ΑΡΘΡΟ

Της Χαράς Κεφαλίδου

Βουλευτού Ν. Δράμας

Υπεύθυνης Τομέα Παιδείας και Θρησκευμάτων Κινήματος Αλλαγής

 Αν και ο κόσμος «καίγεται» από μια νέα ανεξέλεγκτη πυρκαγιά που άνοιξε η ρώσικη εισβολή στην Ουκρανία, πριν προλάβουμε να σβήσει τη φωτιά της πανδημίας.

Αν και η Ελλάδα έχει να αντιμετωπίσει μύρια προβλήματα που φέρνει η ενεργειακή κρίση, η αλματώδης ακρίβεια προϊόντων και υπηρεσιών, οι γεωπολιτικές αναταράξεις, όλα εκείνα που ήρθαν να στοιβαχτούν πάνω στις προϋπάρχουσες ελληνικές παθογένειες.

Αν και επισήμως έχουμε ένα χρόνο μπροστά μας για να μπει η χώρα σε τροχιά εκλογών, η συζήτηση για κυβερνητικές μετεκλογικές συνεργασίες άνοιξε πρόωρα και επίμονα.

Κι όσο για το πιεστικό φλερτ της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν εκπλήσσει κανέναν. Η ρητορική της «προοδευτικής συμμαχίας» ξεκίνησε εδώ και καιρό, ως αποτέλεσμα των σταθερά καθηλωμένων ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ. Για την Κυβέρνηση όμως, η πρόσφατη αναφορά του Πρωθυπουργού σε συνεργατικά σχήματα διακυβέρνησης είναι μια έκπληξη.

Για να μην κοροϊδευόμαστε, οι πολιτικές συνεργασίες μεταξύ διαφορετικών πολιτικών κομμάτων στην πραγματική ζωή, προκύπτουν πάντοτε εξ ανάγκης, ποτέ από δημοκρατική ευαισθησία.

Αυτό που συχνά αναφέρεται ως κουλτούρα συνεργασίας, που έχει οικοδομηθεί σε πολλά κράτη της Ευρωπαϊκής οικογένειας, προέκυψε ως ανάγκη διακυβέρνησης. Ούτε ήρθε ουρανοκατέβατη, ούτε υπήρξε προϊόν πολιτικής φιλοτιμίας και ανησυχίας για αντιπροσωπευτική εκπροσώπηση του εκλογικού σώματος.

Η σκέψη ότι δεν υπάρχει πιθανότητα αυτοδυναμίας με την απλή αναλογική, αλλά και η μεγάλη πιθανότητα να μην επιτευχθεί ούτε στις δεύτερες εκλογές, που θα πραγματοποιηθούν με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής, οδήγησαν τον Πρωθυπουργό από νωρίς (;) να στραφεί προς την κατεύθυνση της κυβερνητικής συνεργασίας.

Με αυτά τα δεδομένα, η κυβερνητική στροφή δείχνει πολλά για τον ίδιο τον πρωθυπουργό, για τις επιλογές της κυβέρνησης, για την κατάσταση της χώρας, για την προοπτική της και τις προκλήσεις που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε τα επόμενα χρόνια. Πολλά δείχνει -αν και αναμενόμενα- και η αντίδραση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στην κυβερνητική αλλαγή πλεύσης.

Η κατάσταση για τη χώρα μας είναι ήδη δύσκολη, ρευστή, καθόλου γυαλιστερή, με την αβεβαιότητα και την επικινδυνότητα για το μέλλον της να συγκρατούνται με κόπο και τεράστιο κόστος, τον λογαριασμό του οποίου θα κληθούμε να πληρώσουμε ενδεχομένως πολύ πιο σύντομα και βίαια από όσο υπολογιζόταν.

Τούτων δοθέντων, η πιθανότητα προσφυγής στις κάλπες εξ ανάγκης, μπορεί να έρθει νωρίτερα από τον αρχικό κυβερνητικό προγραμματισμό.

Κι επειδή σε καταστάσεις τρομακτικές έχουμε την τάση να καταφεύγουμε σε αυτά που έχουμε συνηθίσει, η προσφυγή σε μια παρατεταμένη παλαιάς κοπής προεκλογολογία, που σκεπάζει τα μεγάλα προβλήματα, ξεκίνησε περίπου αυτόματα.

Γι’ αυτά θα έπρεπε να έχει ανοίξει η μεγάλη συζήτηση, με αντιπαράθεση πολιτικών, προτάσεων, προγραμμάτων, προτεραιοτήτων και αναγκών της ελληνικής κοινωνίας. Αντ’ αυτού, με ένα σάλτο λογικής, Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση βολεύτηκαν στη ρηχή, άκομψη και ατελέσφορη πίεση προς το ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής να δηλώσει εδώ και τώρα ευθαρσώς, με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει. Δεν είναι αυτό που κρατά τον κόσμο ξάγρυπνο, ούτε μια υποσχετική με φαρδιά πλατιά υπογραφή ΠΑΣΟΚ είναι η απάντηση που θα του λύσει τα προβλήματα.

Όπως έχουμε μάθει, με εντατική εκπαίδευση δεκαετούς κρίσης, με μαγικά δεν αλλάζει η πραγματικότητα, ούτε με αυταπάτες σώζεται η χώρα.

Και για όσους έχουν χάσει τον ύπνο τους, για το πού θα πάει το ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής, ενημερώνουμε ότι θα είμαστε παρόντες δίπλα στον πολίτη και τις αγωνίες του, με σοβαρότητα και συναίσθηση ευθύνης, συμβάλλοντας με ξεκάθαρες θέσεις και υλοποιήσιμες προτάσεις -από αυτές που όλο και πιο συχνά δανείζεται και υιοθετεί η κυβέρνηση- στο αύριο του τόπου. Ένα αύριο που πρέπει να βρούμε το θάρρος να πούμε ότι θα είναι δύσκολο, εξαιρετικά πολύπλοκο και ασταθές, ακριβώς γι’ αυτό μας χρειάζεται όλους.

Άλλωστε, ίσως είμαστε ο μόνος πολιτικός χώρος που έχει δώσει επιτυχώς εξετάσεις συνεργασίας, αναλαμβάνοντας το μεγάλο πολιτικό κόστος όταν υπήρξε εθνική ανάγκη. Τότε που άλλοι έπιαναν στασίδια στο Ζάππειο κι άλλοι παγκάκια στο Σύνταγμα, για να μην ξεχνιόμαστε.

*Το άρθρο της κυρίας Κεφαλίδου δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα liberal.gr