ΑΡΘΡΟ

Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά

ATPL

AIRLINE PILOT

B737NG AIRBUS 320

 

 

Ζούμε σε μια εποχή που η άποψή μας για το χρήμα έφτασε να σκορπάει τη θλίψη, αλλά ακόμα και τον θάνατο.

«Οι συνετοί άνδρες (σ.σ. και κυβερνήτες) προλαβαίνουν τα κακά πριν να γίνουν και οι ανδρείοι όταν συμβούν τα διορθώνουν: συνετών ανδρών πριν γενέσθαι τα δυσχερή, προνοήσαι όπως μη γένηται ανδρείων δε, γενόμενα ευ θέσθαι» (Πιττακός).

«Στην Ινδία ένα φτωχό ζευγάρι οδηγήθηκε σε θάνατο για 22 σεντς χρέος». Το ζευγάρι δολοφονήθηκε από έναν ανώτερης κοινωνικής τάξης μπακάλη μια Πέμπτη, όταν του είπαν ότι χρειάζονται χρόνο για να πληρώσουν τα μπισκότα που είχαν αγοράσει για το παιδί τους.

Το τραγικό αυτό περιστατικό συνέβη τη στιγμή που η βουλιμία για κέρδη ξεπερνά παγκοσμίως κάθε πρόβλεψη. Το κόστος των πολεμικών εχθροπραξιών σε όλο τον κόσμο για το έτος που πέρασε ήταν $ 13,6 trillion, ενώ για την ειρήνη δαπανήσαμε το 2% του ποσού αυτού. Επιπλέον το 2016 είχαμε τον μεγαλύτερο αριθμό θανάτων σε πολεμικές συγκρούσεις τα τελευταία 25 χρόνια, αλλά και τον μεγαλύτερο αριθμό προσφύγων από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κι αυτή είναι η δικαιολογία που ο οικονομικός αντίκτυπος της βίας χρησιμοποιείται για να ξοδεύουμε 5 δολάρια ανά ημέρα για κάθε άτομο στο πλανήτη. Αυτό είναι περισσότερο από 13% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Ενώ το συνολικό κόστος βίας, είναι 742 δισ. δολάρια που προκλήθηκαν από την ένοπλη σύγκρουση. Αξίζει να συγκρίνουμε αυτά τα ποσά με τα μόλις 8,3 δισεκατομμύρια δολάρια που διανέμονται για την ειρηνευτική προσπάθεια των Ηνωμένων Εθνών και τα 6,8 δισεκατομμύρια δολάρια για τις προσπάθειες οικοδόμησης μακροπρόθεσμης ειρήνης. Προφανώς η βία «συμφέρει» γιατί έχει μεγαλύτερα κέρδη μια που έχει πολύ μεγαλύτερο προϋπολογισμό.

Την ίδια ώρα πάνω από 32.000 φυσικές καταστροφές ετησίως σκορπούν τον θάνατο, γιατί οι κυβερνήσεις δεν διαθέτουν τα απαραίτητα χρήματα για προστασία και προφύλαξη. Θα ήταν υπερβολή να συμπεράνει κανείς από αυτά ότι αυτοί που κυβερνούν τον πλανήτη κρίνουν προφανώς ότι υπάρχει πλεόνασμα σε ανθρώπινες ζωές;

Παράλληλα σήμερα δεν είναι λίγες οι εταιρείες στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης που αξιολογούνται στο ένα τρισεκατομμύριο η κάθε μια… Όσο δηλαδή 25 φτωχά κράτη μαζί! Κι αν σκεφθούμε πόσες είναι στις μέρες μας οι αυτοκτονίες ανθρώπων για χρέη κυρίως προς τις Τράπεζες και το κράτος, μοιάζουν όλα με σενάριο ταινίας επιστημονικής φαντασίας.

Η αλήθεια είναι πως εάν δεν αλλάξουμε την άποψή μας για τα χρήματα, την πραγματική τους χρήση και τον οικονομικό πλούτο, μπορεί να εξαφανιστούμε σαν είδος από αυτόν τον πλανήτη, γιατί θα δυστυχούμε και θα «θυσιαζόμαστε» για κάτι που δημιουργήσαμε με σκοπό να κάνει τη ζωή όλων μας ευκολότερη. Σύμφωνα με έρευνα που διεξήχθη σε 9 ευρωπαϊκές χώρες, το 98% της οικογενειακής βίας και έντασης τα τελευταία πέντε χρόνια οφείλεται σε οικονομικούς λόγους. Αν θέλουμε να είμαστε αισιόδοξοι για το μέλλον μας, θα πρέπει να επανεκτιμήσουμε τις αξίες μας και τη σημασία τους υπό το πρίσμα της χαράς και της ευτυχίας που επιδιώκουμε. Και σίγουρα οι άνθρωποι δεν βρίσκουν χαρά κι ευτυχία μόνο σε ό,τι μπορούν να αγοράσουν τα χρήματα.

Οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο είναι απαραίτητο να δουλέψουν νομοθετικά για να επαναπροσδιορίσουν τον ρόλο των Τραπεζών, ώστε να σταματήσει το χρήμα να λατρεύεται, δείχνοντας στους σημερινούς νέους την προσπάθεια τους για αισιοδοξία στο μέλλον, για ένα πλανήτη που το χρήμα δεν θα λατρεύεται πλέον σαν Θεός, αλλά θα ξαναγίνει εργαλείο μιας καλύτερης ζωής.

«Οι συνετοί άνδρες (σ.σ. και κυβερνήτες) προλαβαίνουν τα κακά πριν να γίνουν και οι ανδρείοι όταν συμβούν τα διορθώνουν: συνετών ανδρών πριν γενέσθαι τα δυσχερή, προνοήσαι όπως μη γένηται∙ ανδρείων δε, γενόμενα ευ θέσθαι» (Πιττακός).

