ΑΡΘΡΟ

του Παναγιώτη Χατζηγεωργίου

Δικηγόρου Δράμας

 

 

Τη φράση αυτή, που αντίκριζε κανείς στα σαλούν της Άγριας Δύσης, μας θυμίζουν όσα διαδραματίζονται αυτές τις μέρες στη χώρα μας.

Προφανώς και δεν ζούμε στην Ιαπωνία. Δεν περιμένει κανείς να κάνουν χαρακίρι αρμόδιοι.

Δεν ζούμε ούτε στην Πορτογαλία, όπου στον απόηχο των καταστροφικών και με δεκάδες θύματα πυρκαγιών του 2017, η τότε Υπουργός Εσωτερικών Κονστάντζα Ουρμπάνο Ντε Σόουζα, δήλωνε: «θεωρώ ότι δεν διαθέτω τις προϋποθέσεις ούτε πολιτικά αλλά ούτε και σε προσωπικό επίπεδο να παραμείνω στη θέση μου».

Δεν ζούμε ούτε στην Ιταλία, όπου εν μέσω οικονομικής κρίσης η Υπουργός Εργασίας στην Κυβέρνηση Μόντι Έλσα Φορνέρο, έκλαιγε παρουσιάζοντας τα μέτρα λιτότητας.

Ζούμε στην Ελλάδα.

Όπου ο τότε αρμόδιος Υπουργός κ. Τόσκας δήλωνε για τις πυρκαγιές στο Μάτι, πως δεν βλέπει να έγινε κάτι λάθος.

Όπου ο τότε Π/Θ Αλέξης Τσίπρας δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να ζητήσει μια συγνώμη.

Όπου όμως η τότε Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υπό το βάρος της ευθύνης και με τη σύμφωνη γνώμη του τότε Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Κ. Μητσοτάκη, προχώρησε σε σύσταση διεθνούς επιτροπής, που κατέληξε στο πόρισμα Γκολντάμερ για την προστασία των δασών και την αποτελεσματική πυρόσβεση.

Όπου το πόρισμα αυτό η επόμενη Κυβέρνηση πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων…

Όπου στην έναρξη της φετινής περιόδου η Κυβέρνηση δήλωνε πως ο σχεδιασμός είναι άψογος και στο ξεκίνημα των πυρκαγιών πως όλα λειτουργούν υποδειγματικά.

Όπου ο σημερινός αρμόδιος Υφυπουργός κ. Χαρδαλιάς δηλώνει μεν συγκινημένος ότι έγινε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν, αλλά δεν προσδιορίζει λάθη και αστοχίες.

Όπου ο σημερινός Π/Θ Κ. Μητσοτάκης, ζητάει μεν συγνώμη, αλλά δεν τη συνοδεύει με συγκεκριμένες ενέργειες για διερεύνηση, απόδοση ευθυνών, διόρθωση λαθών.

Όπου δεν δίδονται εξηγήσεις γιατί αγνοήθηκε το πόρισμα Γκολντάμερ, γιατί παραμένει η ευθύνη στην Πυροσβεστική, γιατί δεν αξιοποιούνται τα Δασαρχεία, γιατί δεν υπήρξε πρόληψη και το βάρος δόθηκε στην καταστολή, όπως Αντιπολίτευση, Τύπος και Επιστήμονες καταγγέλλουν.

Μην πυροβολείτε τον πιανίστα, κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί.

Ναι ο πιανίστας παίζει το ρόλο του όσο καλύτερα μπορεί. Με τις γνώσεις και την εκπαίδευση που έχει, με τα μέσα που του προσφέρονται.

Ο ιδιοκτήτης του σαλούν όμως, ο εκπαιδευτής του, κάνανε και αυτοί με τη σειρά τους ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για το καλύτερο αποτέλεσμα;

Μην ασκείται κριτική εν μέσω της μάχης.

Ναι δεν νοείται να ασκήσει κανείς κριτική στον Πυροσβέστη, τον Εθελοντή, που με την μάνικα ή ένα κλαδί στο χέρι επιχειρεί στο πεδίο της πυρκαγιάς.

Αλλά ούτε στους αρμόδιους, στους συντονιστές, στους υπεύθυνους;

Αντιπολίτευση, Επιστήμονες και Τύπος να μη ασκούν κριτική εν μέσω της μάχης;!

Με αυτή τη λογική λοιπόν, δεν θα έπρεπε:

-μεσούσης της οικονομικής κρίσης να ασκείται κριτική στον Γιώργο Παπανδρέου, τον Αντώνη Σαμαρά, τον Αλέξη Τσίπρα

-μεσούσης της πανδημίας να ασκείται κριτική στη σημερινή Κυβέρνηση

-μεσούντος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου η Αντιπολίτευση και ο Τύπος να ελέγχουν τον Τσώρτσιλ, τον Ρούζβελτ

Στις Δημοκρατίες όμως η εποικοδομητική κριτική Μ.Μ.Ε. και πολιτών, η προγραμματική αντιπολίτευση των κομμάτων είναι πάντα το ζητούμενο. Δεν μπορεί η Αντιπολίτευση να σιωπά. Δεν μπορεί η 4η εξουσία, ο Τύπος, να μη ερευνά, να μη προβληματίζεται, να μη κριτικάρει τους Κυβερνητικούς χειρισμούς.

Κριτική δεν υπάρχει μόνο σε ανελεύθερα καθεστώτα. Δεν υπήρχε επί Χίτλερ, επί Μουσολίνι. Με καταστροφικές συνέπειες για τους Γερμανούς και τους Ιταλούς.

Ναι δεν πυροβολούμε τον πιανίστα.

Ελέγχουμε όμως την υπεύθυνη Κυβέρνηση για το σχεδιασμό της, τις αποφάσεις της.

Και εκ του αποτελέσματος δυστυχώς για τη Χώρα και τους Πολίτες βρίσκεται ελλιποβαρής!!!