ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΟΥ Ν. ΔΡΑΜΑΣ ΧΑΡΑΣ ΚΕΦΑΛΙΔΟΥ ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ
Το καίριο ερώτημα εάν η χώρα μπορεί να εισέλθει ξανά σε τροχιά ανάπτυξης έθεσε η κ. Χαρά Κεφαλίδου, Βουλευτής Δράμας, κατά τη διάρκεια της ομιλίας της στη Δεύτερη Περιφερειακή Ημερίδα που διοργάνωσε, την Κυριακή 18 Ιουνίου, η Δημοκρατική Συμπαράταξη στην Αλεξανδρούπολη.
Αντί να αναλωθεί σε θεωρητικές αναλύσεις, η Βουλευτής παρουσίασε τέσσερις μικρές ιστορίες Ελλήνων επιχειρηματιών που με όραμα, όρεξη και άπειρη δουλειά δραστηριοποιούνται δυναμικά στη χώρα μας. Με σημαντικές επενδύσεις και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας στο χώρο του Μεταξιού, των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, των Σύγχρονων Τεχνολογιών και του Τουρισμού, οι επιχειρηματίες αυτοί κρατούν την Ελλάδα ζωντανή, παρά το δυσμενές οικονομικό περιβάλλον, ξεπερνώντας τα αναρίθμητα εμπόδια που τους βάζει η Κυβέρνηση και το ελληνικό δημόσιο.
Τέλος, απαντώντας στο αρχικό ερώτημα η κ. Χαρά Κεφαλίδου σημείωσε: «Ναι, μπορεί η Ελλάδα να εισέλθει σε τροχιά ανάπτυξης. Αλλά όχι με τα μυαλά που κουβαλούσαμε στο παρελθόν και σίγουρα όχι με αυτή την Κυβέρνηση».
Μετά την Ημερίδα ακολούθησε περιοδεία της Προέδρου Φ. Γεννηματά στο Νομό Έβρου με επίσκεψη στη Μεγάλη Δοξιπάρα, κατάθεση στεφάνου στην προτομή του Γ. Γεννηματά, επίσκεψη στον Αρχαιολογικό χώρο στη Μικρή Δοξιπάρα και τέλος σύσκεψη στο Δημαρχείο Ορεστιάδας.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας της Χαράς Κεφαλίδου:
«Κυρίες και Κύριοι, Φίλες και Φίλοι, εδώ από το άκρο της Ελλάδας την Αλεξανδρούπολη που παρά τις τεράστιες δυσκολίες, παρά τον οικονομικό στραγγαλισμό του κράτους, σε πείσμα των καιρών, εδώ χτυπάει ακόμα δυνατά η καρδιά της ελληνικής επιχειρηματικότητας.
Εδώ λοιπόν είναι ο καταλληλότερος τόπος να γίνει μια συζήτηση, να ειπωθούν αλήθειες, να κοιτάξουμε καταπρόσωπο την πραγματικότητα και να στείλουμε ένα μήνυμα για τη χώρα και τους ανθρώπους της με πολλούς αποδέκτες εντός και εκτός χώρας.
Κυρίες και Κύριοι,
Το έχουμε πει σε όλους τους τόνους και με όλους τους τρόπους. Συμφωνούμε όλοι (εσχάτως ασθμαίνουσα και η Κυβέρνηση, αφού πρώτα δοκίμασε στην πλάτη των Ελλήνων όλων των λογιών τις επαναστατικές λύσεις και απέτυχε) ότι το δομικό πρόβλημα στη χώρα είναι η Ανάπτυξη. Το μόνο κλειδί για να βγούμε από το φαύλο κύκλο των Μνημονίων και του μαρασμού.
Για να μην αερολογούμε άλλο ας απαντήσουμε στο καίριο ερώτημα υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι εφικτή μια πολιτική ανάπτυξης στη χώρα ναι ή όχι και με ποιες προϋποθέσεις; Κι αντί να ψάχνουμε στα ουράνια να μας πέσει η λύση, θα μιλήσω με παραδείγματα ξεκινώντας από τον τόπο σας.
Περίπτωση 1: Έβρος – Σουφλί. Ο τελευταίος σταθμός στο μακρύ – χρυσοφόρο δρόμο του μεταξιού. Στο Σουφλί παράγεται μετάξι κορυφαίο σε ποιότητα. Οι προοπτικές που ανοίγονται για την περιοχή είναι τεράστιες καθώς είναι η μοναδική στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη που ασχολείται με την εκτροφή του μεταξοσκώληκα.
Η βιομηχανία του μεταξιού θα μπορούσε να είναι από τις πλέον εξωστρεφείς και δυναμικές. Αποκτά και πάλι βηματισμό δημιουργώντας νέες προοπτικές ανάπτυξης χάρη στην επιμονή, στο μόχθο και στο μεράκι μιας χούφτας ανθρώπων που θα έπρεπε να τους στήσουμε άγαλμα για τον ηρωισμό τους, να προσπαθούν και να ελπίζουν σε μια χώρα, που διώκει κάθε μορφή επιχειρηματικότητας. Τα τελευταία χρόνια η κρίση έχει οδηγήσει στην αναγέννηση του κλάδου με νέους που αναζητούν ευκαιρίες και θέλουν να εκμεταλλευθούν τα κοινοτικά προγράμματα προκειμένου να αναπτύξουν την παραγωγή τους και να κάνουν εξαγωγές.
Αυτή τη στιγμή περίπου 200 άτομα απασχολούνται στην τοπική βιομηχανία παραγωγής μεταξιού στο Σουφλί. Θα μπορούσαν να είναι πολύ περισσότερα. Η απελευθέρωση των εισαγωγών, το φθηνό μετάξι από την Κίνα, αλλά και η συνολική πτώση της κλωστοϋφαντουργίας στην Ελλάδα, οδήγησε πολλές εταιρίες να βγουν στο εξωτερικό όπου υπήρχε μικρότερο εργατικό κόστος. Κοινώς, η παραμέληση της επίσημης Πολιτείας, το εχθρικό οικονομικό περιβάλλον έδιωξε ανθρώπους της παραγωγής έξω, συχνά με τις κλωτσιές. Η λύση βρίσκεται στην περαιτέρω ανάπτυξη της τεχνολογίας που θα αναδείξει με τη σειρά της, τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του πολύτιμου προϊόντος. Το φωνάζει ο κόσμος της παραγωγής αλλά ποιος ακούει;
Τα μηνύματα από το εξωτερικό είναι θετικά καθώς όλο και περισσότερες μεγάλες εταιρείες ένδυσης χρησιμοποιούν το μετάξι σε έτοιμα ενδύματα χαμηλού κόστους. Στόχος των παραγωγών είναι οι ευρωπαϊκές και διεθνείς αγορές.
Εδώ λοιπόν χρειάζεται η αρωγή της Πολιτείας. Πού είναι; Πόσο έγκαιρα κινείται το ΕΣΠΑ, πόσο απαλλαγμένο από το γραφειοκρατικό κυκεώνα είναι; Πού είναι οι τράπεζες σε ένα τραπεζικό σύστημα που καταρρέει να στηρίξουν υγιείς επιχειρήσεις σε έναν τομέα που μπορεί να φέρει μεγάλα κέρδη στη χώρα; Πουθενά! Αυτή είναι η αλήθεια.
Με ποιο τρόπο, σε ποια γλώσσα πρέπει να το πουν για να το καταλάβει η Κυβέρνηση ότι η ελληνική βιομηχανία μεταξιού είναι τομέας που μπορεί να απογειωθεί και μαζί της να ανεβάσει την οικονομία της ακριτικής Ελλάδας;
Περίπτωση 2: Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας Κομοτηνή – Ξάνθη. Έλληνας επενδυτής. Πολιτικός Μηχανικός που μπαίνοντας στην εποχή της κρίσης, έπιασε γρήγορα τα σημεία των καιρών. Αντί να κλαίει τη μοίρα του ως κατασκευαστής κατοικιών, που τον τσάκισε η κρίση, αντί να φύγει σ’ άλλη γη σε άλλα μέρη, έψαξε, διάβασε, μελέτησε, ταξίδεψε, ενημερώθηκε, επένδυσε σε έναν τομέα κλειδί για την ανάπτυξη της χώρας “Ενέργεια Βιοαέριο”. Δεν πήγε να κάνει τη γνωστή ελληνική αρπαχτή. Άλλαξε τη ζωή του, την καθημερινότητά του, και πάλεψε μέσα στην κρίση να στήσει μια επιχείρηση με καινοτομία, εξωστρέφεια και ολιστική αντίληψη.