Στων δασών την ολόμαυρη ράχη περπατάει η οδύνη μονάχη, μετρώντας τους αδικοχαμένους νεκρούς της αδιαφορίας κράτους και πολλών πολιτών, που κλαίνε και οδύρονται πάνω στους νεκρούς και τ’ αποκαΐδια, που το ανίκανο κράτος, με την αβελτηρία του και την ιδιωτεία (ηλιθιότητα) του, μα και οι ίδιοι προκάλεσαν. «Δεν είναι Κράτος αυτό», φωνάζουμε κάθε μέρα στην συναλλαγή με τις παντοειδείς υπηρεσίες του. «Πού είναι το Κράτος», κραυγάζουμε απελπισμένα, όταν καιγόμαστε στις φωτιές ή πνιγόμαστε στις πλημμύρες.

Αλλά, τι ακριβώς είναι αυτό το αόρατο πράγμα, που όλοι το επικαλούμαστε, όταν διαπιστώνουμε την ανάγκη της παρέμβασής του, σε στιγμές που το άτομο αισθάνεται αδύναμο; Τι, τέλος πάντων, είναι αυτό το Κράτος, που το επικαλούμαστε ως σωτήρα και το καταριόμαστε για τα δεινά μας; «Ήχος στεκάμενος κούφιος.»; Στην έννοια του Κράτους περιλαμβάνεται η Κυβέρνηση, η εκτελεστική εξουσία, το Κοινοβούλιο, που εκφράζει τη «δημοκρατική» αντιπροσώπευση, δηλαδή, στην Μαζοδημοκρατία μας, την αλλαξοκωλιά ψηφοκυνηγών πολιτικατζήδων και ψηφοφόρων, που προσδοκούν ρουσφέτι, με αντάλλαγμα την ψήφο τους.

Η δουλειά του Κυβερνήτη, του κρατικού αξιωματούχου, δεν είναι η καταγγελία, η διαπίστωση, η περιγραφή, αλλά η δράση, η αντιμετώπιση και η διόρθωση των κακώς κειμένων. «Ο ήλιος ο ηλιάτορας», τώρα, μαυρίζει από τον καπνό της πυρπόλησης των δασών μας, της ανάσας μας, της ομορφιάς του τόπου μας, ενώ οι «βιλάτορες» χτίζουν τις άνομες βίλες, και τα «βιλάκια» τους, στα δάση. Κι ας ειν’ καλά η ΔΕΗ και η ΕΥΔΑΠ. Καλά να είναι και ο βολευτής μας.

Και το Κράτος, που έκανε, και κάνει, τα στραβά μάτια, όταν, εκ των υστέρων, δεν νομιμοποιεί την αυθαιρεσία, ψήφους θηρεύονας. Τόσα αυθαίρετα, βίλες και «βιλάκια», πάνω στων δασών την ολόμαυρη ράχη. Ποιανού είναι όλα αυτά; Χτίζοντας, κι εσύ, «πολίτη»-ελληνάρα, το απατηλό σου όνειρο, πάνω στην πυρπολυμένη γη, πυρπολείς την ελπίδα τη δική σου και των παιδιών σου, αδιαφορώντας για την πόλη σου, για τον διπλανό σου, για την Πατρίδα σου. Κι απ’ το μπαλκόνι του αυθαίρετού σου, βλέπεις το μέλλον σου και το μέλλον των παιδιών σου, να καίγεται, να γίνεται στάχτη και παρανάλωμα του πυρός, στο οποίο, σε συμπαιγνία με το αδιάφορο, κι ανίκανο κράτος, κι εσύ συνέβαλες. Κι χορτασμένοι, κορεσμένοι, κοκορόμυαλοι, άρχοντες, αυθαδιάζουν δημοσίως, ψιψινακίζοντας κι εξυπνακίζοντας, μπροστά στην ανείπωτη καταστροφή.

«Αυθάδεια γεννά η χόρταση, όταν πολλά πέσουν πλούτη, σε ανθρώπους που δεν έχουνε το νου τους μετρημένον: τίκτει γαρ κόρος ύβριν, όταν πολύς όλβος έπηται ανθρώποισιν όσοις μη νόος άρτιος η» (Σόλων).

Έργο του Κυβερνήτη είναι η ανάληψη της ευθύνης για την πορεία του κυβερνητικού σκάφους και της χώρας, μέσα στην κρίση, με σχέδιο και στρατηγική. «Εκείνος που το καράβι κυβερνά της χώρας πρέπει να μιλάει στοχαστικά, βαστώντας το τιμόνι και τα βλέφαρα να μην του κλείνει ο ύπνος: Χρη λέγειν τα καίρια, όστις φυλάσσει πράγος εν πρύμνη πόλεως, οίακα νωμών βλέφαρα μη κοιμών ύπνω» (Αισχύλος).

Κάποιος, από τους αρμοδίους, είπε: «Εάν μετά από τέτοιες καταστροφές δεν συγκλονιζόμαστε και δε συντονιζόμαστε θα έχουμε και άλλες…».

Κι αν δεν ασκούμε επιμελώς την σώφρονα πεοχειράντλησιν, ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗΝ ΣΩΜΑΤΙΚΩΝ ΥΓΡΩΝ ΠΟΥ ΚΤΥΠΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΩ ΚΕΦΑΛΗ, ΤΟΤΕ άρχοντες και πολίτες, συμπληρώνω, μετά αθυροστομίας επιβεβλημένης ελευθέρως «κλάστε μας τον ΜΠΟΥΤΖΟΝ». ΤΑΔΕ ΕΦΗ Γ. ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗΣ…