ΑΡΘΡΟ
Της Τόλης Καραγιαννίδου – Τσολπίδου
Συνταξιούχου τραπεζικής υπαλλήλου πρώην Α.Τ.Ε.
- ΗΠΑ. «Βιομηχανικοί εργάτες του Κόσμου» ιδρύουν το συνδικάτο Φουόμπλς αν και δεν μιλούσαν καλά Αγγλικά. 1906. 186 αντιπρόσωποι, από 34 οργανώσεις, έχουν μια κοινή διακήρυξη: «Οι λίγοι που αποτελούν την Καπιταλιστική τάξη έχουν όλα τα αγαθά της ζωής, ενώ η πείνα και η ανάγκη χτυπάνε εκατομμύρια εργαζόμενους και καλούνται να εγγραφούν μέλη ανεξάρτητα από φυλή, θρησκεία, χρώμα, φύλο».
Γίνονται μέλη ανειδίκευτοι εργάτες, περιπλανώμενοι για εργασία, έγχρωμοι, μετανάστες, άνεργοι, ναυτικοί, ξυλοκόποι, λιμενεργάτες, μεταλλωρύχοι της μαύρης λίστας των εργοδοτών. Το πολιτικό τους πρόγραμμα: Η εργατική τάξη θα πρέπει να ‘χει στα χέρια της τις βιομηχανίες και όχι συλλογικές συμβάσεις με απολύσεις και πενιχρούς μισθούς.
Το 1902 σε ηλικία 23 ετών έρχεται στη Γιούτα των ΗΠΑ ο Τζόελ Εμάνουελ που μετονομάστηκε σε Τζο Χιλ, ο αυτοδίδακτος ποιητής και τραγουδοποιός που τον λάτρεψαν οι εργάτες, αφού τους ενέπνεε με τα τραγούδια του και είχαν μεγάλη απήχηση. Ήταν από τα πρώτα μέλη τα μαχητικά, ερχόμενος από Σουηδία.
Χαρακτήρας του Συνδικάτου ήταν η αγάπη για τα τραγούδια σε ρυθμούς παλαιών ύμνων. Στους αγώνες κάθονταν γύρω από φωτιά σε ντεπόζιτα, σε βαγόνια, τραγουδώντας. Τότε υπήρξαν και εργατοπατέρες που κερδοσκοπούσαν σε βάρος των εργατών, όπως έκανε στους μετανάστες Έλληνες ο Έλληνας Λεωνίδας Σκλήρης (πληροφ. Μιχ. Γιαννεσκής).
10-1-1914. Σε χασάπικο της Γιούτα γίνεται διπλή δολοφονία του χασάπη, πρώην αστυνομικού, και του γιού του με πιστόλι, ως έγκλημα εκδίκησης αποδεδειγμένα.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας πολλοί επισκέφτηκαν γιατρό έχοντας τραύματα από αδέσποτες σφαίρες, διότι κυκλοφορούσαν άντρες οπλισμένοι νόμιμα και «έριχναν».
Επισκέφτηκε τον γιατρό και ο Χιλ που είχε τραυματιστεί σε καυγά για μια φίλη του. Ο γιατρός βλέποντας την κάρτα μέλους του Συνδικάτου ειδοποίησε την αστυνομία. Το δικαστήριο καταδίκασε το συνδικαλιστή σε θάνατο χωρίς δεύτερη σκέψη, ενώ ο Χιλ για να μην εκθέσει τη γυναίκα δεν μίλησε για το άλλοθί του. Αργότερα βρέθηκε γράμμα της κυρίας με την ομολογία της.
Ήταν μια στημένη δίκη για να φοβηθούν οι εργάτες. Έτσι πρώτα πήγε φυλακή και είχε υποστήριξη μόνο από την εργατική τάξη, ενώ αργότερα απ’ όλα τα στρώματα του πληθυσμού. Διαμαρτυρήθηκαν η Κυβέρνηση και ο Βασιλιάς της Σουηδίας, καθώς και οργανώσεις ανά τον κόσμο. Στο Σύδνεϋ 30.000 ζητούσαν την απελευθέρωσή του. Ο Πρόεδρος Ουίλσον έκανε έκκληση στο Δικαστήριο για έφεση. Μάτια όλα. Ήθελαν την δολοφονία του οι Καπιταλιστές και η πανίσχυρη Εκκλησία των Μορμόνων που ήθελαν τον αφανισμό ενός αριστερού.
Στο προαύλιο των φυλακών της Γιούτα εκτελέστηκε ο Χιλ από απόσπασμα. Τα τελευταία του λόγια: Μην κλαίτε για μένα, οργανωθείτε. Ενώ έδωσε οδηγία να σκορπιστεί η στάχτη του για να ανθίσουν λουλούδια (εργατικά κινήματα δηλαδή).
New York Times: Ο Χιλ νεκρός είναι πιο επικίνδυνος από ζωντανός.
Το πτώμα του κηδεύτηκε στο Σικάγο και η στάχτη του μοιρασμένη σκορπίστηκε σε κάθε Πολιτεία των ΗΠΑ εκτός από τη Γιούτα. Την κηδεία ακολούθησαν 30.000 εργάτες με το τραγούδι «Δώστε τα χέρια».
Να μη μείνουν μ’ άδεια χέρια του Κεφαλαίου οι Λύκοι
Εμποδίστε απεργοσπάστες, μπράβους και όλη τη συμμορία
Όλα για ένα Μεγάλο Συνδικάτο για μια Μεγάλη Απεργία
Αυτός ήταν ο Σουηδός Χιλ, ο άνθρωπος που δεν πέθανε ποτέ.
Και σήμερα οι Καπιταλίστες στη γη σπέρνουν πολέμους, τρομοκρατίες, δημιουργούν πρόσφυγες, οικονομικές κρίσεις και όλα αυτά φυσικά στο βωμό του κέρδους. Ας επαγρυπνούμε…