Σήμερα, μετά από 8 χρόνια σκληρής δουλειάς που δεν πειράζει, αλλά και διαρκούς, καθημερινής, άνισης πάλης με το ελληνικό δημόσιο, τις αγκυλώσεις του, την ανευθυνότητα και τις παλινωδίες του, που πειράζουν και μάλιστα πολύ, γιατί είναι χαμένος χρόνος, άπειρος κόπος και πεταμένα λεφτά, τα κατάφερε να στήσει 2η ήδη λειτουργούσα παραγωγική μονάδα και να ξεκινά την 3η στην Ξάνθη. Προχωρώντας σε συνέργειες με τοπικές επιχειρήσεις, επαγγελματίες και επιστήμονες δίνει δουλειά, ζωή και προοπτικές ανάπτυξης τον τόπο.
Πού είναι η επίσημη Πολιτεία; Να σας πω που είναι; Είναι στις τρικλοποδιές, στις καθυστερήσεις, στις διαδικασίες “μιας στάσης” που γίνονται διαδικασίες χιλίων διαφορετικών στάσεων με την πλάτη του επιχειρηματία κολλημένη στον τοίχο. Γιατί επιμένει; Γιατί ελπίζει. Γιατί πιστεύει πως σε αυτόν τον ίδιο, στα παιδιά του και στα παιδιά του τόπου μας, αξίζει μια καλύτερη μοίρα κι αυτή φτιάχνεται από εμάς τους ίδιους. Τι ζητάει από την πολιτεία; Τίποτα πέρα από σταθερό οικονομικό περιβάλλον με σαφείς διαδικασίες και ταχύτητα διοικητικής διεκπεραίωσης. Ζητάει πολλά; Πάρα πολλά.
Περίπτωση 3: Δράμα Εταιρία RAYCAP. Στον 21ο αιώνα σε όλο το δυτικό ημισφαίριο υπάρχει συνεχής και αδιάλειπτη αντικεραυνική προστασία. Η πατέντα της έχει ελληνικό ονοματεπώνυμο. Ανήκει στη δική μας RAYCAP. Ανεμογεννήτριες, διεθνή αεροδρόμια μέχρι και ιδιωτικές κατοικίες ανά τον κόσμο έχουν τη δική της αντικεραυνική προστασία. Σε όλο το δυτικό κόσμο πλην της χώρας μας. Τι κάνει η επίσημη Πολιτεία; Εδώ σε εμάς όταν βρέχει και έχει κεραυνούς πώς προστατεύουμε τα ραντάρ μας; Tραβώντας τα από την πρίζα.
Περίπτωση 4: ΥΔΡΑΜΑ. Δεν είναι καν Μακεδόνας. Ήρθε στη Δράμα την ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά κι όπως κάνουν οι ερωτευμένοι που παθιάζονται και δίνουν την ψυχή και το μυαλό τους, ξαναέστησε από τα ερείπια τους τις παλιές καπναποθήκες μετατρέποντάς τες σε πρότυπη τουριστική μονάδα αξιώσεων, ικανή να φιλοξενήσει από τον πιο απαιτητικό επισκέπτη μέχρι κάθε είδους εκδήλωση. Διεθνή Συνέδρια, ημερίδες, εκδηλώσεις, φεστιβάλ οινογνωσίας, διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου. Έδωσε την ψυχή του και τα λεφτά του.
