ΑΡΘΡΟ
Του Γ.Κ. Χατζόπουλου
Τ. Λυκειάρχη
Ενδο-Οικογενειακή Βία
Σε προηγούμενο άρθρο μου με τίτλο «Οι εκτροφείς της Βίας», αναφέρθηκα σε αδρές γραμμές στις μορφές της.
Με το σημερινό θα επιχειρήσω την αναφορά μου εκτενέστερα σε κάθε μία από αυτές.
Θα ξεκινήσω από την ενδο-οικογενειακή βία, που νομίζω πως αποτελεί ουσιαστικό παράγοντα όχι μόνο στην αποδόμηση της οικογένειας, αλλά και της κοινωνίας ευρύτερα, αφού αυτή αποτελεί το κύτταρο που συγκροτεί το κοινωνικό σώμα.
Για να περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό η ενδο-οικογενειακή βία, πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη βαρύτητα στην επιλογή του ζεύγους, το οποίο θα συγκροτηθεί.
Ασφαλώς όσο κι αν προσεχθεί η επιλογή του ζεύγους, η σύγκρουση θεωρείται σχεδόν αναπόφευκτη, αφού προβαίνουν στη συνένωσή του δύο χαρακτήρες, που από τη φύση τους είναι πολύ δύσκολο να ταυτιστούν.
Κάθε άτομο έχει τη δική του χαρακτηριστική δομή, εμφορείται από ξεχωριστές αρετές, αλλά και αδυναμίες, οι οποίες δύσκολα ταυτίζονται με αυτές του άλλου φύλου.
Συμβαίνει ενίοτε το ζεύγος να διακατέχεται από τα ίδια πάθη, όπως εγωισμός, τάση επιβολής, περιορισμένη διάθεση για εργασία, έντονη φιλαργυρία, ροπή προς μη λελογισμένη χρήση του χρήματος, αταξία στη χρήση των αναγκαίων αγαθών, αποφυγή ανάληψης διεκπεραίωσης των οικογενειακών προβλημάτων, ροπή προς συχνή χρήση των αλκοολούχων ποτών, ενασχόληση με τυχερά παίγνια, έλλειψη επίδειξης αναγκαίου ενδιαφέροντος για την ανατροφή των παιδιών, αυστηρή ή ελαστική συμπεριφορά προς τα μέλη της οικογένειας μονομερώς, ανάθεση επίλυσης των προβλημάτων, τα οποία αναφύονται μεταξύ των μελών, περιορισμένη έκφραση στοργής προς το άλλο μέρος του ζεύγους, αλλά και προς τα τέκνα, αν υπάρχουν, αλλά και τάση προς σύναψη εξωσυζυγικών σχέσεων τόσο από το ένα μέλος του ζεύγους, όσο και από το άλλο.
Ασφαλώς η τελευταία παρεκτροπή είναι κυρίως εκείνη, που δυναμιτίζει την ομαλή συζυγική συμβίωση, δημιουργεί εντάσεις, κλονίζει την αναγκαία εμπιστοσύνη, όρο απαραίτητο για την αρμονική συμβίωση, ακολουθεί με την πάροδο του χρόνου η λεκτική βία, την οποία διαδέχεται η δυναμική, που τελείται κάποτε ενώπιον των παιδιών. Το οικογενειακό περιβάλλον καλύπτεται από δυσοίωνα σύννεφα, τα οποία οδηγούν αργά ή γρήγορα στην αναστάτωση, στην έλλειψη και στην ψυχική διάσταση με οδυνηρή κατάληξη τη διάλυση της συνοχής του οικογενειακού δεσμού, κάτι που
έχει δυσμενέστατες επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των παιδιών, στον αποσυντονισμό της ομαλής διαμόρφωσης της προσωπικότητάς τους και ενίοτε στη στροφή τους προς πράξεις και συμπεριφορές αντικοινωνικές. Θύματα τραγικά σ’ ένα τέτοιο κλίμα τα παιδιά, τα οποία δεν φέρουν καμία ευθύνη. Η όλη ευθύνη βαρύνει το ζεύγος, είτε το ένα μέλος του είτε το άλλο είτε συχνά και τα δύο, τα οποία, δυστυχώς, δεν έχουν συνειδητοποιήσει το δύσκολο έργο, το οποίο επωμίσθηκαν με τη θέλησή τους.
Κανείς δεν υποχρεώνει κανένα να προβεί στη σύναψη γάμου, του οποίου το φορτίο είναι βαρύτατο. Όσοι δεν ενστερνίζονται κάτι τέτοιο, θα πράξουν σοφά, αν επιλέξουν την οδό του μονήρους βίου.
Προκειμένου λοιπόν να μην οδηγηθεί το ζεύγος στην πρόκληση όχι μόνο ψυχικών τραυμάτων στα ουδεμίαν ευθύνη φέροντα τέκνα, αλλά και στην επιβάρυνση του κοινωνικού συνόλου και της οργανωμένης και εύρυθμα λειτουργούσας κοινωνίας θεωρείται αναγκαία η ανάληψη ευθύνης από το ζεύγος, η οποία βαρύνει τον οικογενειακό θεσμό.
Έχοντας συνειδητοποιήσει σοβαρά μια τέτοια βαρύτατη ευθύνη, οφείλει το ζεύγος να προβαίνει σε αμοιβαίες υποχωρήσεις, να αποβάλλει τους μωροεγωισμούς, να επιδιώκει την αρμονική συμβίωση, να σέβεται τον ιδρώτα των μόχθων του, να αποστρέφεται τον εξωσυζυγικό ρόλο και να έχει το νου του στραμμένο στο πώς θα αναστήσει χωρίς σοβαρά προβλήματα τα τέκνα του, εμπλουτίζοντας το κοινωνικό σύνολο με μέλη, που θα προάγουν την αρμονική συμβίωση και θα περιορίζουν τις παρεκτροπές.
