, απεξάρτηση, Βυζαντινή μουσική, κλασική, Χριστιανισμός και με βλέψεις στη Χρυσή Αυγή.

Εκείνο που μας μένει από αυτά που διαβάζουμε είναι ότι ο άρχων λαός πρέπει να ‘ναι όχι μόνο κυρίαρχος, αλλά να ασκεί εξουσία με τον αμεσότερο δυνατό τρόπο, αφαιρώντας εφεδρείες και δυνάμεις από το κυρίαρχο σύστημα και να ανταμείβεται ο κόπος και η εργασία του.