ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

Τ. Λυκειάρχη

 

  • «Τα σπλάχνα τους κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν» (Δ. Σολωμός, εθνικός μας ποιητής)

 

Του συρμού η θάλασσα τις τελευταίες δεκαετίες. Πατείς με πατώ σε ορισμένες ώρες, ιδιαίτερα τις αργίες. Από βρέφη μέχρι υπερήλικες οι επισκέπτες, που, αφού λουστούν στον ιδρώτα σ’ όλη τη διαδρομή, βουτούν στο θαλασσί αρμυρό υγρό στοιχείο, αποζητώντας τη δροσιά.

Λαλίστατοι οι γαβριάδες αδιαφορούν για τις μητρικές απαγορεύσεις να μην απομακρυνθούν από την ακτή. Ο φόβος του πνιγμού μόνιμος εφιάλτης για το Ρωμιό κι ας τον αγκαλιάζει τόσο ποθητά η θαλασσοπνίχτρα.

Δεν λείπουν βέβαια από την ακτή και κάποιες βαρέων βαρών, χωρίς βέβαια να σχετίζεται η τοφαλία με την ηλικία. Βλέπεις νεαρές με έντονη την κυτταρίτιδα, που ξεδιπλώνεται σε διπλές κρεμάστρες. Και μοιραία αποστρέφεις τους οφθαλμούς για να αποφύγεις την απέχθεια. Δεν λέω βέβαια για τις φορτωμένες με αρκετούς Μάηδες. Εκεί ο χρόνος στάθηκε ανελέητος. Φόρτωσε ατσιγκούνευτα τα κιλά αντάμα με τις παθήσεις. Τι τις θέλετε, επίτιμες κυρίες, τις ακτές; Αν σας ενδιαφέρει το ιώδιο, υπάρχουν υποκατάστατά του στη στεριά. Δικαίωμά σας η επίσκεψη στις ακτές. Δεν είναι και όμως και κακό να σεβαστείτε την αισθητική της απόλαυσης. Αυτήν καλά θα κάνετε να την αφήσετε στο χάρμα των οφθαλμών.

Δροσερές και λυγερόκορμες υπάρξεις δικαιολογημένα ακκίζονται με την επικέντρωση των οφθαλμών χωρίς διάκριση ηλικίας. Περίληψη ενδύματος η περισκελίδα. Τη συναγωνίζεται και ο στηθόδεσμος, που αφήνει σχεδόν απροστάτευτα τα αλαβάστρινα μυϊκά κυδώνια, τα σφυρηλατημένα με περίσσια τέχνη από την πάνσοφη φύση. Εδώ είναι, που οι κόρες των ομματίων δαγκώνονται λες και βιάζονται να βγουν έξω από τις κόγχες. Κι ο σκοπός να αποκτήσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ευκρίνεια ο φακός μεγεθύνοντας την απόλαυση την ανέξοδη. Πόσο δίκιο είχε ο λαός ζωγραφίζοντας επιγραμματικά τον λεκτικό πίνακα: «Φάτε μάτια ψάρια και… περίδρομος». «Έστω, στην αβροχιά καλό και το χαλάζι» θα προσθέσει παρηγορητικά ο μη δυνάμενος να παρακαθήσει στο δείπνο της Αφροδίτης.

Αλλά και το κατ’ ευφημισμόν ισχυρό φύλλο δεν πάει πίσω. Με τη γαστέρα να προηγείται λες και δίνει προμήνυμα κυοφορίας προχωρημένης περιφέρεται δίπλα στο κύμα.

Δεν λείπουν βέβαια και οι Αδώνηδες, που μαζί με τους Νάρκισσους κερδίζουν τα λαχταριστά βλέμματα του κατ’ ευφημισμόν ασθενούς φύλου, καθώς πασχίζουν να αποκτήσουν το μελαμψό χρώμα, σημείο έλξης και προτίμησης, αφημένοι στον καυτό ήλιο και αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στην υγεία τους, παρά την αφείδωλη χρήση του αντηλιακού, ενισχυμένου με υψηλό δείκτη προστασίας.

Που και που τα βλέμματα αγγίζουν το ένα το άλλο κι ο γιος της Αφροδίτης δεν διστάζει να τοξοβολίσει. Ακολουθούν οι βραχύβιες θερινές περιπέτειες, που τις χωνεύει το παπλάζον κύμα. Περιπέτειες θερινές, που σπάνια οδηγούν στο χορό του Ησαΐα ή στο Γραφείο του Δημοτικού Άρχοντα. Ίσως η υπόσχεση για συνάντηση τον επόμενο ενιαυτό στην καυτή άμμο είναι ο συνήθης παρηγορητικός λόγος. Ξέθωρα συναισθήματα, που ο χρόνος τα καταλαγιάζει τόσο, που τα σβήνει. Δεν στεριώνει στην άμμο παλάτι έστω κι αν αυτό είναι της ψυχής.

Εικόνες αισθητικές και αντιαισθητικές, όσο διαρκεί ο πυρακτωμένος βασιλιάς, της ημέρας. Προσφορά της καυτής θινός, που αξιώνει περισσότερο σεβασμό από τους επισκέπτες της, αφού τη ρυπαίνουν ασύστολα κι ας ορθώνονται δίπλα τους οι καδίσκοι απορριμμάτων, που φρόντισε να τοποθετήσει έγκαιρα ο τοπικός Δημοτικός Άρχοντας. Αυτός είναι ο Ρωμιός. Την πάστρα που εύστοχα και θυμόσοφα την αποκαλεί μισή αρχοντιά, την εννοεί εντός των οικιακών του ορίων. Πέρα από εκεί ο χώρος ανήκει στους άλλους. Λες και αυτός δεν είναι ανάμεσα στους άλλους. Λες και αυτός δεν εισπράττει τον χαρακτηρισμό του απολίτιστου. Λες και αυτόν δεν τον αγγίζει η ρύπανση του περιβάλλοντος που εγκυμονεί ουκ ολίγους κινδύνους για την υγεία του.

Αλήθεια, γιατί τόσος φαρισαϊσμός; Βαρύγδουπες οι διαφημίσεις, ενώ τεράστια ποσά αποτίθενται στο βωμό της. Καλόγουστα τα σποτ. Εντυπωσιάζουν. Όμως από το ένα αυτί μπαίνουν και από το άλλο βγαίνουν.

Αγαπά ο Ρωμιός το περιβάλλον, αλλά με σαδισμό. Καημένε Ρωμιέ, πότε τα λόγια σου θα είναι σύμφωνα με τις πράξεις σου;