ΑΡΘΡΟ

του Παναγιώτη Χατζηγεωργίου

Δικηγόρου Δράμας

Ακόμη και οι πιο ακραιφνείς οπαδοί του Π/Θ αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι αθώος του αίματος. Είτε γνώριζε ως όφειλε άλλωστε. Είτε και όχι.

Η πρώτη του πράξη ως Π/Θ ήταν να υπαγάγει την ΕΥΠ στο Πρωθυπουργικό γραφείο. Και να ορίσει Γραμματέα και αρμόδιο για τον έλεγχό της τον ανιψιό του.

Η δεύτερη να διορίσει τον κηπουρό του. Αφού άλλαξε προηγουμένως τον νόμο. Γιατί δεν είχε τα έως τότε απαιτούμενα προσόντα. Για να απαιτείται η τυπική άδεια ενός μόνο Εισαγγελέα. Για να μη ενημερώνεται κανείς εκ των υστέρων.

Και αφού έσκασε το σκάνδαλο… Αρχικά το αρνήθηκε.

Και όταν πλέον αποκαλύφθηκε… Δήλωσε πως η παρακολούθηση ήταν νομικά σωστή, πολιτικά όμως λάθος! Πως αν είχε ενημερωθεί, δεν θα το επέτρεπε.

Δύσκολο να πιστέψει κανείς πως ο κηπουρός του και ο ανιψιός του δεν τον ενημέρωσαν. Για την παρακολούθηση ενός Ευρωβουλευτή. Και μάλιστα Αρχηγού του τρίτου κόμματος. Του ρυθμιστή των εξελίξεων μετά τις επόμενες εκλογές.

Μα αυτά γίνονταν πάντα, ισχυρίζονται καλοθελητές και υποστηρικτές του. Και προτείνουν έλεγχο σε βάθος δεκαετίας. Ζητάνε συμψηφισμούς με το παρελθόν. Αλήθεια;

Πότε στο παρελθόν παρακολουθούνταν τα τηλέφωνα οποιουδήποτε Ευρωβουλευτή; Πότε παρακολουθούνταν τα τηλέφωνα ενός Αρχηγού κόμματος από την ΕΥΠ; Για λόγους δημοσίου συμφέροντος;;;!!! Πότε διέρρεαν «πληροφορίες» για δήθεν εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων ή για υποτιθέμενες αξιόποινες πράξεις του;

Πλανάται το ερώτημα. Μα γιατί ολόκληρη ΕΥΠ να παρακολουθεί τον Ανδρουλάκη; Προφανώς το δέλεαρ ήταν η ιδιότητά του ως επόμενου Προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Είτε για να διερευνηθούν οι προθέσεις του και τα σχέδιά του. Είτε για να καταστεί έρμαιο εκβιασμών. Ποιος αλήθεια δεν έχει μυστικά σε αυτή τη ζωή…

Τέτοιες πρακτικές είτε το θέλουμε είτε όχι σε μια δημοκρατική χώρα συνιστούν σκάνδαλο. Επισύρουν καταιγισμό αντιδράσεων και εξελίξεων. Ενέχουν βαρύτατες πολιτικές ευθύνες. Που οι Κυβερνώντες οφείλουν να αναλαμβάνουν.

Αν το κάνουν άμεσα είναι κέρδος. Για τους ίδιους. Για την παράταξή τους. Για τη χώρα τους. Ουδείς αναντικατάστατος. Έτσι επέρχονται οι αναγκαίες αλλαγές σε Πρόσωπα. Νοοτροπίες. Πρακτικές. Υπάρχει κυβερνητική σταθερότητα και συνέχεια.

Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν το έπραξε. Με μια εκ των υστέρων εσπευσμένη Π.Ν.Π. δεν κατάφερε να πείσει πως άλλαξε το θεσμικό πλαίσιο. Πως παρέχει πλέον περισσότερες εγγυήσεις. Για τον Πολίτη. Για τη Δημοκρατία.

Διόρισε και πάλι τον εκλεκτό του στην ΕΥΠ. Με τις ψήφους μόνο του κόμματός του. Όταν στις ΗΠΑ ο διορισμός του Δ/ντή του FBI Κ. Ρέι εγκρίθηκε από τη Γερουσία με ψήφους 92 υπέρ και 5 κατά. Έτσι γίνεται στις σοβαρές Κοινοβουλευτικές Δημοκρατίες. Υπάρχουν θεσμικά αντίβαρα. Δεν κυβερνά Ένας. Με την παρέα του.

Έτσι όμως το πληρώνει όλη η παράταξη. Που απαξιώνεται συλλήβδην.

Το πληρώνει όλη η χώρα. Που σέρνεται έως τις επόμενες εκλογές.

Σε ένα τοξικό πολιτικό σκηνικό. Δίχως συναινέσεις. Με εκατέρωθεν σφοδρές αντεγκλήσεις. Με διαιώνιση και μεγέθυνση των προβλημάτων.

Το έζησαν οι ΗΠΑ επί Νίξον. Το ζει η Μεγάλη Βρετανία με τον Μπόρις Τζόνσον.

Θα το ζήσουμε κι εμείς δυστυχώς. Μέχρι να αποδεχθεί ο Π/Θ ότι έδυσε το άστρο του.

Έως τις επόμενες εκλογές. Διότι Π/Θ δεν θα μπορεί πλέον να είναι. Από Σεπτέμβριο δυστυχώς μπαίνουμε σε μια παρατεταμένη – και τοξική πλέον – προεκλογική περίοδο.

Εν όψει βαθιάς ύφεσης. Δυσθεώρητου πληθωρισμού. Ενεργειακής λαίλαπας. Επισιτιστικής κρίσης. Τεράστιου δημόσιου χρέους (σημ. το μεγαλύτερο στην Ευρώπη). Που βρυχάται πάλι. Απειλεί να εκμηδενίσει θυσίες. Να καταπιεί τη χώρα.

Ας ελπίσουμε ο καλός Θεός της Ελλάδας να βάλει και πάλι το χέρι του…

Υ.Γ. Πράγματι υπάρχουν διλήμματα που θέτει η πολιτική ζωή σε πολλούς. Ορισμένοι εκ των οποίων παθιάζονταν με τον Β. Βενιζέλο, αλλά και με τον Κ. Μητσοτάκη. Και τώρα δεν μπορούν να πάρουν θέση… Ορισμένοι εκστασιάζονται ακόμη με το άστρο του Π/Θ. Δεν θέλουν να παραιτηθεί. Τρέμουν όμως ταυτόχρονα και στην ιδέα μιας συγκυβέρνησης με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ. Αν όμως υπάρχει κάποια ελπίδα μετεκλογικής συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, τότε θα πρέπει να παραιτηθεί άμεσα ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Δυστυχώς σε αυτή τη ζωή, έρχεται η στιγμή που πρέπει να αποφασίσεις, με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις, που θα ‘λεγε και ο Διονύσης Σαββόπουλος.