Τι ζήτησε από την επίσημη πολιτεία; Τίποτα πέρα από το αυτονόητο σταθερό οικονομικό περιβάλλον, τις σαφείς διαδικασίες που θα τηρούν τα χρονοδιαγράμματα και θα σέβονται τον μόχθο και την τσέπη του επιχειρηματία. Τι πήρε; Κούραση, καθυστερήσεις, γραφειοκρατία και χιλιάδες εμπόδια. Γιατί επιμένει; Γιατί πιστεύει πως αυτός ο τόπος αξίζει και μπορεί να έχει ένα μέλλον πολύπλευρης ανάπτυξης που με τη σειρά της θα φέρει κόσμο που θα έχει την ανάγκη φιλοξενίας σε ένα κατάλυμα υψηλών προδιαγραφών που κι αυτό με τη σειρά του θα δίνει ζωή και δουλειά σε έναν ευλογημένο μεν απομονωμένο δε τόπο.
Τα χρόνια των Μνημονίων δεν μας έκαναν σοφότερους. Η πολιτική ηγεσία του τόπου αντί να σκεφτεί ένα επιχειρησιακό σχέδιο για τη χώρα μας απτόητη συνεχίζει να εθελοτυφλεί και μαζί της μεγάλη μερίδα πολιτών. Έτσι xάνουμε ευκαιρίες και περιμένουμε το κράτος ‘πατερούλη’ να μας μοιράσει τα ψίχουλα μιας ολοένα και μικρότερης πίτας. Οχι όλοι, υπάρχουν κι αυτές οι αμέτρητες μικρές ιστορίες ανθρώπων με όραμα, όρεξη και άπειρη δουλειά αυτοί κρατούν τη χώρα ακόμη ζωντανή.
Η δουλειά του τοπικού βουλευτή θα ήθελα να είναι να ανοίγει το δρόμο στις παραγωγικές δυνάμεις που θέλουν να κρατήσουν ζωντανή την τοπική οικονομία και κοινωνία που εκπροσωπεί. Δυστυχώς δεν είναι. Εξακολουθούμε να λειτουργούμε με μοντέλα προηγούμενων δεκαετιών. Διώξαμε και τώρα κλαίμε τις βιοτεχνίες φασόν που μετανάστευσαν στη Βουλγαρία. Ισοπεδώσαμε τις μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις. Κάπως έτσι κάθε συζήτηση για ανάπτυξη ακούγεται ως ανέκδοτο. Οι συνθήκες ανέχειας που ζούμε από τη μια και οι πολλές ιστορίες ανθρώπων που τόλμησαν, προσπάθησαν και επιμένουν πως υπάρχει μια παραγωγική Ελλάδα που παλεύει, ίσως επισπεύσουν τα πράγματα.
Γυρίζοντας στο αρχικό ερώτημα απαντώ:
-Ναι μπορεί η Ελλάδα να εισέλθει σε τροχιά ανάπτυξης. Με μείωση του πρωτογενούς πλεονάσματος, των φορολογικών και των ασφαλιστικών συντελεστών, που είναι το μεγάλο ανταγωνιστικό μειονέκτημα της Ελλάδας απέναντι σε βαλκανικές χώρες.
-Ναι μπορεί, αν πέρα από τις καλές ιδέες για λάδι, κρασί και αγνά προϊόντα της ελληνικής γης στα ράφια, κάνουμε χώρο για νέες εταιρείες, τεχνολογίες αιχμής και αξιοποίηση των επιστημόνων μας.
-Ναι μπορεί αν αφήσουμε σε μια ελάχιστη ησυχία και σταθερότητα τον εναπομείναντα επιχειρηματικό κόσμο.
-Ναι μπορεί αν η εκάστοτε πολιτική ηγεσία του τόπου σταματήσει να πωλεί ως εθνική επενδυτική πολιτική το διαχωρισμό του επιχειρηματικού κόσμου σε ημετέρους, ανεπιθύμητους και αόρατους. Τους πρώτους τους πριμοδοτεί απροκάλυπτα εξασφαλίζοντας τους ισχυρούς συμμάχους εξουσίας, τους δεύτερους κάνει ό,τι μπορεί με κάθε τρόπο και πολιτικό τερτίπι να τους εξαφανίσει και οι τελευταίοι οι πολλοί, η ραχοκοκαλιά της επιχειρηματικότητας της Ελλάδας είναι απλά αόρατοι.
-Ναι μπορεί, αλλά όχι με τα μυαλά που κουβαλούσαμε στο παρελθόν και σίγουρα όχι με αυτή την Κυβέρνηση.
Σας ευχαριστώ».
